Τα σημάδια της παράνοιας: «Νομίζει ότι ο άνδρας της συνέχεια την απατά»

<p style="text-align: justify;">Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας:</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Καλημέρα σας. Ο λόγος που γράφω είναι η μητέρα μου η οποία είναι 67 ετών και η οποία εμφανίζει χαρακτηριστικά ταυτόσημα με αυτά της παράνοιας Από μικρή ηλικία σχολικά χρόνια σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα σε περιόδους έντονου στρες σχολικές εξετάσεις έκανε ηρεμιστικές ενέσεις Αργότερα σα νέα μητέρα λάμβανε ελαφρά αγχολυτικά προκειμένου να κοιμάται. Αυτά τα αναφέρω ως ιστορικό. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε έχει ξεκινήσει πριν περίπου 25 χρόνια όπου μέσα από το φιλικό οικογενειακό περιβάλλον μας άρχισε να υποψιάζεται ότι υπάρχει αντίζηλος με την οποία την απατούσε ο πατέρας μου Δεν γνωρίζω αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο Από τότε όμως είναι η μόνιμη σκέψη της. Από το προσφιλές περιβάλλον πάντα υπάρχει κάποια υποψήφια αντίζηλος και αν δεν υπάρχει επανερχόμαστε στην αρχική Χαρακτηριστικά θα σας αναφέρω ότι όταν πριν περίπου 10 χρόνια ο πατέρας μου νοσηλεύτηκε με βαρύ εγκεφαλικό σε νοσοκομείο η μητέρα μου θεώρησε ότι τα έψηνε με μια νοσοκόμα και για το λόγο αυτό σταμάτησε να τον επισκέπτεται. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθεί έντονα να πείσει εμάς τα παιδία της και γενικότερα το στενό οικογενειακό κύκλο για του λόγου της το αληθές κι επειδή δεν τα καταφέρνει δημιουργεί στη φαντασία της σενάρια συνομωσίας. Κάποια στιγμή που η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο σχεδόν σηκωτή την πήγαμε σε ψυχίατρο ο οποίος της χορήγησε φαρμακευτική αγωγή ενέσεις καταρχήν και εν συνεχεία χάπια η οποία την μετέτρεπε σε ένα απαθές άτομο το οποίο όλη τη μέρα ξάπλωνε δε μιλούσε και γενικώς ήταν σε κατάσταση αδράνειας. Με δική της πρωτοβουλία άλλαξε γιατρό τον οποίο μετά από κάποιο διάστημα διέκοψε να τον επισκέπτεται Πολύ αργότερα επισκεφθήκαμε μαζί έναν ψυχολόγο ο οποίος έκανε λόγο για παράνοια και ο οποίος μας είπε ότι δεν υπάρχει πραγματική θεραπεία Φυσικά εκείνη κράτησε μόνο εκείνα που ήθελε η ίδια και δεν παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα. Από τότε η κατάσταση παραμένει δημιουργώντας έντονο πρόβλημα στην καθημερινότητα των γονιών μου οι οποίοι πλέον ζουν μόνοι αφού όλα τα παιδιά είναι ήδη παντρεμένα. Το ερώτημα μου είναι αν υπάρχει μια ουσιαστική λύση η οποία να βοηθήσει τη μητέρα μου χωρίς να την κάνει φυτό και αν ναι πως μπορούμε να χειριστούμε την κατάσταση. Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω αν μπορούμε να την εμπιστευόμαστε να κρατάει τα εγγόνια της ή είναι επικίνδυνο γι αυτά. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη βοήθειά σας.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο Ψυχίατρος- Νευρολόγος, <strong>Παύλος Σακκάς.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/thumbnail?filepath=/uploads/2013/01/sakkas.jpg&amp;width=248" alt="Παύλος Ν. Σακκάς " width="99" /> </p>
<p style="text-align: justify;">Η άποψή μου είναι ότι πρέπει να συνεχίσουν την προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Να επισκεφτούν έναν ειδικό ψυχίατρο ο πρώτος ίσως δεν κατάφερε μια προσέγγιση με τη μητέρα. Ας κάνουν όμως μια δεύτερη απόπειρα και ίσως ένας άλλος ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να τα καταφέρει και να την πείσει να ακολουθήσει μια θεραπεία.</p>
<p style="text-align: justify;">Το βασικό σύμπτωμα της παράνοιας είναι η αίσθηση ότι κάποιοι διαπλέκουν κάτι κακό για το παρανοικό άτομο και φτιάχνουν ένα σενάριο «κακό». Συσχετίζουν γεγονότα τα οποία μπορεί να μην έχουν σχέση μεταξύ τους και βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Το πρόβλημα εντοπίζεται από τη στιγμή που κάποια όρια ξεπερνιούνται αν από το πρωί μέχρι το βράδυ παρερμηνεύει κανείς τα πράγματα και θεωρεί ότι μια συνομωσία συμβαίνει τότε αντιλαμβανόμαστε ότι πράγματι κάτι δεν πάει καλά στη συμπεριφορά. Η ερωτική ζήλια είναι επίσης ένα σημάδι που το συναντάμε στην παράνοια. Προσοχή όμως! Πολλές φορές δεν είναι και αρρώστια είναι ένα τριπάκι όπου εύκολα μπορεί να παρασυρθεί κανείς που έχει ανασφάλεια. Όταν έχεις ανασφάλεια σε έναν τομέα εύκολα μπορεί να πυροδοτήσεις μια κατάσταση «παράνοιας» που στην ουσία τι είναι; Είναι μια κατάσταση άμυνας στην ανασφάλειά σου. Στο ερωτικό κομμάτι αν η ζήλια δεν ξεχωρίζεται εύκολα από την παράνοια. Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι ζηλεύουν είναι παρανοϊκοί! Αυτό το λέμε αν κανείς φτάνει σε πράξεις που ξεπερνούν τα όρια τότε ναι, αυτό πρέπει να μας υποψιάσει.</p>
<p style="text-align: justify;">Η κατάσταση θεωρώ ότι δεν είναι επικίνδυνη για τα εγγόνια. Ούτως ή άλλως βλέπουμε μια συμπεριφορά ζηλοτυπική και εστιασμένη προς τον σύζυγο. Δεν έχει να κάνει με την υπόλοιπη δραστηριότητα μάλλον, με όσα μπορούμε να καταλάβουμε βέβαια μέσα από αυτή τη σύντομη περιγραφή. </p>

Σχετικά άρθρα