<p style="text-align: justify;">Οκριτικός κινηματογράφου Χρήστος Μήτσης από το περιοδικό Αθηνόραμα σχολιάζει τις καινούργιες ταινίες που παίζονται στους Αθηναικούς κινηματογράφους. </p>
<h1 style="text-align: justify;">Grand Central </h1>
<p style="text-align: justify;">Ο άνεργος και περιπλανώμενος Γκάρι πιάνει δουλειά σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, όπου θα μπλεχτεί σε μια ερωτική περιπέτεια με την κοπέλα ενός συνεργάτη και φίλου του, ενώ θα ανιχνευτούν πάνω του υψηλά ποσοστά ραδιενέργειας. Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κανών για μια ρεαλιστική ιστορία πάθους και επιβίωσης, με φόντο μια απειλητική κοινωνική καθημερινότητα.</p>
<h3 style="text-align: justify;"> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage" style="text-align: justify;">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003447/12.jpg" alt=" " width="640" />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;">Τρία χρόνια μετά το σκηνοθετικό ντεμπούτο της «Belle Epine», μια γλυκόπικρη ματιά στη μοναχική ενηλικίωση, η Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι επιστρέφει με ένα πιο πολυπρόσωπο κοινωνικό δράμα, το οποίο εξελίσσεται μπροστά από τις γιγαντιαίες υψικαμίνους ενός πυρηνικού εργοστασίου. Βρισκόμαστε στη Νότια Γαλλία, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αβινιόν, εκεί που καταλήγει ο πλάνητας και αποφασισμένος να επιβιώσει με κάθε τρόπο Γκάρι. Πιάνει δουλειά στη βιομηχανική αυτή μονάδα ως ανειδίκευτος εργάτης και έπειτα από μια σύντομη περίοδο εκπαίδευσης βρίσκεται καθημερινά οπλισμένος με μια hi-tech πανοπλία και αντιμέτωπος με έναν αόρατο εχθρό, καθώς αρμοδιότητά του είναι να επιδιορθώνει –κρυμμένος μέσα στην αντιραδιενεργό στολή του– οτιδήποτε δεν πάει καλά στην καρδιά του αντιδραστήρα. <br />Ο Γκάρι του Ταχάρ Ραχίμ (ένας ακόμα γεμάτος εσωτερική ένταση ρόλος για τον πρωταγωνιστή του «Προφήτη» και του «Παρελθόντος» ) είναι ένας κοινωνικά περιθωριακός χαρακτήρας, ο οποίος αρπάζει την πρώτη ευκαιρία που του παρουσιάζεται για να κοινωνικοποιηθεί. να ενταχθεί σε μια ομάδα, σε μια παρέα ή σε μια οικογένεια. Η εξωστρέφεια και η θαρραλέα εργασιακή συμπεριφορά του θα τον φέρουν κοντά σε μερικούς συναδέλφους του και γρήγορα θα ενταχτεί στον κύκλο του εκπαιδευτή του Ζιλ (ο ηθοποιός-φετίχ των αδελφών Νταρντέν Ολιβιέ Γκουρμέ ), του νεαρού Τσερνό, ο οποίος δοκίμασε να του κλέψει το πορτοφόλι στο τρένο στο οποίο αρχικά συνταξίδευαν, και του Τονί, ο οποίος συζεί με την αρραβωνιαστικιά του Καρόλ (μια σούπερ σέξι Λεά Σεϊντού ), η οποία δουλεύει κι αυτή στο εργοστάσιο. Παγιδευμένη σε ένα αβέβαιο παρόν (οι συναγερμοί του εργοστασίου υπενθυμίζουν την αόρατη, αλλά διαρκή και άμεση απειλή ), η εργατική μικροκοινότητα της Ζλοτόφσκι μάταια προσπαθεί να βρει τρόπους να διατηρήσει την εσωτερική συνοχή της.</p>
