<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Ο γιος μου είναι 5 ετων και πηγε πρωτη φορα νηπιαγωγειο φετος. Εχω προσπαθησει πολλες φορες να είναι πιο κοινωνικο και να κανει παρεα με τα αλλα παιδια. Αυτος όμως καθεται μονιος του με ένα φορητο βιντεο <span lang="EN-US">game</span><span lang="EN-US"> </span>που του εχουμε αγορασει και προτιμα να είναι μονος του. Ένα κοριτσακι τον πλησιασε μου ειπε η νηπιαγωγος για να παιξει μαζι του στο σκαμμα με την αμμο και αυτος της φωναξε και της ειπε να φυγει γιατι η αμμος είναι δικια του. Να σημειωσω επισης ότι είναι πολύ κτητικος με εμένα. Όταν τον παίρνω μαζί μου για καφέ με τις φίλες μου γυρνάει και τους λέει μη της μιλάτε είναι η μαμά μου. Πραγματικα ανησυχω πολύ γιατι θελω να γίνει κοινωνικο παιδι με παρεες και χαρουμενο και να μην είναι εξαρτημενο από μενα. Τι να κανω που οφειλεται αυτή η συμπεριφορα; Να σημειωσω οιτ όταν ήταν πολύ μωρο είχε ένα θέμα με το στήγθος μου προσπαθούσα μετά το γάλα να γτο απομακρύνω και αυτός γραπωνόταν πάνω μου σε σημείο να με πονάει.  </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Χριστίνα, 31 ετών </span></p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε το ερώτημά σας στην <strong>Μαρία Παπαδημητρίου</strong>, παιδοψυχίατρο (συνεργάτιδα της θεραπευτικής και διαγνωστικής Μονάδας για το Παιδί, Σπύρος Δοξιάδης)</p>
<p><span><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/giatroi_thumbs/maria%20photo2OK.jpg&amp;amp;width=248" alt="ΜΑΡΙΑ Ν. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ" width="99" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Το θέμα της ανεξαρτητοποίησης των παιδιών είναι αρκετά σοβαρό, το οποίο αναδεικνύεται εντονότερα με την έναρξη του σχολείου. Μέσα από τη σχέση μητέρας-παιδιού το παιδί αποκτάει αυτοεκτίμηση και σταδιακά ενδοβάλει ένα αίσθημα ασφάλειας. Αυτό το αίσθημα ασφάλειας επιτρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα επαρκώς, και μέσα σε αυτή και τις απαιτήσεις του σχολείου, και να έχει μια ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη.  Οι δυσκολίες που αναφέρει η μητέρα αφορούν σε ένα παιδί που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να ευχαριστηθεί τις δυνατότητες που παρέχει το σχολείο για μάθηση και κοινωνικοποίηση, ενώ φαίνεται ότι υπάρχουν ζητήματα στη μεταξύ μητέρας-παιδιού σχέση από ένα αρκετά πρώιμο στάδιο, τον θηλασμό. Με βάση τα παραπάνω και λόγω της χρονιότητας, θα ήταν σημαντικό να υπάρξει περαιτέρω διερεύνηση των δυσκολιών του παιδιού και των θεμάτων στη σχέση μητέρας-παιδιού είτε από κάποιον ψυχίατρο παιδιών και εφήβων είτε από μια διεπιστημονική ομάδα, όπως αυτή που λειτουργεί στη Διαγνωστική και Θεραπευτική Μονάδα για το παιδί «Σπύρος Δοξιάδης». Σε αυτό σημαντικό ρόλο έχει και η έντονη ανησυχία της μητέρας, η οποία επικοινωνείτε με έναν έμμεσο τρόπο στο παιδί, την οποία χρειάζεται να καταλάβουμε περισσότερο και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια κλινική αξιολόγηση.</p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>