Πώς αντιμετωπίζουμε έναν πολύ επιθετικό έφηβο;

<p style="text-align: justify;">Αναγνώστρια ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας:</p>
<p style="text-align: justify;">Eίμαι 36 ετών και έχω ένα αγόρι 15 ετών κάθε εβδομάδα είμαι στο σχολείο… Σήμερα μούτζωσε τη δασκάλα προχτές έφτυσε στην καρέκλα του δασκάλου και γενικά όλο και κάτι θα κάνει. Στα μαθήματα ειναι καλός αλλά στη συμπεριφορά … Τον μεγαλώνω μόνη μου και δεν ξέρω τι κάνω…</p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια, στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, κύριος Δημήτρης Κατσαρός</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;">Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα παιδί που ξεπερνάει τα όρια και ουσιαστικά έχει να κάνει με την απουσία του πατέρα. Αυτό το παιδί προφανώς προσπαθεί να καταλάβει μέχρι που μπορεί να φτάσει και αντιμάχεται αυτήν την απουσία και βγάζει τον θυμό. Η φιγούρα του πατέρα θα μπορέσει να αντικατασταθεί μέσα στο μυαλό του παιδιού δεν έχει σημασία αν θα είναι δάσκαλος ή γονιός που θα την βοηθήσει αυτή τη γυναίκα- είναι αξιοθαύμαστο ειλικρινά αυτό που κάνει αυτή η γυναίκα να μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί- αλλά ο θυμός στο παιδί παραμένει δεν μπορεί να απορροφηθεί από την ίδια. Αυτός που πρέπει να απορροφήσει αυτό τον θυμό και την ένταση του παιδιού είναι μια πατρική φιγούρα. Μπορεί να του επιβληθεί ένας δάσκαλος; Ένας μεγαλύτερος φίλος να τον περιορίσει; Το παιδί πρέπει να αποκτήσει την αίσθηση του ορίου. Να υποστεί και την τιμωρία και την ματαίωση. Και βέβαια δεν μιλάμε για την ματαίωση της απουσίας του πατέρα. Το παιδί νιώθει σαν να μην μπορεί να το κάνει κανείς καλά που δεν έχει τον πατέρα του… Αυτά τα όρια πρέπει να τα βάλει ένα υπαρκτό άτομο. Μπορεί η μητέρα να αναζητήσει τη στήριξη από έναν οικογενειακό φίλο, να φροντίζει να συναντιέται με έναν άνδρα να του μιλά, να εξοικειωθεί μαζί του και να το συμβουλεύει.</p>

Σχετικά άρθρα