<p><span>Toni Morrison</span><br /><span>Τίτλος βιβλίου: Γαλάζια Ματια, Μετάφραση: Κατερινα Σχοινα.</span><br /><span>Εκδοσεις Νεφελη</span><br /><br /><br /><span>Δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλα μόλις διάβασα την είδηση οτι ο Ρεπουμπλικανός Μπιλυ Χολτσο ασημος γερουσιαστης απο την Αλαμπαμα- ηγείται εκστρατείας απόσυρσης του πρώτου βιβλίου της Τονυ Μόρισον απο όλα τα σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών με αιτιολογία περιεχομένου και γλώσσας ακατάλληλης για μαθητές- έτρεξα και βρήκα στη βιβλιοθήκη μου το βιβλιο αυτο.</span><br /><span>Απο τις πρώτες φράσεις θυμήθηκα όλη την ιστορία της Πεκολα, το μαύρο κορίτσι που πέφτει θύμα της απερισκεπτης αποδοχής της λευκής αισθητικής περί σωματικής ομορφιάς. Το πάθος της να αποκτήσειγαλάζια ματια την οδηγεί στην τρελλα. Ένα βιβλιο γροθιά. Στην πλάτη του ψεύτικου ιδεώδους που επιβάλει συστηματικά η Αμερικανική κουλτούρα και τώρα πια η παγκοσμιοποίηση. "Αν δεν είσαι αυτο που αποφασίζουμε να εισαι τοτε δεν είσαι τίποτα".</span><br /><span>Τονυ Μορρισον, πέρα απο σπουδαία συγγραφέας μια γυναίκα σύμβολο για την Αφροαμερικανικη κοινωνία. Η ζωή της μυθιστόρημα. Ξεκινάει απο το Οχάιο ένα παιδί φτωχής τετραμελούς οικογένειας μαύρων μεταναστών απο την Αλαμπαμα- την ώρα που η μητέρα της καθάριζε σκάλες αυτή ξεσκονιζε βιβλιοθήκες και δήλωνε την πίστη της στη λογοτεχνία και στην ανθρωπολογια που σπούδασε. Αφού έγραψε την διατριβή της με θέμα η αυτοκτονία στα έργα του Φωκνερ και Βιρτζινια Γουλφ, κατέκτησε την Ακαδημαϊκή κοινότητα διδάσκοντας στο Χαρβαρντ, στο Γειλ και στο Πρίνστον. Ξεκίνησε γράφοντας το βιβλίο Γαλλαζια ματια το 1970 και μέχρι σημερα ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του βουνού της αφήγησης. Στο ανέβασμα αυτο το 1988 παίρνει το βραβείο Πούλιτζερ ύψιστη διάκριση για έναν αγγλοφωνο συγγραφέα. Το 1993 αποσπά το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μέχρι σημερα γραφει ασταμάτητα δηλώνοντας όπου βρεθεί οτι "αν υπάρχει ένα βιβλιο που θέλεις να διαβάσεις αλλα που δεν έχει γραφτεί ακόμα τότε εσυ εισαι αυτός που πρεπει να κάτσει να το γράψει. Κάθε λέξη της Μόρισον ένα ταξίδι. Κάθε ιστορία της ένας πόνος, ένας πόνος χωρίς λύτρωση. Ξεκίνησα διαβάζοντας την Αγάπη, έτσι πρωτοήρθα σε επαφή με την Μόρισον. Μετά ακολουθώντας την μανία μου, διάβασα σχεδόν όλα τα μεταφρασμένα βιβλία της στην Ελλάδα : "Σουλα", "Αγαπημένη", "Παράδεισος"," Τζαζ",</span><br /><span>" Γαλάζια Ματια". Θεέ μου, Γαλαζια Ματια κλασική Μόρισον, απανωτά σοκ. Η λύπη σκυτάλη στη χαρά, η χαρα στη λύπη. Άνθρωποι με μαύρο δέρμα στη σκληρή Αμερική των δεκαετιών 1930-1940. Όνειρα, ελπίδες, απογοήτευση, απόρριψη, τρέλα. Το βιβλιο ξεκινάει χωρίς έλεος:" παρόλο που το κρατήσαμε μυστικό, το Φθινόπωρο του 1941, δεν είχαμε κατηφεδες. Τότε είχαμε σκεφτεί πως οι κατηφεδες δεν ανθησαν, επειδή η Πεκολα γέννησε μωρό απο τον πατέρα της". Μπαμ και κάτω. Στο βιβλιο διαβάζουμε για το παρελθόν και το παρόν τριων παιδιών και της οικογενειας τους: τα αδέλφια Κλωντια και Φρυντα, η Πεκολα και η γονείς τους. Δεν θα ξεχάσω απο το βιβλιο τη σκηνή: η Πεκολα περιγράφει τον μικρόκοσμο της. Ο πατέρας και η μάνα της καυγαδιζουν συνέχεια ( ειναι ένας τρόπος να ξεδεινουν έτσι τους κατάντησε η ρουτίνα, ποτέ δεν ήθελαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο τους αρκούσε να πονούν ο ένας τον άλλο). Πάνω στον καυγά για άλλη μια φορά ο πατέρας μεθυσμένος χτυπάει σοβαρά την γυναίκα του και ρίχνεται στην Κορη του μπερδευοντας στο ανύπαρκτο μυαλό του το παιδί με την μάνα. Αποτέλεσμα η Πεκολα γεννα το παιδί του πατέρα της. Παιδιά στα πεζοδρόμια της Αμερικής, ψάχνουν να βρουν λίγο ήλιο. Τι να πω! Διαβάστε αυτο το βιβλιο. Καλογραμμενο, σοκαριστικό, μοναδικό, μια ένεση απο εικόνες. Αν δεν ξέρετε την ζωή, την μαθαίνετε μέσα απο τη λογοτεχνία. Αυτή ειναι η Τονυ Μόρισον. Μετά απο αυτο το βιβλιο θα διαβάσετε και εσείς όλα τα βιβλία της. Καλή ανάγνωση!</span><br /><br /><span>ΥΓ. Επιστρέφοντας στην αφορμή να σας προτείνω αυτο το βιβλιο, θα ηθελα να σας εξομολογηθω: " οι διαχωριστικές γραμμές, δεν έπαψαν να υπάρχουν. Άλλο οι Ρεπουμπλικάνοι και άλλο οι Δημοκρατικοί και στην Αμερική του σημερα"</span></p>