Δείτε πως βοηθάει η ομοιοπαθητική στις παθήσεις των ούλων

<p><span style="font-size: medium;">Εκτός από την τερηδόνα, ένα νόσημα μάστιγα των </span><span style="font-size: medium;">σκληρών ιστών των δοντιών, οι παθήσεις των ούλων </span><span style="font-size: medium;">είναι υπεύθυνες για απώλεια περισσότερων δοντιών </span><br /><span style="font-size: medium;">απ’ ό,τι όλα τα άλλα οδοντικά νοσήματα μαζί.</span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Τα φυσικά δόντια βρίσκονται μέσα σε υποδοχές στα οστά των γνά-</span><br /><span style="font-size: medium;">θων, στα λεγόμενα φατνία. Μέσα στο φατνίο κάθε ένα από αυτά </span><br /><span style="font-size: medium;">περιβάλλεται από έναν υμένα, ο οποίος λειτουργεί σαν «αμορτι-</span><br /><span style="font-size: medium;">σέρ» για το δόντι και ονομάζεται περιοδοντικός σύνδεσμος. Το </span><br /><span style="font-size: medium;">οστό στη συνέχεια καλύπτεται από τα ούλα. Όταν αυτοί οι ιστοί </span><br /><span style="font-size: medium;">φλεγμαίνουν έχουμε την ουλίτιδα αρχικά και την περιοδοντίτιδα </span><br /><span style="font-size: medium;">στη συνέχεια.</span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Ουλίτιδα είναι η επιφανειακή φλεγμονή των ούλων. Είναι κοινή σε </span><br /><span style="font-size: medium;">όλες τις ηλικίες, ακόμα και σε παιδιά της σχολικής ηλικίας. Οφεί-</span><br /><span style="font-size: medium;">λεται κυρίως στην κακή στοματική υγιεινή και στην ύπαρξη οδοντι-</span><br /><span style="font-size: medium;">κής πλάκας και πέτρας, σε κακότεχνες αποκαταστάσεις (στεφάνες, </span><br /><span style="font-size: medium;">γέφυρες, εμφράξεις), αλλά και σε άλλα γενικά αίτια, όπως είναι ο </span><br /><span style="font-size: medium;">σακχαρώδης διαβήτης, η λευχαιμία, η εγκυμοσύνη, η χρόνια λήψη </span><br /><span style="font-size: medium;">αλλοπαθητικών φαρμάκων, η έλλειψη βιταμινών, κυρίως της C, κ.λπ.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Εκτός από την αιμορραγία, αυτόματη ή προκλητή, κατά το βούρ-</span><br /><span style="font-size: medium;">τσισμα, μπορεί και να υπάρχουν και άλλα κλινικά ευρήματα, όπως </span><br /><span style="font-size: medium;">μεταβολή του μεγέθους (διόγκωση, οίδημα), του χρώματος και της </span><br /><span style="font-size: medium;">υφής τους, κακοσμία, πόνος, αλλαγή της γεύσης κ.λπ. </span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Στο οδοντιατρείο η ουλίτιδα αντιμετωπίζεται με καθαρισμό της πέ-</span><br /><span style="font-size: medium;">τρας και των θυλάκων και, όπου απαιτείται, με μικροεπεμβάσεις στα </span><br /><span style="font-size: medium;">ούλα. Θα πρέπει επίσης να τηρούνται με αυστηρότητα οι κανόνες </span><br /><span style="font-size: medium;">στοματικής υγιεινής από τον ασθενή. </span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Η περιοδοντίτιδα είναι συνήθως η συνέχεια μιας αθεράπευτης </span><br /><span style="font-size: medium;">χρόνιας ουλίτιδας, και όχι μόνο. Είναι μια καταστρεπτική, για τους </span><br /><span style="font-size: medium;">στηρικτικούς των δοντιών ιστούς, χρόνια φλεγμονή, που προσβάλ-</span><br /><span style="font-size: medium;">λει το οστό και τον συνδετικό ιστό που υποστηρίζουν τα δόντια. Τα </span><br /><span style="font-size: medium;">ούλα υποχωρούν και η δομή του οστού που τα συγκρατεί χάνεται. </span><br /><span style="font-size: medium;">Τα δόντια χαλαρώνουν, αρχίζουν να κινούνται, και όταν χάσουν </span><br /><span style="font-size: medium;">μεγάλο μέρος από το φατνίο τους, θα πρέπει να εξαχθούν. Η πε-</span><br /><span style="font-size: medium;">ριοδοντίτιδα θεωρείται η πιο συνηθισμένη αιτία απώλειας δοντιών </span><br /><span style="font-size: medium;">στους ενήλικες. Είναι κατά κανόνα χρόνια, χωρίς έντονα