31 χρόνια πέρασαν από την μέρα που ο Γρηγόρης Σιδηρόπουλος περνούσε για πρώτη φορά μέσα σε γήπεδο.
31 ολόκληρα χρόνια ο Γρηγόρης Σιδηρόπουλος τα πέρασε μέσα στα γήπεδα. Και μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες ήρθε η ώρα για να αποχωρήσει από την ενεργό δράση ο πασαδόρος του Εθνικού Αλεξανδρούπολης. Ο 41χρονος αθλητής έδωσε τον τελευταίο του αγώνα κόντρα στο Ολυμπιακό. Στον αγώνα που χάρισε το πρωτάθλημα στους “ερυθρόλευκους”. Ο Γρηγόρης Σιδηρόπουλος γνώρισε την αποθέωση από τους φίλους του Εθνικού και έζησε συναιθηματικά φορτισμένες στιγμές.
Ο έμπειρος, πρώην πλέον πασαδόρος, σταμάτησε την καριέρα του εκεί από όπου την ξεκίνησε. Ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησε τη σεζόν ’90/’91 στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης όπου αγωνίστηκε μέχρι το 1996, ακολουθώντας την ομάδα και στην Α2 εθνική κατηγορία.
Από το 1996 ως το 2003 αγωνιζόταν με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, αφήνοντας το “τριφύλλι” στην 3η θέση του πρωταθλήματος τη σεζόν 2002/2003. Την επόμενη χρονιά φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ, αλλά από το 2005 μέχρι φέτος έπαιζε στην ομάδα που τον ανέδειξε.
Στη συνέντευξη που έδωσε, μίλησε για τη στιγμή που άφησε για τελευταία φορά το τάραφλεξ, θυμήθηκε τις μέρες που ξεκινούσε το βόλεϊ μαζί με τον Μάριο Γκιούρδα, ενώ δήλωσε πως θα μείνει δίπλα στον Εθνικό.
«Είχα την τύχη να τελειώσω την καριέρα μου μπροστά στο κοινό του Εθνικού. Στο 24 όταν είχε χαθεί πλέον το ματς ζήτησα από τον Μουστακίδη να με βγάλει γιατί δεν άντεξα, συγκινήθηκα πολύ και μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι, περάσαν αυτά τα 31 χρόνια σαν φιλμ στο μυαλό μου. Ήταν πολλά τα χρόνια, η συγκίνηση ήταν μεγάλη και ευχαριστώ τους φιλάθλους γι’ αυτό που μου πρόσφεραν».
-Ένας οπαδός ήρθε και σου είπε «σε ευχαριστώ για τις στιγμές που μου έχεις χαρίσει πάνω στα κάγκελα».
«Δυστυχώς έτσι είναι, όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Πρέπει να πάμε στο σπίτι μας, βέβαια εγώ θα μείνω εδώ, δεν ξεχνιούνται εύκολα όλα αυτά. Θα είμαι φίλαθλος, οτιδήποτε θα είμαι για αυτή την ομάδα. Έτσι έμαθα από 10 χρονών και έτσι θα συνεχίσω, αλλά από κει και πέρα δεν τελειώνει ο Εθνικός. Εγώ το πιστεύω αυτό, θα χρειαστούν πολλές αλλαγές λόγω των ξένων, της μεγάλης ηλικίας μερικών αθλητών αλλά θα στηρίξουμε τον Εθνικό και τις επόμενες χρονιές και αυτό μπορεί να είναι η αρχή για κάτι καλύτερο. Μπορεί να γράψαμε ιστορία φέτος και πέρυσι αλλά έχω την εντύπωση ότι μπορούμε να ζήσουμε και καλύτερα πράγματα».
-Ποιά στιγμή κρατάς από την καριέρα σου, τα 31 αυτά χρόνια;
«Πάρα πολλές. Αυτό που θυμάμαι σαν χθες, το 1983 που ήρθα εδώ πρώτη προπόνηση, ήταν Σεπτέμβρης και το 1984 που ξεκινήσαμε μαζί με τον Μάριο Γκιούρδα. Το συμπέρασμα που έχω βγάλει εγώ είναι ότι ο αθλητισμός έχει περισσότερες πίκρες. Οι χαρές είναι λιγοστές, έχουν να κάνουν με τους στόχους πάντα είτε σε ομαδικά είτε σε ατομικά αθλήματα. Αν τους χάνεις η λύπη διαρκεί παραπάνω. Αλλά είναι οι λύπες του αθλητισμού, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που ξέρω είναι οτι θα μου λείψει 100%, τα αποδυτήρια, οι συμπαίχτες, οι προπονήσεις, οι εντάσεις του αγώνα και πολλά ακόμα πράγματα. Κάποια στιγμή όμως πρέπει ο αθλητής να φεύγει και όταν είναι στα καλά του ακόμα καλύτερα και αυτό αποφάσισα να κάνω και νομίζω ότι έπραξα το σωστό. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν μπόρεσα, όχι γιατί δεν πήρα έναν τίτλο αλλά γιατί αυτό το πράγμα που είδαμε εδώ μέσα (στο Μιχάλης Παρασκευόπουλος), θέλαμε όλοι πάρα πολύ να πετύχουμε μία νίκη για να δώσουμε μία χαρά στον κόσμο και στεναχωρήθηκα πιο πολύ γι’αυτό. Για αυτόν τον κόσμο που μας στηρίζει, μας στηρίζει και θα συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια».
