<p style="text-align: justify;"><strong>Ανχέλικα Λίντελ: Μια αιρετική Καταλανή μας προ(σ)καλεί στην Πειραιώς </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Την παρομοιάζουν με τη Φρίντα Κάλο και την αποκαλούν «Μαρίνα Αμπράμοβιτς της Ισπανίας», ενώ η ίδια επισημαίνει πως βαφτίστηκε στην ίδια κολυμπήθρα με τον Σαλβαδόρ Νταλί. Μία από τις πιο προκλητικές εκπροσώπους της ευρωπαϊκής αβανγκάρντ, η Ανχέλικα Λίντελ, καταφθάνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με διπλή παρουσία στην Πειραιώς 260.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>«Αν κατάφερνα να κάνω το κοινό να ξεράσει,</strong> όπως ο θεός ξερνάει τους φτωχούς!» λέει η Ανχέλικα Λίντελ στο έργο της «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν­ ενάντια στους ανθρώπους», το οποίο βασίζεται στο υποθετικό ερώτημα «Τι θα γινόταν αν μια μέρα οι χιλιάδες νεκροί μετανάστες που πνίγονται νυχθημερόν στη Μεσόγειο μεταμορφώνονταν σε ψάρια κι έβγαιναν στη στεριά­;» Αυτό το –κατά την ίδια– αντικοινωνικό έργο της ανεβαίνει από έναν πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη της νεότερης γενιάς, τον Θέμελη Γλυνάτση (Πειραιώς 260, 13-14/6 ), λίγο προτού η Λίντελ εμφανιστεί αυτοπροσώπως για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για να σκηνοθετήσει και να ερμηνεύσει (με μια ομάδα Κινέζων που χορεύει βαλς! ) τον ­κεντρικό μονόλογο στο έργο της «Όλος ο ουρανός πάνω στη γη (Το σύνδρομο της Γουέντι )» (Πειραιώς 260, 15-17/6 ). <br /> Αφορά τη μαζική δολοφονία 69 νέων στο νησί­ Ουτόγια της Νορβηγίας από τον Άντερς Μπρέιβικ το 2011. Μόνο που η Λίντελ κάνει έναν ανορθόδοξο συσχετισμό. Συνδέει το θάνατο των νέων με το παραμύθι του «Πίτερ Παν» αλλά και με δύο σύνδρομα που έχουν απασχολήσει τη νεότερη ψυχολογία: εκείνο του άντρα που αρνείται, όπως ο Πίτερ Παν, να μεγαλώσει κι εκείνο της γυναίκας που, όπως η Γουέντι του προαναφερθέντος παραμυθιού, επωμίζεται το ρόλο της μητρικής φιγούρας απέναντί του.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1004556/87.jpg" alt="" width="600" height="338" /></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>«Πολίτις που αντιστέκεται», αυτοχαρακτηρίζεται</strong> η Ανχέλικα Λίντελ, η οποία γεννήθηκε το 1966 στο χωριό Φιγκέρας (από το οποίο κατάγεται και ο Σαλβαδόρ Νταλί ) στην επαρχία της Τζιρόνα στην Καταλονία και, όπως συνηθίζει να λέει, δικαιολογώντας έτσι χαριτωμένα το σουρεαλισμό των έργων της, «βαφτίστηκε στην ίδια κολυμπήθρα με τον Σαλβαδόρ Νταλί». Η Λίντελ, εκτός από το ότι έχει τιμηθεί με το Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας της Ισπανίας το 2012 (την ανώτατη διάκριση στη χώρα της για θεατρικό συγγραφέα ), έχει καταφέρει από το 1993 μέχρι σήμερα, με τα 22 έργα που έχει παρουσιάσει στα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ και στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης, να ανήκει στον ίδιο «αστερισμό» με τους ρηξικέλευθους Φούρα ντελ Μπάους, Ρομέο Καστελούτσι και Ροδρίγο Γκαρθία. Φέτος, ένα χρόνο μετά τη βράβευσή της με Αργυρό ­Λέοντα στην Μπιενάλε της Βενετίας, αυτή η φοβερή και τρομερή συγγρα­φέας, σκηνοθέτις, περφόρμερ και ιδρύτρια της ομάδας Atra Bilis (στα λατινικά η «μέλαινα χολή», στην οποία η ιατρική της αρχαιότητας απέδιδε τη μελαγχολία ) καταφθάνει στην Αθήνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που η Λίντελ έχει γδυθεί και αυτο­τραυματιστεί επί σκηνής. <br /> Το σεξ και ο θάνατος, η φτώχεια και ο καπιταλισμός, η τρέλα και ο πόνος, οι μύθοι και η φρίκη των ημερών μας αποτελούν τα βασικά δίπολα της δουλειάς της. Όταν τη ρωτούν αν θεωρεί ότι προκαλεί, δηλώνει αφοριστικά: «Η πρόκληση, το σκάνδαλο, είναι ότι υπάρχουν παιδιά με ένα όπλο στο χέρι. Εγώ χρησιμοποιώ σαφώς την ηθική και την αισθητική της πρόκλησης, αλλά με μια πολιτική στάση και από την οπτική του κλασικισμού. Είμαι πιο κοντά στον Καραβάτζιο απ’ ό,τι στην πρόκληση της αβανγκάρντ». Ακολουθώντας ίσως το παράδειγμα των προσωπογραφιών της Φρίντα Κάλο, η Λίντελ συνηθίζει να αναρτά στην ιστοσελίδα της ( <a href="http://www.angelicaliddell.com">www.angelicaliddell.com</a> ) εικαστικής υφής φωτογραφικά πορτρέτα στα οποία εμφανίζεται πάντα ολομόναχη, στο σπίτι της ή σε δωμάτια ξενοδοχείων, γυμνή ή φορώντας κοστούμια εποχής, συνθέτοντας ένα αυτοβιογραφικό μνημείο στην αστική μοναξιά και απόγνωση. Όπως εξάλλου της αρέσει να προφητεύει: «Κάποια ημέρα η Γη δεν θα ανεχτεί άλλο τις υπερβολές των ανθρώπων. Και θα κυβερνήσουν ξανά­ τα ζώα. Και η τέχνη θα εξαφανιστεί μαζί με τη φτώχεια και τον πλούτο, αφού τα ζώα είναι όμορφα και καλά από μόνα τους».</p>
<p style="text-align: justify;">Πειραιώς 260, 15.6 – 17.6</p>
<p style="text-align: justify;">Πηγή: www.tospirto.net</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>