συμπτώμα-</span><br /><span style="font-size: medium;">τα, νόσος του στόματος και θεωρείται, μαζί με την τερηδόνα, νόσος </span><br /><span style="font-size: medium;">του «πολιτισμένου κόσμου». </span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Παράγοντες που προδιαθέτουν στην περιοδοντίτιδα είναι η κακή </span><span style="font-size: medium;">στοματική υγιεινή, το άγχος, ο τρυσμός, το κάπνισμα, διάφορες ορ</span><span style="font-size: medium;">μονικές διαταραχές, ο σακχαρώδης διαβήτης, ασθένειες του ανοσο</span><span style="font-size: medium;">ποιητικού συστήματος, όπως το AIDS, η κληρονομικότητα, η χρόνια </span><span style="font-size: medium;">λήψη αλλοπαθητικών φαρμάκων κ.λπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μόνο</span><span style="font-size: medium;">η κλασική ομοιοπαθητική θεραπευτική μπορεί να βοηθήσει αποτελε</span><span style="font-size: medium;">σματικά αυτούς τους ασθενείς. Η ουλίτιδα και η παροδοντοπάθεια </span><span style="font-size: medium;">είναι εκδηλώσεις ενός διαταραγμένου αμυντικού μηχανισμού που τις </span><span style="font-size: medium;">περισσότερες φορές μπορεί να ομαλοποιηθεί με τη βοήθεια της Κλα</span><span style="font-size: medium;">σικής Ομοιοπαθητικής, ακόμα και όταν τα αίτια είναι βαθιά κρυμμένα </span><span style="font-size: medium;">στο πεδίο της ιδιοσυγκρασίας του ασθενούς.</span></p>
<p><strong><span style="font-size: medium;">Ιστορικό 21/3/2009</span></strong></p>
<p><strong></strong><br /><span style="font-size: medium;">Ο Β.Μ., ηλικίας 56 ετών, παρουσίασε οξύ πόνο από την περιοχή των </span><br /><span style="font-size: medium;">κάτω προγομφίων αριστερά και προσήλθε στο ιατρείο. </span></p>
<p><br /><strong><span style="font-size: medium;">Κλινική εξέταση </span></strong></p>
<p><strong></strong><br /><span style="font-size: medium;">Κατά την κλινική εξέταση, διαπιστώθηκε μέτριου βαθμού κινητικό-</span><br /><span style="font-size: medium;">τητα στον 1ο και 2ο κάτω προγόμφιο αριστερά, καθώς και μέτριου </span><br /><span style="font-size: medium;">βαθμού υφίζηση των αντίστοιχων ούλων. Από την ψηλάφηση δεν </span><br /><span style="font-size: medium;">διαπιστώθηκε τίποτε το παθολογικό. Στην επίκρουση, τόσο ο 1ος </span><br /><span style="font-size: medium;">όσο και ο 2ος </span><span style="font-size: medium;">προγόμφιος παρουσίασαν μικρού βαθμού αντίδρα-</span><br /><span style="font-size: medium;">ση, ενώ στη θερμική δοκιμασία (κρύο) παρουσίασαν διαρκή πόνο </span><br /><span style="font-size: medium;">και μετά το πέρας του ερεθίσματος, σύμπτωμα συμβατό με αυτό </span><br /><span style="font-size: medium;">της ορώδους πολφίτιδας. Επίσης, το μεταξύ των δοντιών φατνιακό </span><br /><span style="font-size: medium;">πέταλο ήταν τελείως κατεστραμμένο και είχε αντικατασταθεί από </span><br /><span style="font-size: medium;">ευμεγέθη περιοδοντικό θύλακα. Η ακτινογραφική εξέταση έδειξε </span><br /><span style="font-size: medium;">έντονη απορρόφηση των φατνιακών ακρολοφιών.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">Αποφασίστηκε από τα τοπικά συμπτώματα να χορηγηθεί στον </span><span style="font-size: medium;">ασθενή hepar-sulphur. </span><span style="font-size: medium;">Για 24 περίπου ώρες ο ασθενής ήταν ασυμπτωματικός. Μετά το </span><span style="font-size: medium;">βούρτσισμα των δοντιών του, όμως, τα συμπτώματα επανήλθαν με </span><span style="font-size: medium;">την ίδια ένταση.</span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Ύστερα από δύο μέρες επανήλθε στο ιατρείο και αναφέρει: «…Ο </span><br /><span style="font-size: medium;">πόνος είναι σχεδόν συνεχής και αντανακλά στην αριστερή κροτα-</span><br /><span style="font-size: medium;">φική χώρα. Έχω μικρού βαθμού καυσαλγία στο αριστερό ημιμόριο </span><br /><span style="font-size: medium;">της γλώσσας και νιώθω την αριστερή αμυγδαλή διογκωμένη. Έχω </span><br /><span style="font-size: medium;">αυξημένη σιελόρροια και κατά τη διάρκεια του ύπνου, και κοιμάμαι </span><br /><span style="font-size: medium;">με ανοιχτό στόμα μήπως και ακουμπήσουν τα δόντια και χειροτε-</span><br /><span style="font-size: medium;">ρέψει ο πόνος…».</span></p>
