<p>H αρρώστεια παραλίγο να μου καταστρέψει το γάμο μου.</p>
<p> </p>
<p>Ημουν μόλις 25 όταν άρχισα να παρατηρώ κάτι περιέργό πάνω στο σώμα μου.Mόλις είχα μετακομίσει με το τότε αγόρι μου και μελλοντικό μου σύζυγο και ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη.  Μια μέρα καθώς πήγα στο μπάνιο, παρατήρησα στις κενώσεις μου αίμα, και δεν ήταν δυο τρεις σταγονίτσες  στο χαρτί τουαλέτας που μπορεί κάποιος να πει ότι είναι κάτι φυσιολογικό, κάτι που απλά συμβαίνει. Όχι. Ήταν αίμα αρκετό . Με τον καιρό το αίμα δεν έφευγε και με τη μητέρα μου αποφασίσαμε να πάμε στο γιατρό για να δούμε ακριβώς τι συμβαίνει.</p>
<p>Ο γιατρός αρχικά μου διάγνωσε αιμοροήδες και μου έδωσε αγωγή.  Συνέχισα όμως να παρατηρώ αίμα και ξαναπήγα στο γιατρό.  Αυτή τη φορά όμως ο γιατρός μου αναγκάστηκε να μου κάνει κλύσμα και μετά μια ακτινογραφία.  Ηξερα το λόγο για τον οποίο μου έκανε ακτινογραφία ο γιατρός. Ηθελε να αποκλίσει την πιθανότητα καρκίνου στο έντερο.</p>
<p>Έπειτα και από αυτό αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να μιλήσω στο αγόρι μου για αυτό. Στην αρχή ντρεπόμουν πάρα πολύ–καμία δεν θέλει να μιλάει στο αγόρι της για τα κακά της – αλλά έπρεπε να το ξέρει αν κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία μου.</p>
<p>Kατάλαβα ότι εκείνος αγωνιούσε και αγχωνότανε για μένα και εγώ το έπαιζα χαλαρή και γενναία. Η αλήθεια όμως ήταν άλλη. Φοβόμουν και μάλιστα πολύ.</p>
<p>Μετά από μια βδομάδα βγήκε η διάγνωση. Δεν είχα καρκίνο. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και εκείνη έκλαψε από χαρά ξαλαφρωμένη που δεν είχα καρκίνο. Μόνο που εγώ δεν ήμουν τόσο χαρούμενη. Αν δεν είχα καρκίνο, τότε τι είχα;</p>
<p>Tην απάντηση μου την έδωσε ο γαστρεντερολόγος στον οποίο απευνθήθηκα.  Εκείνος μου έιπε και έκανα μια κολονοσκόπηση και έπειτα και από αυτήν την εξέταση λύθηκε το μυστήριο πίσω από το αίμα που είχα.</p>
<p>Ελκώδης κολλίτιδα. Ένα αυτοάνοσο το οποίο ουσιαστικά σήμαινε ότι οτιδήποτε έμπαινε στον οργανισμό μου από φαγητό μέχρι φάρμακο, το ίδιο μου το σώμα το αντιμετώπιζε σαν απειλή και του επιτήθεντο.</p>
<p>Λίγο μετά τη διάγνωση παντρεύτηκα με τον άντρα μου. Και ενώ είχα την αρρώστεια δεν είχα καταλάβει ότι αυτή είχε αρχίσει και με άλλαζε. Υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσα να κουνηθώ από το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα γιατί πόναγα πάρα πολύ ( δεν ήξερα ότι αυτό είχε να κάνει με το γεγονός ότι ό,τι έτρωγα θα με πόναγε από τις κινήσεις που έκαναν τα έντερά μου)</p>
<p>Εβλεπα ότι απομακρυνόμουν από τη σχέση μου. Υπέφερα γιατί δεν μπορούσα να φτιαξω τον εαυτό μου δεν ήθελα να κάνω σεξ με τον άντρα μου. Το έβλεπα στα μάτια του ότι «έφευγε» από τη σχέση.</p>
<p>Έπειτα από την τραγική μου επειδείνωση  (έχασα γύρω στα 20 κιλά) ο γιατρός μου σύστησε να γίνει αφαίρεση του κόλονος (άκρη του εντέρου)  .</p>
<p>Επειτα από 6μήνες από την περιπέτειά μου και αφού  «έζησα» για περισσότερο από 3 μήνες με μια σακούλα κολλημένη πάνω μου, ένιωσα ευτυχισμένη για πρώτη φορά στη ζωή μου.</p>
<p>Εγω και ο άντρας μου είπαμε να αφήσουμε πίσω τις ζοφερές μέρες της κολίτιδας και είπαμε να προσπαθήσουμε σύντομα και για ένα παιδάκι. </p>