<p style="text-align: justify;"><strong>ΟΝΟΜΑ: </strong>Ιωάννα <strong>ΗΛΙΚΙΑ: 32</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: </strong>Κομμώτρια <strong>Οίκ. ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: </strong>Άγαμη</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Η σχέση μον με τον Νίκο ξεκίνησε στην εφηβική μου ηλικία. Στην αρχή τα πράγματα μεταξύ μας πήγαιναν πολύ καλά. Ήμαστε ερωτευμένοι και η απειρία της ηλικίας μας δεν άφηνε περιθώρια για προβληματισμούς και ερωτηματικά για το αν ταιριάζαμε. Ζούσαμε ανέμελα κάθε στιγμή και ξεχνούσαμε πολύ γρήγορα ο ένας τα λάθη τον άλλον. Η σχέση αυτή συνεχίστηκε έτσι για πέντε χρόνια. Εγώ ωρίμαζα, άρχισα να προβληματίζομαι για το μέλλον, τη ζωή μου, τι δουλειά θα κάνω, ενώ ο Νίκος παρέμενε ανώριμος, όπως στα 16τον χρόνια. Δεν ήθελε να δουλέψει ή να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον τον. Αρχίσαμε σιγά σιγά να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον, αλλά παραμέναμε πάντα μαζί. Με τον καιρό η συμπερι­φορά του άλλαζε, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να τον καταλάβω, να επι­κοινωνήσω μαζί του. Άλλες φορές ήταν επιθετικός, άλλες απόμακρος. Ώσπου ξαφνικά, και εντελώς τυχαία ανακάλυψα ότι το τελευταίο διά­στημα έκανε χρήση ναρκωτικών, συγκεκριμένα ηρωίνης. Η διαπίστωση αυτή με έκανε να καταρρεύσω.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Η ζωή μου πριν το συνειδητοποιήσω ήταν σχετικά ήρεμη, κάποιες φορές βαρετή αλλά με πολλά όνειρα και στόχονς. Ένιωθα ασφαλής και σίγουρη για τη ζωή μου και το μέλλον. Η ανακάλυψη ότι ο Νίκος έπαιρ­νε ναρκωτικά με ακινητοποίησε. Ήταν σαν να έσκασε βόμβα και να ισο­πέδωσε τα πάντα γύρω μου. Αμέσως σκέφτηκα ότι μπορεί να μον έλεγε ψέματα. Ίσως έβλεπε ότι τον τελευταίο καιρό απομακρυνόμασταν και προσπάθησε να με τραβήξει κοντά του λέγοντας μου αυτό το ψέμα. Σιγά-σιγά όμως συνδυάζοντας γεγονότα, η λογική παραμέρισε την προσδοκία ότι δεν είναι αλήθεια. Έπαψα ξαφνικά να νιώθω ασφαλής και ήρεμη, έπαψα να κάνω όνειρα. Ήμουν σε κατάσταση πανικού. Φοβό­μουν ότι κάποια στιγμή θα τον βρω νεκρό. Ο φόβος αυτός μου έδωσε δύναμη να σταθώ στα πόδια μου και να παλέψω με νύχια και με δόντια. Ένιωθα όμως εγκλωβισμένη. Κάποιες στιγμές λυπόμουν τον εαυτό μου, κάποιες άλλες ένιωθα ενοχές.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Τα βράδια όταν ξάπλωνα να κοιμηθώ φοβόμουν να κλείσω τα μάτια μου. Έβλεπα εφιάλτες, ότι ο Νίκος ήταν νεκρός, ότι ήταν στη φυλακή, ότι χάθηκε. Δ εν μπορούσα να σκεφτώ για το μέλλον, να κάνω όνειρα</em></strong><strong>. </strong><strong><em>Δ εν είχα στήριξη από πουθενά. Το είχα μοιραστεί μόνο με δύο ανθρώπους, που κι εκείνοι δεν ήξεραν τι να κάνουν για να με βοηθήσουν. Στους υπόλοιπους έπαιζα θέατρο.