<p><br /><strong><span style="font-size: medium;">Κλινική εξέταση </span></strong></p>
<p><strong></strong><br /><span style="font-size: medium;">∆ιόγκωση στο ύψος των ακρορριζίων των εν λόγω δοντιών. Η επί-</span><br /><span style="font-size: medium;">κρουση είναι επώδυνος και η θερμική δοκιμασία απαγορευτική. Η </span><br /><span style="font-size: medium;">διάγνωση που ετέθη ήταν οξεία ορώδης περιρριζίδα.</span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Κατά τα καθιερωμένα, θα έπρεπε να γίνει διάνοιξη των δοντιών και </span><br /><span style="font-size: medium;">ενδοδοντική θεραπεία, χορήγηση αντιβιοτικών και μη στεροειδών </span><br /><span style="font-size: medium;">αντιφλεγμονωδών φαρμάκων για τον έλεγχο της φλεγμονής, και </span><br /><span style="font-size: medium;">μερική ναρθηκοποίηση.</span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Ο ασθενής δεν δέχτηκε την καθιερωμένη φαρμακευτική θεραπεία </span><br /><span style="font-size: medium;">και ζήτησε ομοιοπαθητική αντιμετώπιση.</span></p>
<p><br /><strong><span style="font-size: medium;">Ομοιοπαθητικό ιστορικό </span></strong></p>
<p><strong></strong><br /><span style="font-size: medium;">Η παθολογία του εμφανίστηκε όταν, μετά από στρες για κάτι προ-</span><br /><span style="font-size: medium;">σωπικό, έτριξε τα δόντια του στον ύπνο μερικές φορές.</span><br /><span style="font-size: medium;">Αναφέρει: «…Ένιωσα αγανάκτηση. Τα δόντια μου κουνιόντουσαν </span><br /><span style="font-size: medium;">λίγο, αλλά δεν με πονούσαν. Μετά το στρες και το τρίξιμο άρχισαν </span><br /><span style="font-size: medium;">να πονάνε μέχρι που ο πόνος έγινε ανυπόφορος. Είμαι υπομονετικός </span><br /><span style="font-size: medium;">άνθρωπος, αλλά υπάρχουν και πράγματα που δεν υποφέρονται…»</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">– Κατά τη διάρκεια της λήψης του ιστορικού, χτυπάει το τηλέ-</span><br /><span style="font-size: medium;">φωνό του και εκνευρισμένος απαντά: «…∆εν μπορώ τώρα. Έχω </span><br /><span style="font-size: medium;">φρικτό πόνο στα δόντια. Αφήστε με ήσυχο, είμαι στο γιατρό…» </span><br /><span style="font-size: medium;">και αρχίζει να επιπλήττει τον συνομιλητή του που τον ενόχλησε.</span><br /><span style="font-size: medium;">– Πρέπει να είναι άτομο νευρικό, οξύθυμο, που δεν θέλει να </span><br /><span style="font-size: medium;">υποφέρει.</span><br /><span style="font-size: medium;">– Είναι εργασιομανής, πετυχημένος στη δουλειά του. </span><br /><span style="font-size: medium;">– Αξιοπρεπής, χωρίς να δίνει το δικαίωμα στους άλλους να του </span><br /><span style="font-size: medium;">κάνουν παρατηρήσεις. Θέλει να είναι ο καλύτερος και με πολλή </span><br /><span style="font-size: medium;">προσπάθεια τα καταφέρνει. Καλός οικογενειάρχης, αλλά αυταρ-</span><br /><span style="font-size: medium;">χικός σαν άτομο. Αναφέρει: «…Θέλω όλα να είναι όπως τα θέλω </span><br /><span style="font-size: medium;">εγώ…»</span><br /><span style="font-size: medium;">– Συνειδητοποιημένο ως άτομο.</span><br /><span style="font-size: medium;">– Του αρέσουν το κρέας, το τυρί, το γιαούρτι, τα ψάρια, τα αλμυ-</span><br /><span style="font-size: medium;">ρά, το λίπος, το αλκοόλ. Απεχθάνεται τις γλοιώδεις τροφές, το </span><br /><span style="font-size: medium;">γάλα, τα φρούτα, τα λαχανικά.</span><br /><span style="font-size: medium;">– Ύπνος καλός όταν δεν έχει σκέψεις να τον απασχολούν.</span></p>
<p><strong><span style="font-size: medium;">Θεραπεία</span></strong></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Έλαβε Nux-vomica</span><br /><span style="font-size: medium;">– Ύστερα από μισή ώρα οι πόνοι υποχώρησαν εντελώς.</span><br /><span style="font-size: medium;">– Πέντε μέρες αργότερα ήταν ασυμπτωματικός.</span><br /><span style="font-size: medium;">– Έγινε χειρουργική απόξεση των θυλάκων και ναρθηκοποίηση. </span><br /><span style="font-size: medium;">Η ενδοδοντική θεραπεία αποφεύχθηκε.</span><br /><span style="font-size: medium;">– Κατασκευάστηκε νάρθηκας νύχτας, τον οποίο χρησιμοποιεί </span><br /><span style="font-size: medium;">πριν από τον ύπνο του. </span><br /><span style="font-size: medium;">– ∆εν έλαβε καμία άλλη φαρμακευτική αγωγή. </span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Μία εβδομάδα αργότερα αφαιρέθηκαν τα ράμματα, και ο ασθενής </span><br /><span style="font-size: medium;">έως σήμερα είναι ασυμπτωματικός από την περιοχή. Έχει τα δόντια </span><br /><span style="font-size: medium;">του με την υφιστάμενη υφίζησή τους, τη μικρή κινητικότητά τους, που </span><br /><span style="font-size: medium;">διατηρούν όμως τη ζωτικότητά τους, και ο οδοντικός φραγμός του </span><br /><span style="font-size: medium;">είναι άρτιος. ∆εν έχει ενοχλήσεις στη μάσηση από την περιοχή.</span></p>
<p><strong><span style="font-size: medium;">Συζήτηση </span></strong></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Εδώ θα λέγαμε ότι η χρήση αλλοπαθητικών φαρμάκων, κυρίως παυ-</span><br /><span style="font-size: medium;">σίπονων, θα επιδείνωναν την κατάσταση, γιατί θα διέκοπταν τον μη-</span><br /><span style="font-size: medium;">χανισμό παραγωγής προσταγλαδινών που, ενώ είναι υπεύθυνες για </span><br /><span style="font-size: medium;">παραγωγή πόνου, συγκρατούν τη φλεγμονώδη αντίδραση τοπικά. </span><br /><span style="font-size: medium;">Έτσι αποφεύχθηκε η γενίκευσή της, και του αποστήματος επίσης </span><br /><span style="font-size: medium;">που θα ακολουθούσε, και αυτό επέτρεψε τη διατήρηση της ζωτικό-</span><br /><span style="font-size: medium;">τητας των δοντιών και την παραμονή τους στη θέση τους. </span></p>
<p><br /><span style="font-size: medium;">Επίσης, η χρήση αντιβιοτικών, ενώ θα έλεγχε τον μικροβιακό παρά-</span><br /><span style="font-size: medium;">γοντα, δεν θα μπορούσε να ελέγξει αυτή την ίδια τη φλεγμονώδη </span><br /><span style="font-size: medium;">αντίδραση που είναι η απάντηση του αντιδραστικού μηχανισμού του </span><br /><span style="font-size: medium;">οργανισμού, κάτι που θα επέτρεπε την ασυμπτωματική χειροτέρευ-</span><br /><span style="font-size: medium;">ση των ιστών που συγκρατούν τα δόντια, με αποτέλεσμα επίσης την </span><br /><span style="font-size: medium;">τελική τους απώλεια. Η χειρουργική αφαίρεση των θυλάκων δεν ήταν </span><br /><span style="font-size: medium;">δυνατόν να αποφευχθεί, δεδομένου ότι η απολεσθείσα οστική μάζα </span><br /><span style="font-size: medium;">δεν έχει δυνατότητες αναπλήρωσης από τον οργανισμό σε αυτή </span><br /><span style="font-size: medium;">την ηλικία. Η ναρθηκοποίηση βοήθησε την κινητικότητα των δοντιών </span><br /><span style="font-size: medium;">και ο νάρθηκας νύχτας τον τρυσμό του ασθενούς. Η Nux-vomica </span><br /><span style="font-size: medium;">βοήθησε να υποχωρήσουν τα οξέα συμπτώματα και επέτρεψε να </span><br /><span style="font-size: medium;">διατηρηθούν τα δόντια ζωντανά στον φραγμό, έως σήμερα.</span></p>
<p><span style="font-size: medium;">ΠΗΓΗ: Περιοδική έκδοση της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής,</span></p>
<p><span style="font-size: medium;"><em>Ομοιοπαθητικά Νέα</em>, #21</span></p>
<p> </p>

Σχετικά άρθρα