<p style="text-align: justify;"><em><strong>Aναγνώστρια ρωτά:  </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Πριν από λίγους μήνες μπήκα στο ασανσέρ στη δουλειά μου. Το ασανσέρ κόλλησε και κλείστηκα μέσα. Πανικοβλήθηκα, δεν ήξερα τι να κάνω. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και μου ήρθε να λιποθυμήσω. Έμεινα μέσα για αρκετή ώρα. Από τότε δεν έχω τολμήσει να ξαναπάρω το ασανσέρ και να σημειώσω ότι το γραφείο μου βρίσκεται στον 6^ο όροφο. Παρατηρώ πως αυτό το φαινόμενο έχει επεκταθεί και σε άλλους τομείς, δεν μπορώ από τότε να βρίσκομαι σε κλειστούς χώρους, νιώθω ταχυπαλμία. Νομίζω ότι έχω κλειστοφοβία και θέλω να ζητήσω βοήθεια, με ποιον τρόπο θα την ξεπεράσω; Σας ευχαριστώ.</strong></em></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια, στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος – ομαδικός θεραπευτής <strong>Δημήτρης Κατσαρός </strong></p>
<p><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /> </p>
<p style="text-align: justify;">Βασικά δεν είναι ο σκοπός μας να καταφέρει η κυρία να μπει σε ασανσέρ. Η ουσία είναι να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Η ουσία είναι να δούμε τι συμβαίνει μέσα της. Μάλλον προϋπήρχε κάποιος φόβος και εκδηλώθηκε με αφορμή αυτό το τραυματικό γεγονός που της συνέβη. Μπορεί να μιλάμε για ένα μετατραυματικό στρες που προκλήθηκε από το ξαφνικό γεγονός που ίσως την οδήγησε σε κάτι που από παλιά φοβόταν πάρα πολύ.</p>
<p style="text-align: justify;">Μπορεί σιγά σιγά σταδιακά να ξεπεράσει την φοβία της. Δεν είναι ανάγκη να μπει κατευθείαν στο ασανσέρ μπορεί απλά να φροντίζει να περνάει από εκεί και να βλέπει το ερέθισμα που της προκαλεί τον φόβο. Ή μπορεί να μπει μέσα σε ένα ασανσέρ αλλά χωρίς να το χρησιμοποιήσει. Και όλα αυτά τα πειράματα να τα κάνει σε έναν οικείο χώρο, στην πολυκατοικία που μένει για παράδειγμα. Πρέπει να υπάρξει μια σταδιακή επανένταξη που να την κάνει να πάψει να νιώθει πια αδύναμη και απροστάτευτη.</p>
<p style="text-align: justify;">Η κλειστοφοβία είναι η αίσθηση ότι μας περιορίζουν σε κάποιο χώρο και νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Είναι συχνά μια διαταραχή άγχους και είναι μια έκφραση του φόβου χωρίς να είναι αναγκαστικά παθολογία. Νιώθουμε αβοήθητοι σε ψυχολογικό επίπεδο και εκφράζεται σε πολλά πράγματα της ζωής μας. Είναι μια παλινδρόμηση στο θύμηση του παιδιού που κάποτε δεν μπορουσε να κουνηθεί που το είχαν περιορισμένο και που ένιωθε να είναι εγκλωβισμένο. Και όταν βρισκόμαστε σε έναν μικρό χώρο νιώθουμε ότι δεν μπορούμε καν να κουνηθούμε σωματικά.</p>
<p style="text-align: justify;">Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η συμπεριφοριστική θεραπεία που βάζει τον θεραπευόμενο να κάνει μικρά βήματα και να θέτει μικρούς στόχους που σταδιακά θα τον βοηθήσουν να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.  </p>