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Ένιωθα μοναξιά, φόβο και ότι ήμουν σε αδιέξοδο. Αισθανόμουν ότι σιγά-σιγά οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν, πίστευα ότι στο τέλος θα νικη­θώ, ότι δεν θα μπορέσω να κάνω κάτι γι ’ αντόν. Παρ ’ όλα αυτά συνέχιζα να παλεύω, να προσπαθώ να πείσω τον Νίκο να στραφούμε κάπου για βοή­θεια να μπορέσει κάποια στιγμή να απεξαρτηθεί. Όλη αυτή η κατάσταση με είχε κάνει νευρική, οξύθυμη και επιθετική. Πρέπει να υπήρξαν φορές που γινόμουν αντιπαθητική στους άλλους. Μου δημιουργούσε τρομερό άγχος η ιδέα ότι μπορούσα να κάνω κάτι γι ’ αυτόν και δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Μου δημιουργούσε άγχος ότι έπρεπε εγώ να είμαι η δυνατή, ότι δεν είχα δικαίωμα να λυγίσω. Ο ύπνος μου συνέχιζε να είναι ανήσυχος, δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα. Ο φόβος και η μοναξιά εξακολουθούσαν να με κατακλύζουν. Είχα γίνει κακιά και σκληρή με τον εαυτό μου αλλά και με τους άλλους. Η άκαμπτη στάση του Νίκου ήταν το δυσκολότερο κομ­μάτι. Δ εν δεχόταν να συνεργαστεί, να απευθυνθούμε σε ειδικό για βοήθεια. Εχασα την ανεμελιά μου, τον αισιόδοξο τρόπο που αντιμετώπιζα τη ζωή. Κέρδισα όμως πίστη στον εαυτό μου και στο τι μπορεί να καταφέρει. Νοσταλγούσα παρ’ όλα αυτά το παρελθόν, τις ξέγνοιαστες στιγμές. Πίστευα ότι δεν θα ξεπερνούσα ποτέ το φόβο, που μου προκαλούσε αυτή η απειλή του θανάτου.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Η διάθεσή μου άρχισε να αλλάζει, όταν πέρασε μεγάλο χρονικό διά­στημα που ο Νίκος είχε σταματήσει τη χρήση. Παρ ’ όλα αυτά υπήρχαν στιγμές που ένιωθα αυτήν την απειλή κοντά μου. Πολλές φορές νοσταλ­γούσα την ανεμελιά των πρώτων χρόνων που περάσαμε μαζί, πριν μάθω αυτό το γεγονός. Ίσως ακουστεί σκληρό, αλλά αν ξαναπερνούσα την ίδια διαδικασία ίσως να έφευγα, να μην προσπαθούσα. Έχασα πολλά απ’ τον εαυτό μου που δεν μπορώ να ξανακερδίσω. Η σχέση μου με τον Νίκο έληξε λίγα χρόνια μετά.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Αισθάνθηκα ότι είμαι καλά πολύ αργότερα κι απ’ το χωρισμό μας. Η ζωή με δίδαξε ότι μπορώ να καταφέρω πράγματα που ούτε καν φαντάζο­μαι. Ότι έχω κρυμμένες δυνάμεις να αντιμετωπίσω κι ακόμα πιο δύσκο­λες καταστάσεις. Μου χρωστάω ένα «μπράβο» γι ’ αυτό που κατάφερα, έστω κι αν δεν άκουσα ποτέ «ευχαριστώ». Αυτός είναι ο τρόπος που έμαθα να με φροντίζω. Κέρδισα σιγουριά και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η ψυχοθεραπεύτρια, M.S Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια κυρίας Πέγκυ Πελώνη- Πινήρου μας διηγείται…</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="/uploads/2013/04/pegy.png" alt="" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αν θα έλεγα κάτι σε κάποιον που περνά μια παρόμοια κατάσταση θα ήταν «φρόντισε πρώτα τον εαυτό σου, για να μπορέσει να πετάξεις και στον άλλον σωσίβιο, αλλιώς είστε και οι δύο χαμένοι».</p>
<p style="text-align: justify;">Συχνά, είναι δυσκολότερο να παρατηρούμε τις<strong> </strong>αλλα<strong>γές </strong>αγαπημένων προσώπων από ό,τι να Βιώνουμε τις<strong> </strong>προσωπικές μας αλλαγές. Όταν εμείς καλούμαστε να αλλάξουμε έχουμε την επιλογή για το ποιος θα κινηθούμε. Όταν όμως αυτό έχει σχέση με τον άλλον, νιώθουμε ακόμα πιο ανήμπο­ροι, αδύναμοι και απελπισμένοι. Mας κυριεύουν οι <em>ενοχές,</em> γιατί δεν μπο­ρούμε να βοηθήσουμε ή γιατί εμείς είμαστε καλά. Όσο πιο κοντινό πρό­σωπο είναι τόσο πιο απεγνωσμένη είναι η προσπάθεια να κάνουμε κάτι. Αν ήταν δυνατόν να κάνουμε το πρόβλημά του δικό μας ή να του αφαιρέσουμε τον πόνο, ευχάριστοι θα το κάναμε. Μ' αυτήν την έννοια ζούμε το δικό μας χάος παράλληλα με τον άλλον.</p>
<p style="text-align: justify;">Το θέμα των ναρκωτικών είναι ιδιαίτερα δύσκολο και οδυνηρό, γιατί εάν ο εξαρτημένος δεν αποφασίσει να αλλάξει την κατάσταση, κάνει δεν μπορεί να Βοηθήσει.</p>
<p style="text-align: justify;">Η προσπάθεια της Ιωάννας να βοηθήσει τον αγαπημένο <strong>της </strong>είναι αξιέπαινη, όμως κινδύνευε να καταρρεύσει και η ίδια. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, συχνά ο καλύτερος τρόπος<strong> </strong>να βοηθήσουμε είναι να αποστασιοποιηθούμε, αφού κάνουμε προσπαθεί να τον κατευθύνουμε σε λύσεις, γιατί βουλιάζοντας ο Νίκος<strong> </strong>κινδύνευε και η Ιωάννα μαζί του. Όση Βοήθεια, λοιπόν, χρειάζεται <strong>εκείνος </strong>από ειδικό, άλλο τόσο χρειά­ζεται κι εκείνη για να φροντίσει τον εαυτό <strong>της </strong>μέσα στο σκοτάδι.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Δεν ξαφνιάζει το γεγονός ότι η σχέση έληξε, αφού ο <strong>Nίκος</strong><strong> </strong>απεξαρτήθηκε από τα ναρκωτικά. Η κατάσταση εξάρτησή και η προσπάθεια απεξάρτησή είχαν γίνει το δικό τ<strong>oυς</strong><strong> </strong>καθεστά. Είχαν ξεχάσει πώς ήταν xωρίς αυτό. Όμως δεν ήταν δυνατόν να επιστρέφουν στο πριν και το «μπροστά» ήταν δύσκολο, xωρίς την ένταση, γιατί είχαν εξαντληθεί στην προσπάθειά <strong>τους </strong>να τα βγάλουν πέρα ο καθένας στο δικό του xθες αλλά και στο xθες του άλλου.</p>
<p style="text-align: justify;">Έπειτα από ένα τέτοιο γεγονός ακόμη κι αν ο εξαρτημένος βγει νικητής, η σχέση, η οικογένεια, το σύστημα γενικότερα είναι πολύ πιθανόν να καταρρεύσει. Όμως μέσα από την κατάρρευση αυτή μπορούν να στηθούν πιο γερά και υγιή θεμέλια, ατομικά και ομαδικά.</p>