<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: "Τι κάνουν λάθος οι μαμάδες και οι γιοι  γίνονται μαμάκηδες; Τι να κάνω για να μη γίνει ο γιος μου μαμάκιας; Σας ευχαριστώ. </strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά η </strong><strong>Λητώ Κατάκη, ψυχολόγος-οικογενειακή θεραπεύτρια, Διευθύντρια Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων.</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><img src="/contentfiles/eidikoi/psyxologoi/xaris-kataki.jpg" alt="" width="88" height="88" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Το ερώτημα αυτό μπορεί να απαντηθεί σε δύο επίπεδα.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Το πρώτο επίπεδο είναι θέμα του τι ΚΑΝΕΙ μια μητέρα αλλά τις περισσότερες φορές στις συμπεριφορές μας επιδρούν και ασυνείδητοι συναισθηματικοί παράγοντες.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Στο επίπεδο της συμπεριφοράς είναι σημαντικό να αποφεύγεται η υπερπροστασία. Να δίνονται δηλαδή στο παιδί οι ευθύνες που αντιστοιχούν στη φάση ανάπτυξής του και ο χρόνος στο να μάθει να τις φέρνει σε πέρας κάνοντας και τα λάθη που είναι αναπόφευκτα αλλά προστατεύοντάς το και από μη αντιστρεπτές συνέπειες. Αυτό απαιτεί μια λεπτή ισορροπία που δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν η μητέρα είναι ανασφαλής ή όταν υπάρχει «εμπλοκή» σε βαθύτερο, ασυνείδητο συναισθηματικό επίπεδο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Το δεύτερο επίπεδο ο γιος που γίνεται «μαμάκιας» ανταποκρίνεται ακολουθώντας χωρίς να το συνειδητοποιεί, τις επίσης μη συνειδητές ανάγκες της μητέρας του. Έτσι μπορεί να προσπαθεί να γίνει ο άντρας/σύντροφος που εκείνη θέλει, να την κάνει να νοιώσει σημαντική και αγαπητή, να της προσφέρει τη συναισθηματική στήριξη που της  έχει λείψει από τους άλλους σημαντικούς άντρες της ζωής της. Αυτό όμως αντιστρέφει στο από κάτω επίπεδο τη σχέση γονιού- παιδιού. Ενώ φαινομενικά (έμπρακτα, «υλικά») η μητέρα φροντίζει το παιδί, σε συναισθηματικό επίπεδο συμβαίνει το αντίστροφο. Και αν οι ανάγκες της μητέρας είναι μεγάλες και η αντιστροφή παραμείνει ασυνείδητη, μπορεί να εμποδίσει τη συναισθηματική διαφοροποίηση του παιδιού, να το δέσει με αόρατα δεσμά  και η ανεξαρτητοποίησή του να οποία <em>βιώνεται</em> ως «προδοσία» και εγκατάλειψη της μητέρας.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Κάποιος λοιπόν που θέλει  γίνει γονιός είναι καλό να έχει ασχοληθεί και δουλέψει με τον εαυτό του/της ώστε να μην αφήνει περιθώρια για τέτοιες ασυνείδητες αντιστροφές ρόλων. Χρειάζεται να έχει σταθεί κανείς στα πόδια του/της συναισθηματικά ώστε να μη χρειάζεται να στηριχθεί στα παιδιά του/της.</span></p>