<h3 style="text-align: justify;"> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage" style="text-align: justify;">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003447/13.jpg" alt=" " width="640" />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;">Καθώς οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας δημιουργούν ανταγωνισμούς και παρεξηγήσεις, η κρυφή ερωτική σχέση του Γκάρι με την Καρόλ οδηγεί ολόκληρη την παρέα σε μια «ισορροπία τρόμου». Αν και το βασικό του στόρι κολυμπά σε γνώριμα νερά, το «Grand Central» αποτυπώνει ρεαλιστικά το πώς η απελπισμένη αναζήτηση ενός συντρόφου, ως ανθρωπίνου σημείου αναφοράς μέσα σε μια απάνθρωπη πραγματικότητα, μετατρέπεται γρήγορα σε έναν ακόμα πιο απεγνωσμένο αγώνα επιβίωσης. Τη στιγμή που τα σώματα ζητούν παθιασμένα να πιαστούν από τη ζωή (η νυχτερινή ερωτική σκηνή στην ανθισμένη φύση έχει έναν πρωτόγονο λυρισμό ), το τέλος της ποθούμενης συλλογικότητας είναι μια αναπόδραστη κατάληξη που υπαγορεύεται από λόγους κοινωνικούς, οικονομικούς, αλλά και βαθιά ψυχολογικούς. Η Ζλοτόφσκι, αν και γνωρίζει πώς να αιχμαλωτίζει γλυκά τους ήρωές της σ’ αυτό το γαϊτανάκι επιθυμιών κι απαγορεύσεων, διαλέγει μια προβλέψιμη ερωτική πλοκή για να το στηρίξει και μια περιττή νότα ρομαντισμού (ή ιδεαλισμού ) για να το χρωματίσει. Η σοφή λιτότητα των Νταρντέν θα έκανε εδώ τη διαφορά… <br /><strong><em>Γαλλία. 2013. Διάρκεια: 94΄. Διανομή: STRADA FILMS.</em></strong></p>
<h1 style="text-align: justify;">Byzantium</h1>
<p style="text-align: justify;"><strong><em><br /></em></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Η Έλινορ και η Κλάρα, δυο μυστηριώδεις γυναίκες με… προαιώνιο παρελθόν, διαφεύγουν από τη σκηνή ενός βίαιου εγκλήματος και καταφεύγουν σε μια ήσυχη παραλιακή κωμόπολη. Σύντομα, κι ενώ άνθρωποι αρχίζουν να πεθαίνουν μυστηριωδώς γύρω τους, το σκοτεινό παρελθόν τους έρχεται να τις συναντήσει. Ατμοσφαιρικό και λυρικό, αλλά σεναριακά αδέξιο και απογοητευτικά προβλέψιμο θρίλερ, το οποίο προσπαθεί να εκμοντερνίσει το βαμπιρικό μύθο.</p>
<h3 style="text-align: justify;"> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage" style="text-align: justify;">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003448/14.jpg" alt=" " width="640" />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;">Από την αρχή της καριέρας του («Angel», 1982 ) και για σχεδόν δύο δεκαετίες («Το Τέλος Μιας Σχέσης», 1999 ), ο βραβευμένος με Όσκαρ (για το σενάριο του «Παιχνιδιού των Λυγμών» ) και Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία («Μάικλ Κόλινς» ) Νιλ Τζόρνταν ήταν ένας από τους τολμηρότερους και πλέον ευρηματικούς Ευρωπαίους σκηνοθέτες. Ευρείας θεματικής γκάμας, ανανέωσε το σινεμά του φανταστικού τόσο με την ψυχαναλυτικά παραμυθένια «Παρέα των Λύκων» (1984 ) όσο και με την πολυεπίπεδη «Συνέντευξη με Ένα Βρικόλακα» (1994 ), συναρπαστικά θρίλερ με προσωπική σφραγίδα και απόλυτα μοντέρνα κινηματογραφική ματιά. <br />Το «Byzantium» (αναφορά στο ποίημα του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς ) σηματοδοτεί την επιστροφή του Ιρλανδού σκηνοθέτη στο βαμπιρικό μύθο, μέσα από τη διασκευή του εφηβικού θεατρικού «A vampire story» της Μόιρα Μπαφίνι, διά χειρός της ίδιας της συγγραφέα και σεναριογράφου των «Η Επεισοδιακή Επιστροφή της Ταμάρα Ντρου» και «Τζέιν Έιρ». Εμπνευσμένη χαλαρά από την κεντρική ιδέα της νουβέλας «Καρμίλα» του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού, η Μπαφίνι αφηγείται την ιστορία δύο μυστηριωδών γυναικών, οι οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν επί δύο αιώνες σε έναν εχθρικό, ανδροκρατούμενο κόσμο. Πρόκειται για τη 16χρονη Έλινορ και τη λίγο μεγαλύτερή της Κλάρα, τις οποίες πρωτοσυναντάμε όταν διαφεύγουν από το Δουβλίνο και τη σκηνή ενός αποτρόπαιου φόνου και καταφεύγουν σε μια ήρεμη, παραθαλάσσια κωμόπολη. Γνωρίζοντας το μοναχικό Νόελ, η δυναμική και σέξι Κλάρα θα εγκατασταθεί σπίτι του, το οποίο γρήγορα θα μετατρέψει σε οίκο ανοχής («Κάποιος πρέπει να βάλει λεφτά στο τραπέζι» ).</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em><span>Η εσωστρεφής και ευαίσθητη Έλινορ, μέσα από τη γραπτή εξομολόγηση της οποίας μαθαίνουμε την ιστορία της, θα ερωτευτεί τον Φρανκ και θα επιχειρήσει να του αποκαλύψει τα μυστικά της, ότι δηλαδή είναι γεννημένη το 1804 και τρέφεται, όπως και η Κλάρα, με ανθρώπινο αίμα. </span><br /><span>Ενώ δυο περίεργοι αστυνομικοί βρίσκονται στα ίχνη των γυναικών, η Κλάρα δεν μπορεί να συγκρατήσει τη δίψα της για πολύ και μέσα από διαρκή φλας μπακ η σχέση των δύο πρωταγωνιστριών γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη, ο Τζόρνταν τυλίγει την περίπλοκη αυτή ιστορία ενηλικίωσης, αλλά και επιβίωσης, σε ένα μελαγχολικό μανδύα υπαρξιακής αγωνίας (αντί του εύκολου γοτθικού τρόμου ). Αποφεύγει το φτηνό εντυπωσιασμό και τα </span>δωρεάν<span> λουτρά αίματος, δυσκολεύεται όμως να μεταγγίσει πάθος και να προσδώσει βάθος στους χαρακτήρες του, οι οποίοι παραμένουν –παρά την ξέχειλη ερωτισμού παρουσία της Άρτερτον και τη συγκινητικά χαμηλότονη Ρόναν– μέχρι τέλους σχηματικοί. Όσα ψιθυρίζονται ή υπονοούνται, από φροϋδικές αναφορές μέχρι ιστορικοπολιτικά σχόλια, διατηρούν εδώ μια υπόγεια δυναμική (ο Τζόρνταν είναι δεξιοτέχνης της ατμόσφαιρας ), σε αντίθεση με την καθαρή δράση, η οποία είναι όχι μόνο διεκπεραιωτική, αλλά σχεδόν αφελής. Αν τη βάλει κανείς στην άκρη, ίσως καταφέρει να δει με άλλα μάτια ακόμα και το εκβιαστικά συναισθηματικό φινάλε. </span></em></strong><em><span></span></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><span><br /></span></em></p>
<h1 style="text-align: justify;">Η Νονά</h1>
<p style="text-align: justify;"><em><span><br /></span></em></p>
<p style="text-align: justify;">Με γλαφυρή αφήγηση και εύστοχες δόσεις χιούμορ (ο κωμικός Ράινερ Κρόνερτ μιμείται καυστικά τη Μέρκελ ), οι τηλεοπτικής λογικής εικόνες του Κούλογλου βρίσκουν τελικά τον –εύκολο– στόχο τους και περνούν το μήνυμά τους, επιβεβαιώνοντας την πείρα του δημιουργού τους στο ρεπορταζιακό σινεμά τεκμηρίωσης.</p>
