<p><strong>Αναγνώστριά μας ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας. </strong></p>
<p>Καλησπέρα σας είμαι 52 ετών  άνεργη και τα οικονομικά μου είναι πολύ άσχημα. Ψάχνω για δουλειά αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Νομίζω ότι έχω πάθει κατάθλιψη. Δεν κοιμάμαι τα βράδια, δεν έχω αντοχή να κάνω τίποτα δε θέλω να βγω έξω μα κάνω τις δραστηριότητες που έκανα παλιά και βέβαια όλο αυτό επηρεάζει και την οικογένειά μου.  Έχω μεγάλη ανάγκη να ακούσω την άποψή σας. </p>
<p><strong></strong><strong>Στο ερώτημά σας απαντά η <a href="/55453/marietta-malta">Μαριέττα Μαλτά</a><span style="text-decoration: underline;"> </span></strong><strong><em>Ψυχολόγος, M,Sc.- Θεραπεύτρια Οικογένειας με </em></strong><strong><em>Ειδίκευση στη Συστημική- Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία και τη Θεραπεία Οικογένειας για παιδιά, εφήβους και ενήλικες</em></strong></p>
<p><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/giatroi_thumbs/Malta.jpg&amp;amp;width=248" alt="Μαριέττα Μαλτά " width="99" /></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια,</p>
<p>καλησπέρα. Διάβασα πολύ προσεκτικά το ερώτημά σας και καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που δείχνετε με το να μοιραστείτε σημαντικά κομμάτια της καθημερινότητάς σας.</p>
<p>Κατανοώ και αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τη δυσκολία της οικονομικής και οικογενειακής κατάστασης στην οποία βρίσκεστε. Τα οικονομικά  ζητήματα που αντιμετωπίζετε σίγουρα είναι σημαντικά και κρίσιμα. Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει και επηρεάζει τους περισσότερους αν όχι όλους από εμάς και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε ή απλώς να το ωραιοποιήσουμε.</p>
<p>Αναρωτιέμαι όμως, δεδομένων των δυσκολιών που έχετε σε πρακτικό επίπεδο, αν αντιστοιχεί να κατηγορείτε τον εαυτό σας για την αγωνία, την αγανάκτηση και τη στενοχώρια που αισθάνεστε. Μιλάτε για πραγματικές δυσκολίες. Αλίμονο αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δεν αγωνιούμε. Αλίμονο αν έχουμε δυσκολίες στην καθημερινή μας επιβίωση και οικογενειακή ατμόσφαιρα και δεν νιώθουμε άγχος. Στη μειωμένη ψυχική διάθεση αν έχουμε να δούμε κάτι αυτό είναι το ενδιαφέρον μας απέναντι σε όσα μας συμβαίνουν και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Έχουμε να αναγνωρίσουμε την υπευθυνότητά μας που μας δημιουργεί άγχος ώστε να κινητοποιηθούμε και να αναζητήσουμε λύση. Και οπωσδήποτε έχουμε να υπερασπιστούμε αυτήν ακριβώς την αγωνία και την υπευθυνότητα που μόνο δέσμευση δείχνει στο να δημιουργήσουμε καλύτερους όρους ζωής. Η θλίψη για όσα χάνουμε είναι απαραίτητη ώστε να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, να επεξεργαστούμε και να καταστρώσουμε σχέδιο δράσης για όλα όσα μας ενδιαφέρει να αντιμετωπίσουμε.</p>
<p>Το στοίχημα τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε οικονομικά, εργασιακά ή άλλα προβλήματα είναι να μην επιτρέψουμε να μαυρίζουν και τις υπόλοιπες πλευρές της ζωής μας που είναι υγιείς και ζωντανές. Αν ο γιος σας επιθυμεί ή έχει ανάγκη τη συμμετοχή σας έχετε να δείτε ότι παρόλες τις δυσκολίες κάτι καλό κάνετε και εξακολουθείτε να του είστε σημαντική. Ο ρόλος σας ως μητέρα παραμένει και εξακολουθεί να έχει γι’ αυτόν αξία.</p>
<p>Κατά τη γνώμη μου λοιπόν και βέβαια αντιστοιχεί να αισθάνεστε άγχος, πίεση, θλίψη και αγωνία και πολλές φορές να νιώθετε ότι θέλετε απλώς να «τα παρατήσετε». Τη στιγμή όμως που το να εγκαταλείψετε την προσπάθεια δεν είναι η επιθυμία σας έχετε να υπερασπιστείτε ακριβώς αυτό: την επιθυμία σας παρά τις δυσκολίες να αναζητήσετε λύσεις που θα σας αποφέρουν καλύτερες συνθήκες ζωής. Και ταυτόχρονα να μην ξεχνάτε ότι η δυσκολία στον έναν τομέα δεν μπορεί να μας εμποδίσει να χαιρόμαστε τα ζωντανά μας κομμάτια και τις σχέσεις με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αυτό είναι καθαρά δική μας επιλογή και απόφαση.</p>