Η φοβία για το σκοτάδι: Πώς μπορείς να την αντιμετωπίσεις

<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Aναγνώστης μας ρωτά: </strong></span></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Είμαι 41 ετών και έχω ακόμα φοβία για το σκοτάδι. Παρόλο που έχω καταβάλει πολλές προσπάθειες να το ξεπεράσω, δυστυχώς ακόμα δεν το έχω καταφέρει. Αρκετά χρόνια προσπαθώ από μόνος μου σε ελεγχόμενες πάντα καταστάσεις και τους τελευταίους 8 μήνες κάνω θεραπεία ΓΣΘ. Αισθάνομαι πολύ άβολα και νιώθω ταχυπαλμία και πανικοβάλλομαι όταν βρεθώ ξαφνικά σε μια τέτοια κατάσταση. Σαν να μην είμαι εγώ ας πούμε. Το βράδυ πάντα έχω ένα μικρό φως γιατί αλλιώς δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φανταστείτε ότι έχω βάλει στο σπίτι μερικά φωτιστικά ασφαλείας. Υπάρχει θεραπεία σε αυτό; η γυναίκα μου με στηρίζει αλλά φαντάζομαι ότι ίσως το βλέπει λίγο υπερβολικό. Δεν αντιμετωπίζω κανένα πρόβλημα οργανικό και δεν παίρνω κάποιο φάρμακο αλλά το θέμα «σκοτάδι» είναι μεγάλο πρόβλημα. Τι θα μου προτείνατε;</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός. </strong></span></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Αγαπητέ αναγνώστη:</span></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Βρίσκεστε σε θεραπεία με Γνωσιακή-Συμπεριφορική προσέγγιση. Φαντάζομαι πως για να μπείτε σε μια τέτοια θεραπεία έχετε μιλήσει στο-τη θεραπευτή-τρια σας για αυτά τα ζητήματα που σας απασχολούν. Αναρωτιέμαι λοιπόν τί είναι αυτό που σας κάνει να ζητάτε και από αλλού γνώμη. Δε μιλάτε εδώ για την πορεία της θεραπείας σας εκεί αλλά ξεκινάτε εκ νέου να μιλάτε για τα συμπτώματά σας, πράγμα που εγώ ακούω σαν "κατηγόρια" απέναντι στον εαυτό σας. Αυτό με βάζει σε σκέψεις αν πηγαίνει καλά εκεί η θεραπεία σας. Και οι σκέψεις δεν είναι προς αμφισβήτιση της γνωσιακής-συμπεριφορικής μεθόδου αλλά προς κατάδειξη της δικής σας αμφιβολίας. Σας νιώθω να αμφιβάλλετε δηλαδή. Νομίζω πως μπορείτε αν θέλετε να προβάλετε το ρεαλιστικό επιχείρημα ότι ψάχνετε όσο περισσότερο μπορείτε βοήθεια για τον εαυτό σας. Αλλά νιώθω πως κάτω απ' αυτό υπάρχει μια αμφιβολία για το αν "θα γίνετε καλά". Πράγμα το οποίο τονίζετε με το να κατηγορείτε ακόμα περισσότερο τον εαυτό σας για τις μεθόδους που χρησιμοποιείτε στο σπίτι για να μη νιώθετε το φόβο του σκοταδιού ("Φανταστείτε ότι…). Μοιάζει εν τέλει σε μένα πως κατά βάθος λέτε πως έχετε μια εξαιρετικά δύσκολη ασθένεια την οποία εμπιστευτήκατε σε κάποιον να σας τη θεραπεύσει. Όμως απ'ότι λέτε είναι τόσο δύσκολη η περίπτωσή σας. Δεν είναι ασυνήθης αυτή η αυτοαμφισβήτηση από έναν άνθρωπο που έχει φοβία. Είναι συχνές οι περιπτώσεις ανθρώπων που νιώθουν ότι χρειάζονται τον απόλυτο ειδικό και μετά χρειάζονται κι άλλον ειδικό για να τους πει αν έπραξαν σωστά εμπιστευόμενοι τον πρώτο! Είναι η άλλη πλευρά της φοβίας σας άλλωστε. Η αμφιβολία είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης. Ένα γνωστικό σκοτάδι που σας κάνει να θέλετε να ανάψει το φως. Να αποκαλυφθεί τελικά η αλήθεια. Μα η αλήθεια φαίνεται πάντα με υπομονή. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας και τη θεραπεία σας. Ακόμα κι όταν αμφισβητείτε τα μέγιστα το "τί συμβαίνει" κι αν είστε στο σωστό δρόμο. Αν το άγχος σας είναι μεγαλύτερο από τη θεραπευτική επιτυχία τότε μόνο αποχωρήστε απ'αυτήν.</span></div>

Σχετικά άρθρα