<h3 style="text-align: justify;"> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage" style="text-align: justify;">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003461/39.jpg" alt=" " width="640" />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;">Συνεχίζοντας να ερευνά τις διαπλεκόμενες αιτίες της σύγχρονης οικονομικής κρίσης, ο γνωστός ρεπόρτερ-ντοκιμαντερίστας Στέλιος Κούλογλου επιστρέφει στη λογική του «Oligarchy» (2012 ), εστιάζοντας αυτήν τη φορά το φακό του στο πρόσωπο της Άγκελα Μέρκελ. Εμπνευσμένη από το ομότιτλο βιβλίο της Γερμανίδας δημοσιογράφου Γκέρτρουντ Χέλερ, η «Νονά» του περιγράφει πώς η άχρωμη και άοσμη φυσικός από την άλλη μεριά του Τείχους κατάφερε με μακιαβελικούς χειρισμούς και μαφιόζικες πρακτικές να κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη και να γίνει η βασική υπεύθυνη της παρούσας πολιτικοκοινωνικής κατάστασής της. <br />Η σκέψη μοιάζει στη βάση της λιγάκι αφελής (η πολιτική ως προϊόν της θέλησης ενός ανθρώπου ή αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων; ) και μονόπλευρη, όμως η μεθοδολογική ανάλυση του Κούλογλου και οι απόψεις του δημοσιογράφου Χάραλντ Σούμαν, του κοινωνιολόγου Ούλριχ Μπεκ, αλλά και της γνωστής ακτιβίστριας και συγγραφέα Ναόμι Κλάιν («Το δόγμα του σοκ» ), ανάμεσα σε άλλους, προχωρούν βαθύτερα από τη γαργαλιστική επιφάνεια και υποστηρίζουν πειστικά τη σχέση της Γερμανίδας καγκελαρίου με την οικονομική ολιγαρχία της πατρίδας της και το στήσιμο της επιχείρησης διάσωσης του ασύδοτου ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο δεν ήταν παρά η επιχείρηση διάσωσης των προβληματικών τραπεζικών κολοσσών του Βορρά. Με γλαφυρή αφήγηση και εύστοχες δόσεις χιούμορ (ο κωμικός Ράινερ Κρόνερτ μιμείται καυστικά τη Μέρκελ ), οι τηλεοπτικής λογικής εικόνες του Κούλογλου βρίσκουν τελικά τον –εύκολο– στόχο τους και περνούν το μήνυμά τους, επιβεβαιώνοντας την πείρα του δημιουργού τους στο ρεπορταζιακό σινεμά τεκμηρίωσης. <br /><strong><em>Ελλάδα. 2014. Διάρκεια: 105΄.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em><br /></em></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Ο εργάτης κατασκευών Έμετ, μια τυπική μινιατούρα Lego, θεωρείται ύστερα από μια σειρά συμπτώσεων ηγέτης της αντίστασης ενάντια στα σχέδια ενός προέδρου-δικτάτορα, ο οποίος σκοπεύει να συγκολλήσει μόνιμα ολόκληρο το Lego-σύμπαν. Ευρηματική σε σεναριακές ιδέες, σινεφίλ αναφορές και σαρκαστικό χιούμορ «αντιεξουσιαστική» περιπέτεια για ανήλικους και όχι μόνο.</p>
<h3 style="text-align: justify;"> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage" style="text-align: justify;">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003446/10.jpg" alt=" " width="640" />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;">Tι άλλο θα μπορούσε να βασιλεύει σε μια Lego-κοινωνία εκτός από μια απέραντη ομοιομορφία και μια καθημερινότητα βασισμένη σε σαφείς οδηγίες χρήσης; Ο Έμετ, ένας καλοσυνάτος εργάτης κατασκευών και ακόμη μία φιγούρα Lego ανάμεσα σε αμέτρητες παρόμοιες, νιώ­θει απόλυτα ασφαλής σε αυτό το περιβάλλον, στο οποίο οι πάντες τραγουδούν, καθώς βάζουν χαρούμενοι το ένα τουβλάκι πάνω στο άλλο, «Everything is awesome». Ο Μεγιστάνας (president Business επί το αγγλικότερο ), διευθύνων σύμβουλος ενός ομίλου επιχειρήσεων που ελέγχει κάθε προϊόν ή δραστηριότητα και απόλυτος δικτάτορας του πλαστικού αυτού μικρόκοσμου, φροντίζει ώστε τα πάντα να δουλεύουν απρόσκοπτα και με απόλυτη τάξη, έχοντας όμως ένα κρυφό, διαβολικό σχέδιο που θα επιβάλει την απόλυτη ακινησία: να συγκολλήσει τα πάντα με το παντοδύναμο όπλο του Kragle. <br />Ξεκινώντας από το διάσημο παιχνίδι κατασκευών, οι δημιουργοί του «Βρέχει Κεφτέδες» και σκηνοθέτες του «21 Jump Street» Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ χτίζουν ένα πειθαρχημένο και ολοκληρωτικό σύμπαν με άμεσες αναφορές στην κοινωνία της κατανάλωσης, των μονοπωλίων και της μονόδρομης πληροφόρησης. Μια αλά «Matrix» πραγματικότητα, στο πιο χαζοχαρούμενο και πολύχρωμο, η οποία κουβαλά αναπόφευκτα μέσα της και τον «Εκλεκτό», αυτόν που η προφητεία προβλέπει πως θα ηγηθεί της επανάστασης και θα επαναφέρει το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Όταν λοιπόν ο Έμετ βρίσκει τυχαία το «μαγικό» Τουβλάκι της Αντίστασης, περνά παρά τη θέλησή του στην παρανομία, γνωρίζει τη Ζόρικη, το αμόρε της Μπάτμαν κι ένα σωρό άλλους υπερήρωες, τον σοφό και τυφλό Βιτρούβιο, αλλά και παράλληλα σύμπαντα – μέχρι το υπέρτατο ον πίσω από όλα αυτά, τον Άνθρωπο του Επάνω Πατώματος.</p>
<h3 style="text-align: justify;"> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage" style="text-align: justify;">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003446/11.jpg" alt=" " width="640" />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;">Χωρίς να ξεφεύγει από τη δοκιμασμένη animation συνταγή της χιουμοριστικής περιπέτειας με μηνύματα, η «Ταινία Lego» εντυπωσιάζει με τη σοφά μελετημένη ισορροπία θεαματικής διασκέδασης κι ευρηματικών αναφορών στη γύρω μας καθημερινότητα. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μάλιστα, κάποιες από αυτές θα μοιάζουν βγαλμένες από σοσιαλιστικό μανιφέστο. Η «αρχιτεκτονική» λογική των Lego αξιοποιείται σεναριακά αλλά και δραματικά, ενώ η εμπλοκή ηρώων της ποπ κουλτούρας στη δράση –από τον Σούπερμαν και τον Χαν Σόλο μέχρι τον Ντάμπλντορ και τον Γκάνταλφ– υπογραμμίζει έξυπνα πως οτιδήποτε εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας δεν είναι παρά ένα κατασκευασμένο θέαμα­, κάτι που φανερώνεται αποκαλυπτικά­ όταν εμφανίζεται στην τελική ανατροπή της πλοκής ο Άνθρωπος του Επάνω Πατώματος. Φαντασία και πραγματικότητα αλλά και παιδική αθωότητα κι ενήλικος κομφορμισμός συγκρούονται με χάρη, καθώς οι κινηματογραφικές αναφορές δίνουν τον κωμικό τόνο («Release the Kragle!» ) και το χάπι εντ επιβάλλεται έπειτα από ένα αναπόφευκτο διδακτικό λογύδριο περί ατομικής ιδιαιτερότητας κι ελευθερίας – αλλά από εδώ και πέρα χωρίς οδηγίες χρήσης. <br /><strong><em>ΗΠΑ. 2014. Διάρκεια: 100΄. Διανομή: VILLAGE FILMS.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em><br /></em></strong></p>