31 χρόνια πέρασαν από την μέρα που ο Γρηγόρης Σιδηρόπουλος περνούσε για πρώτη φορά μέσα σε γήπεδο.
31 ολόκληρα χρόνια ο Γρηγόρης Σιδηρόπουλος τα πέρασε μέσα στα γήπεδα. Και μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες ήρθε η ώρα για να αποχωρήσει από την ενεργό δράση ο πασαδόρος του Εθνικού Αλεξανδρούπολης. Ο 41χρονος αθλητής έδωσε τον τελευταίο του αγώνα κόντρα στο Ολυμπιακό. Στον αγώνα που χάρισε το πρωτάθλημα στους “ερυθρόλευκους”. Ο Γρηγόρης Σιδηρόπουλος γνώρισε την αποθέωση από τους φίλους του Εθνικού και έζησε συναιθηματικά φορτισμένες στιγμές.
Ο έμπειρος, πρώην πλέον πασαδόρος, σταμάτησε την καριέρα του εκεί από όπου την ξεκίνησε. Ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησε τη σεζόν ’90/’91 στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης όπου αγωνίστηκε μέχρι το 1996, ακολουθώντας την ομάδα και στην Α2 εθνική κατηγορία.
Από το 1996 ως το 2003 αγωνιζόταν με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, αφήνοντας το “τριφύλλι” στην 3η θέση του πρωταθλήματος τη σεζόν 2002/2003. Την επόμενη χρονιά φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ, αλλά από το 2005 μέχρι φέτος έπαιζε στην ομάδα που τον ανέδειξε.
Στη συνέντευξη που έδωσε, μίλησε για τη στιγμή που άφησε για τελευταία φορά το τάραφλεξ, θυμήθηκε τις μέρες που ξεκινούσε το βόλεϊ μαζί με τον Μάριο Γκιούρδα, ενώ δήλωσε πως θα μείνει δίπλα στον Εθνικό.
«Είχα την τύχη να τελειώσω την καριέρα μου μπροστά στο κοινό του Εθνικού. Στο 24 όταν είχε χαθεί πλέον το ματς ζήτησα από τον Μουστακίδη να με βγάλει γιατί δεν άντεξα, συγκινήθηκα πολύ και μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι, περάσαν αυτά τα 31 χρόνια σαν φιλμ στο μυαλό μου. Ήταν πολλά τα χρόνια, η συγκίνηση ήταν μεγάλη και ευχαριστώ τους φιλάθλους γι’ αυτό που μου πρόσφεραν».
-Ένας οπαδός ήρθε και σου είπε «σε ευχαριστώ για τις στιγμές που μου έχεις χαρίσει πάνω στα κάγκελα».
«Δυστυχώς έτσι είναι, όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Πρέπει να πάμε στο σπίτι μας, βέβαια εγώ θα μείνω εδώ, δεν ξεχνιούνται εύκολα όλα αυτά. Θα είμαι φίλαθλος, οτιδήποτε θα είμαι για αυτή την ομάδα. Έτσι έμαθα από 10 χρονών και έτσι θα συνεχίσω, αλλά από κει και πέρα δεν τελειώνει ο Εθνικός. Εγώ το πιστεύω αυτό, θα χρειαστούν πολλές αλλαγές λόγω των ξένων, της μεγάλης ηλικίας μερικών αθλητών αλλά θα στηρίξουμε τον Εθνικό και τις επόμενες χρονιές και αυτό μπορεί να είναι η αρχή για κάτι καλύτερο. Μπορεί να γράψαμε ιστορία φέτος και πέρυσι αλλά έχω την εντύπωση ότι μπορούμε να ζήσουμε και καλύτερα πράγματα».
-Ποιά στιγμή κρατάς από την καριέρα σου, τα 31 αυτά χρόνια;
«Πάρα πολλές. Αυτό που θυμάμαι σαν χθες, το 1983 που ήρθα εδώ πρώτη προπόνηση, ήταν Σεπτέμβρης και το 1984 που ξεκινήσαμε μαζί με τον Μάριο Γκιούρδα. Το συμπέρασμα που έχω βγάλει εγώ είναι ότι ο αθλητισμός έχει περισσότερες πίκρες. Οι χαρές είναι λιγοστές, έχουν να κάνουν με τους στόχους πάντα είτε σε ομαδικά είτε σε ατομικά αθλήματα. Αν τους χάνεις η λύπη διαρκεί παραπάνω. Αλλά είναι οι λύπες του αθλητισμού, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που ξέρω είναι οτι θα μου λείψει 100%, τα αποδυτήρια, οι συμπαίχτες, οι προπονήσεις, οι εντάσεις του αγώνα και πολλά ακόμα πράγματα. Κάποια στιγμή όμως πρέπει ο αθλητής να φεύγει και όταν είναι στα καλά του ακόμα καλύτερα και αυτό αποφάσισα να κάνω και νομίζω ότι έπραξα το σωστό. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν μπόρεσα, όχι γιατί δεν πήρα έναν τίτλο αλλά γιατί αυτό το πράγμα που είδαμε εδώ μέσα (στο Μιχάλης Παρασκευόπουλος), θέλαμε όλοι πάρα πολύ να πετύχουμε μία νίκη για να δώσουμε μία χαρά στον κόσμο και στεναχωρήθηκα πιο πολύ γι’αυτό. Για αυτόν τον κόσμο που μας στηρίζει, μας στηρίζει και θα συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια».