<p>Αναγνώστριά μας ρωτά:</p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Γεια σας. Η κορη μου ειναι 17 ετων εχουμε συνεχεια κοντρα και προσπαθει να με μιωνει συνεχωςδεν ξερω μπορει να φταιω κι εγωισως επειδη ξερει οτι ειμαι του δημοτικου. Θελει να φυγει απο το σπιτι να ζηση μονη της αυτο το καταλαβαινω ειναι και της ηλικιας αλλα συνεχως λεει οτι την εχω κανει να νιωθει μειονεκτικα λογο το οτι την πιεζω γιατι συνεχεια βαριεται οπως ολοι οι νεοι σημερα να ειναι πιο ενεργητικη στο σπιτι γιατι εγω εχω προβληματα υγειας και χρειαζομαι βοηθεια. Ξερω οτι πολλες φορες ειμαι αποτομη αλλα νομιζω οτι αν λες ενα παραπονο σου 12 φορες μετα περιμενεις να κανουν κι οι αλλοι κατι και δεν σε υπολογιζουν γινεσαι αποτομος. Ευχαριστω.</strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος, ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός.  </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" /></p>
<p style="text-align: justify;">Βασικά είναι κατανοητή η θέση της αλλά και η ευαισθησία στο ζήτημα της υγείας. Είναι καλό να γνωρίζει όμως ότι οι άνθρωποι που φροντίζουν κάποιον ασθενή είναι λογικό σε κάποια στιγμή να κουραστούν είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους και όταν έχουμε μια χρόνια κατάσταση αυτό είναι ακόμα πιο πιθανόν. Σε αυτές τις περιπτώσεις συμβουλεύουμε συνήθως τον άνθρωπο που φροντίζει να ασχολείται με τον εαυτό του να φροντίζει να κάνει πράγματα π.χ να βγαίνει με φίλες- φίλους γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να νιώσει ότι δεν υπάρχει περιθώριο διαφυγής από την ασθένεια, τη χρόνια κατάσταση και δημιουργείται απελπισία. Ένας άνθρωπος που βοηθά πρέπει να κάνει διαλείμματα για να μην πάθει το λεγόμενο burn out από την κούραση ή τη θλίψη. Η κοπέλα είναι στην εφηβεία και οι έφηβοι αντιδρούν είτε έχουν ένα γονέα που έχει πρόβλημα είτε δεν έχει. Είναι στη φύση της εφηβείας η αντίδραση. Με γνώμονα αυτό το κριτήριο δεν είναι απαραίτητο ότι η κόρη έχει σκοπό να μειώσει τη μητέρα. Ακόμα και αν τη μειώνει στην πραγματικότητα αυτό που θέλει να περάσει είναι η αντίδραση. Ο συνδυασμός αυτών των δυο πραγμάτων, της ασθένειας αλλά και της εφηβείας είναι που χρειάζεται κατανόηση και από την πλευρά της μητέρας. Η κόρη πρέπει και εκείνη να νιώσει απελευθερωμένη. Να προσπαθήσουν να βρουν μια χρυσή τομή που θα ικανοποιήσει και τις δυο και που δεν θα τις καταπιέζει. Ας μη νιώθει η αναγνώστρια ενοχές ότι δεσμεύει την κόρη αλλά και να κατανοεί και την αντιδραστικότητα της εφηβείας. Έχει ανάγκη να ξεφεύγει και το παιδί και κάποιες στιγμές να μην έχει στη σκέψη της τις δύσκολες καταστάσεις συνέχεια. ΑΝ ξεκινήσουν από αυτή τη βάση όλα θα πάνε καλύτερα. Να συζητήσουν λοιπόν και θα ανακαλύψουν και οι δύο το χώρο όπου μπορεί να είναι και μαζί αλλά και το χώρο όπου θα λειτουργούν, θα ζουν και χώρια.</p>
<p style="text-align: justify;">Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το παιδί μπορεί να ανταγωνίζεται τον γονέα και αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί τα παιδιά νομίζουν ότι οι γονείς είναι εκείνοι που τα βλέπουν ανταγωνιστικά. Τα παιδιά όμως στην εφηβεία θέλουν να αποδείξουν τις ικανότητές τους να κερδίσουν την ζωή, να ζήσουν και ακόμα και μια απλή φράση των γονέων του τύπου «Κοίτα πως μεγάλωσαν τα παιδιά, εμείς γερνάμε» που είναι μια διαπίστωση μπορεί στα δικά τους αυτιά να ακουστεί επιθετική και να παρερμηνευτεί. Ακόμα και τον ανταγωνισμό των παιδιών, όταν αυτός υπάρχει δεν θα πρέπει να τον παίρνουμε προσωπικά. </p>