Οταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 έφευγε ο Ζιοβάνι από τον Ολυμπιακό, άφηνε πίσω του αναμνήσεις. Ενας άρτια καταρτισμένος ποδοσφαιριστής και βιρτουόζος της μπάλας από τους λίγους ήταν ο Βραζιλιάνος. Εξ ου και η συνολική αποδοχή του ταλέντου του. Για πολλούς, ο "Ζίο" από μόνος του ήταν λόγος για να πληρώνεις εισιτήριο για να δεις τον Ολυμπιακό. Στις καρδιές των φίλων του Ολυμπιακού είναι δύσκολο να αντικατασταθεί, αλλά εκεί υπάρχει ήδη χώρος για έναν άλλο Λατινοαμερικάνο.

Ο Αριέλ Ιμπαγάσα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Ακόμα και τα 169 λεπτά, στα οποία έχει αγωνιστεί φέτος στο πρωτάθλημα, είναι αρκετά να σκεπάσουν κάθε άλλο επίτευγμα, ατομικό ή ομαδικό. Με το πρωτάθλημα να έχει κριθεί και τον κόσμο να μην έχει πια κίνητρο να γεμίσει το Καραϊσκάκη, ο Ι-μπαγάσας αυτός είναι από μόνος του λόγος να πάει ο κόσμος στο γήπεδο.

Εύκολο να γεμίσεις το γήπεδο με τον Παναθηναϊκό, με τον ΠΑΟΚ στο Κύπελλο ή τη Γιουνάιτεντ στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ. Δύσκολο να μαζέψεις πάνω από 15.000 με Καλλονή, Λεβαδειακό και σε άλλα αντιεμπορικά παιχνίδια. Κι από τη στιγμή, που η διοίκηση δεν βρίσκει κίνητρα (μέσω των εισιτηρίων), ας τα βάλει ο Μίτσελ. Για την ακρίβεια να βάζει ως το τέλος τον Ιμπαγάσα. Όσα λεπτά αντέχει.

Μας φτάνουν ακόμα και τα 28 λεπτά που τον είδαμε με τον Πλατανιά, τα 26 με την Ξάνθη, τα 34 με τον Παναιτωλικό, τα 19 με τον Λεβαδειακό, τα 23 με τη Βέροια, τα 9 με τον Άρη, τα 30 με τον Απόλλωνα.

Μας φτάνει που μας θυμίζει πόσο απλό είναι το ποδόσφαιρο, τον τρόπο που μπορεί κάποιος να χαϊδέψει τη μπάλα και πόσο αυξάνονται οι πιθανότητες επίτευξης ενός γκολ όταν η μπάλα περνάει από τα πόδια του ή καλύτερα από το μυαλό του…