Κοτσόλης: «Δεν έχω τελειώσει ακόμα»

Από τον
ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΤΣΑΡΟ

Από τηλεοπτικά show τα τελευταία χρόνια καλά πάμε και στη μπάλα.

Τα ποδοσφαιρικά βραβεία άλλωστε είναι τόσα πολλά ανά κατηγορία που καμία φορά μπερδεύουν ακόμα και εκείνους στους οποίους απονέμονται. Παρ όλα αυτά υπάρχει ακόμη μία, εκείνη της υπομονής, την οποία οι υπεύθυνοι της κάθε Λίγκας δεν έχουν σκεφτεί αν και θα έπρεπε καθώς οι διαθέσιμοι προς βράβευση υποψήφιοι είναι αρκετοί. Ο καλύτερος όλων στην Ελλάδα, ο Στέφανος Κοτσόλης.

Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, που είχε τα γεννέθλιά του την προηγούμενη εβδομάδα, ούτε ο ίδιος πιστεύει πόσα άντεξε σε τούτη την καριέρα, η οποία για λεπτομέρειες δεν πήρε το δρόμο που της άξιζε. Στα 35 αποδέχεται με ωριμότητα τα δεδομένα, ωστόσο πώς μπορείς να ξεχάσεις την μεγαλύτερη ευκαιρία, όταν η Άρσεναλ σε ζητάει και η ομάδα σου αρνείται ; Λυγίζεις («έκλαψα πρώτη φορά στη ζωή μου») και αγωνίζεσαι πάντα με το «εάν».

Στην συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «δημοκρατία» δεν φοβήθηκε πάντως να πει: «Δεν έχω τελειώσει ακόμα».

Η διαδρομή σου χαρακτηρίζεται κυρίως από υπομονή. Νιώθεις αδικημένος; «Ξεκίνησα από τα τμήματα υποδομής του Παναθηναϊκού, ανδρώθηκα σε πολύ καλά χέρια, έχοντας προπονητή τον Τάκη Οικονομόπουλο και βρέθηκα στην πρώτη ομάδα (1998) με ιερά τέρατα όπως ο Γιόζεφ Βάντσικ, ο Βαζέχα και φυσικά τους Έλληνες που αποτελούσαν την βάση της Εθνικής. Βέβαια εκείνα τα χρόνια ήταν διαφορετικά, έπρεπε να είσαι μπολιασμένος με πολύ υπομονή, και η φιλοσοφία στον Παναθηναϊκό ήταν ότι προτεραιότητα έχουν οι μεγαλύτεροι και οι μικροί ακολουθούν δουλεύοντας σκληρά, όχι για να αγωνιστούν αλλά, για την παρουσία τους και μόνο στην πρώτη ομάδα».

Έφτασες σε αυτήν ωστόσο…

«Το κατάφερα στα 15.5. Όταν όμως η υπομονή μου εξαντλήθηκε γιατί παρέμενα χωρίς να αγωνίζομαι, έχοντας βέβαια άψογη συνύπαρξη με τον Γιόζεφ και τον Νικοπολίδη και έχοντας την πεποίθηση ότι για κάποια χρόνια δεν γινόταν γιατί ήταν καλύτεροι και δίκαια έπαιζαν, σκέφτηκα πως έπρεπε κι εγώ να πάρω αγώνες. Έφτασε η εποχή που ήταν ο Αντώνης αρχηγός στην ανδρών και εγώ στην ελπίδων και είχα προσεγγίσει ενδιαφέρον λόγω των παιχνιδιών της Εθνικής και θεωρούσα ότι θα έπρεπε να είχα πάρει ευκαιρίες. Να αγωνίζομαι 10-15 παιχνίδια. Όταν είδα ότι οι υποσχέσεις δεν γινόταν πραγματικότητα πήρα την απόφαση να φύγω, για να δείξω ποιος είμαι».

Πόσο άντεξες;

«Περίμενα 13 χρόνια. Η ομάδα που έδειξε ενδιαφέρον ήταν η Λάρισα και τελικά έγινε ο δανεισμός για ένα χρόνο (2005). Έκανα καλές εμφανίσεις το πρώτο εξάμηνο και προπλήρωσαν την οψιόν, αν και υπήρχε παρεξήγηση με κάποιες δηλώσεις μου».

Όπως;

«Από την πρώτη στιγμή με ακολουθούσε άσχημη φήμη, ότι στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού δεν θα είμαι αυτός που πρέπει, ότι ήμουν περαστικός, επειδή έχουν την νοοτροπία κατά των δανεικών. Η πρώτη ερώτηση ήταν εάν θέλω να τελειώσω στην Λάρισα και εγώ απάντησα, στα 25 μου δεν ξέρω τι θα κάνω αύριο. Καταλαβαίνετε τι κλίμα αντιμετώπισα. Αναγκάστηκα να πω λοιπόν δημόσια ότι για όσο θα είμαι εκεί δεν θέλω να θεωρούμαι παίκτης του Παναθηναϊκού αλλά της Λάρισας. Αυτό από μέρος του κόσμου εκλήφθηκε υποτιμητικά».

Η κατάκτηση του κυπέλλου με την Λάρισα όμως έγινε κόντρα στον Παναθηναϊκό…

«Ήταν η δικαίωση απέναντι σε συγκεκριμένους ανθρώπους που δεν μου είχαν συμπεριφερθεί όπως έπρεπε. Από και και πέρα, για καθαρά οικονομικούς λόγους, πήγα στην Κύπρο. Η Ομόνοια κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από 9 χρόνια. Έφτασα και πάλι κοντά στο εξωτερικό στη Μίντλεσμπρο του Γκόρντον Στράχαν αλλά τις ημέρες που θα προχωρούσε η μεταγραφή απολύθηκε μετά από ήττα από την Λιντς και δεν προχώρησε. Μετά τον τραυματισμό του Καρνέζη στον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ προέκυψε νέο ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού (2011), δοκιμαστικά για έξι μήνες, κέρδισα την εμπιστοσύνη του Φερέϊρα και ανανέωσα για δύο χρόνια».

Η πορεία σου δεν σε έβγαλε όσο μπροστά θα έπρεπε. Φταίει ο ιδιαίτερος και ασυμβίβαστος χαρακτήρας σου;

«Ξεκινώντας την καριέρα μου και συζητώντας με την οικογένειά μου υπήρξε συμφωνία με τον εαυτό μου. Να πορευτώ ανεξάρτητα από το τι θα συνέβαινε με συγκεκριμένες αρχές και αξίες. Στο χώρο του ποδοσφαίρου δυστυχώς και στην κοινωνία μας γενικότερα θα έλεγα όταν αποφασίζεις να πορευτείς με αρχές η πορεία σου γίνεται πολύ δύσκολη. Για να κερδίζεις κάτι πρέπει να κοπιάσεις πολύ περισσότερο. Εκτός και αν θελήσεις να επιλέξεις άλλες διαδρομές. Υπήρχαν στιγμές που έλεγα ότι κάνω λάθος, παρόλα αυτά κατόρθωνα να μην λυγίζω και να απολαμβάνω τις χαρές όταν τις είχα πολύ περισσότερο αφού δεν εξυπηρετούσα άλλους σκοπούς και συμφέροντα».

Είστε τέσσερις. Εσύ, ο Καπίνο, ο Ταμπάκης και ο Αναγνωστόπουλος. Υπάρχει η παραδοσιακή μαγιά;

«Η μεγαλύτερη σχολή τερματοφυλάκων στην Ελλάδα είναι ο Παναθηναϊκός. Αυτό θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια. Τάκης Οικονομόπουλος και Παναγιώτης Αγριογιάννης. Ο Παναθηναϊκός και τα επόμενα χρόνια δεν θα δυσκολευτεί να έχει Έλληνα που θα προέρχεται από την ακαδημία του».

Παιδικό σου είδωλο;

«Ο Ντασάεφ αλλά και ο Βάντσικ. Πήγαινα πίσω από την εστία σε παιχνίδια Τσάμπιονς Λιγκ, αν και έκανα προπόνηση μαζί του στην πρώτη ομάδα. Πήρα πολλά κι από τον Νικοπολίδη, όπως το παιχνίδι με τη μπάλα στα πόδια και την ηρεμία του».

Δεν ήσουν ποτέ το «νούμερο 1», όμως πάντοτε εκεί…

«Έχω μάθει να μην εγκαταλείπω. Ακόμα και όταν δεν με θεωρούν καλό. Αυτό το δρόμο ακολουθούσα ακόμα και όταν τα πράγματα δεν ήταν όπως τα ήθελα».

Στα αποδυτήρια είσαι λίγο μπαμπάς;

«Δεν αποδέχομαι τον όρο, προτιμώ το μεγάλος αδελφός. Τους μιλάω καθημερινά σε βαθμό εκνευριστικό. Μπορείς να τους επηρεάσεις σε μεγάλο βαθμό. Γίνομαι πιεστικός με εμπειρίες ζωής».

Και του χρόνου στον Παναθηναϊκό;

«Ναι, έχω συμβόλαιο ένα χρόνο. Είναι η ομάδα της καρδιάς μου στην οποία γαλουχήθηκα και σαν άνθρωπός, απλά θέλω επειδή τα χρόνια που μου απομένουν είναι τέσσερα πέντε επειδή κάνω καλή ζωή να έχω τη δυνατότητα να εισπράττω αυτό που αξίζω, που δικαιούμαι. Δεν λέω ότι πάντα είναι καλύτερος. Κανείς δεν πρέπει να κερδίζει το δικαίωμα να παίζει χωρίς να προσπαθεί. Εάν αξίζω να παίζω πέντε οκ, εάν αξίζω 30 να παίζω 30 παιχνίδια».

Είσαι ο πιο παλιός στην ομάδα. Ήσουν όμως ο τερματοφύλακας μόνο του κυπέλλου. Τι έπρεπε να κάνεις για να το διαχειριστείς;

«Έχω μάθει να βάζω το καλό της ομάδας μπροστά. Προτεραιότητα έχουν τα άλλα παιδιά λόγω ηλικίας. Τα τελευταία δύο χρόνια ακούω ότι ο Κοτσόλης σταματάει την καριέρα του. Κάτι που ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου και όσοι είναι στην ομάδα και βλέπουν πως προπονούμαι μπορούν να σας πουν ότι δεν είμαι για να τελειώνω. Ήξερα από την αρχή ότι οι ευκαιρίες φέτος θα ήταν λίγες. Όταν κατάλαβα από τον Ιανουάριο και μετά ότι θα περιοριστώ στο κύπελλο έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου τα παιχνίδια αυτά να είναι εννιά. Φτάνοντας στον τελικό! Γι αυτό δούλεψα και ήταν τεράστια δικαίωση για μένα».

Αμφέβαλλες ότι στον τελικό μπορεί ο προπονητής να διάλεγε τον Καπίνο;

«Όχι δεν αμφέβαλλα γιατί έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στον κ. Αναστασίου, ξέρω πως σκέφτεται γιατί έχουμε συζητήσει αρκετές φορές και η εμπιστοσύνη είναι αμοιβαία. Όπως εγώ ξέρω ότι θα κάνει ότι λέει έτσι και εκείνος ξέρει ότι θα έπαιζα όπως έπρεπε για να πάρει η ομάδα τον τίτλο».

Εάν ο Κασίγιας ήταν βασικός στο πρωτάθλημα αυτό το λάθος στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ θα το έκανε;

«Μπορεί να το έκανε, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο όταν αγωνίζεσαι συνεχώς να περιορίσεις τα λάθη και να παίζεις με άνεση. Υπήρχαν παιχνίδια που ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστώ την απραξία μου».

Ο Παναθηναϊκός από την πρώτη αγωνιστική έδειξε σαφή βελτίωση σε σχέση με το που ξεκίνησε και που έφτασε. Το περιμένατε;

«Αυτό που έγινε εφέτος ήταν μία φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Το καλοκαίρι μαζεύτηκε μία εντελώς νέα ομάδα, με πιο μικρά παιδιά και ξένους που δεν ήξεραν το dna του Παναθηναϊκού. Τα καταφέραμε με πολύ σκληρή δουλειά και πάρα πολύ κουβέντα. Με το προπονητικό τιμ αλλά και μόνοι μας. Όταν υπήρχαν αποτελέσματα που θα μπορούσαν να κλονίσουν αυτό που φτιάχναμε η ομάδα παρέμεινε συσπειρωμένη και πίστη στο πλάνο. Αυτό που βιώσαμε εφέτος ήταν πρωτόγνωρο. Και από τον κόσμο, που ακόμα και σε εντός έδρας ήττες μας χειροκρότησε, δίνοντας μας δύναμη να συνεχίσουμε».

Πώς εξηγείς την ωριμότητα του κόσμου;

«Κατάλαβε ότι αυτό ήταν μονόδρομος. Δεν υπήρχε επιστροφή και αναγνώρισε ότι η ομάδα προσπαθούσε ακόμα και όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε. Σε αντίθεση με την προηγούμενη χρονιά όπου η ομάδα παρουσίαζε αδιάφορο πρόσωπο και έπαιζε μόνο κόντρα στις μεγάλες ομάδες, λόγω της πίεσης του αποτελέσματος».

Τους τελευταίους δημιουργήσατε προσδοκίες για του χρόνου. Μπορείς να αρνηθείς ότι θα διεκδικήσετε το πρωτάθλημα;

«Η φιλοσοφία που είχε η ομάδα και θα έχει και του χρόνου είναι ότι διεκδικούμε τη νίκη σε κάθε παιχνίδι. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι δεν μπορούμε. Όταν μία ομάδα χτίζεται με τέτοια φιλοσοφία μπορεί να διεκδικήσει μεγάλα πράγματα. Απλά είναι πρωιμο εκεί που όλοι περίμεναν πέρυσι άλλα, να διατυμπανίζουμε εφέτος ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα. Με αυτή την νοοτροπία στο τέλος θα κάνουμε ταμείο».

Τι περιμένεις από την Εθνική στο Μουντιάλ;

«Αποτελεί σταθερή αξία σε παγκόσμιο επίπεδο, γι αυτό έχει αυτή τη θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Δεν τη φοβάμαι γιατί θα στηριχθεί στις αρχές του Σάντος και εάν χρειαστεί να αλλάξει κάτι δεν θα διστάσει. Θα εκπροσωπήσει επάξια την πατρίδα μας. Και μόνο που βρισκόμαστε εκεί πάντως είναι επιτυχία, όμως θα είναι ιδανικό για τον Σάντος να τελειώσει με πρόκριση στην επόμενη φάση. Καλή τους επιτυχία».

Σχετικά άρθρα