<p class="p1">Ας πούμε πως το πρόσωπο που θα μας διηγηθεί την ιστορία ονομάζεται Γ. Ο Γ. είναι επιτυχημένος στη δουλειά του, αλλά από τα 18 του, άρχισε να παίζει συστηματικά στοίχημα. Ξεκίνησε από ποδόσφαιρο και ομάδες που γνώριζε, για να φτάσει να παίζει χάντμπολ γυναικών, σε ένα απίθανο πρωτάθλημα, μιας επίσης απίθανης χώρας. 15 χρόνια μετά, αφού έχει χάσει πολλά περισσότερα από 50.000 ευρώ, συντρόφους, στιγμές ξεγνοιασιάς, αποφασίζει να μπει σε ένα πρόγραμμα απεξάρτησης. Έπειτα από ένα χρόνο πάλης, αφού κύλησε μερικές φορές, κατάφερε να είναι καθαρός.</p>
<p class="p1">Και να η ιστορία του…</p>
<p class="p1"><strong>Έχεις υπολογίσει πόσα χρήματα μπορεί να έχεις ξοδέψει συνολικά;</strong></p>
<p class="p1">Υπήρχε μια περίοδος, τα τελευταία δύο χρόνια, που έγραφα τα ποσά που ξόδευα. Οπότε συνολική εικόνα δεν έχω, αλλά αυτά το ποσό στην περίοδο που σημείωνα ήταν περίπου 50.000 ευρώ.</p>
<p class="p1"><strong>Όταν είδες το ποσό αυτό, σκέφτηκες τι θα μπορούσες να κάνεις με τα χρήματα αυτά;</strong></p>
<p class="p1">Όχι. Την περίοδο που τα υπολόγιζα, όχι. Απλά θα ήθελα να τα έχω για να τα ξαναπαίξω ή να μου τα δώσει κάποιος πίσω για να τα παίξω καλύτερα. Θεωρητικά, το «θα μπορούσα να πάρω ένα αυτοκίνητο», ναι το έχω σκεφτεί… Αλλά δεν σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω εναλλακτικά, πέρα από το να παίξω ξανά. Επειδή έχω κερδίσει και αρκετές φορές, δεν θέλησα να κάνω τίποτε άλλο με τα κέρδη.</p>
<p class="p1"><strong>Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ποσό που έχεις κερδίσει και πού το επένδυσες;</strong></p>
<p class="p1">Δεν το ξόδεψα πουθενά, το ξανάπαιξα. Αυτό είναι νόμος όταν είσαι τζογαδόρος. Το ποσό… Μπορούσα να ξεκινήσω με 30 ευρώ και το μεσημέρι να είναι 1000. Έχει συμβεί αρκετές φορές. </p>
<p class="p1"><strong>Και το ποσό αυτό έμενε εκεί, δεν τα έβγαζες;</strong></p>
<p class="p1">Από τύψεις μπορεί να έβγαζα 200 ευρώ. Από τύψεις και για να εξασφαλίσω πως όταν θα τα χάσω, θα είχα για να ποντάρω ξανά. Αυτή ήταν η κυρίαρχη σκέψη.</p>
<p class="p1"><strong>Αυτό το κόλλημα με τον τζόγο, επηρέασε κάποια ερωτική σου σχέση;</strong></p>
<p class="p1">Όλες! Από κάποιο σημείο κι έπειτα ήταν ό, τι πιο σημαντικό, το παν για μένα, να παίζω. Οπότε η σχέση ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Δεν έδινα ούτε το 20% της προσοχής που θα έπρεπε να δίνω σε έναν άνθρωπο που είναι δίπλα μου. Και αυτό είχε συνέπειες, καταλαβαίνεις. Το αν θα κέρδιζα ή όχι, ήταν συνυφασμένο με το αν κέρδιζα ή όχι. Οπότε πολλές φορές μπορεί να έκανε παπάδες και να έβλεπε εμένα σκατά και να μην καταλάβαινε τι γίνεται. Έχει τύχει να πρέπει να εξηγήσω στην άλλη, στις άλλες, πως «δεν φταις σε τίποτα, έχω χάσει και δεν μπορείς να βοηθήσεις και καθόλου για να είμαι καλά».</p>
<p class="p1"><strong>Ας μείνουμε λίγο σε αυτό το «δεν μπορείς να βοηθήσεις και καθόλου». Προσπάθησε κάποια πρώην σύντροφός σου να σου πει κάτι; Να βοηθήσει;</strong></p>
<p class="p1">Έχει τύχει μια φορά, τα τελευταία χρόνια. Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Είχε πει σε μια κοινή παρέα πως «όσο κάνει αυτό το πράγμα, δεν πρόκειται να κάνω τίποτε σοβαρό». Κι εμένα μου είχε κακοφανεί, τύπου «τι λέει;» και χώθηκα ακόμη πιο μέσα στον τζόγο. Σήμερα που το βλέπω και έχω πολύ καλές σχέσεις με τη συγκεκριμένη κοπέλα, είμαστε φίλοι, θεωρώ πως είναι από πιο χρήσιμα που μου έχουν πει εκείνη την περίοδο. Με έκανε να προβληματιστώ.</p>
<p class="p1"><strong>Υπήρξε κάτι που έκανες μόνο και μόνο για να παίξεις, που να συνειδητοποίησες πως δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου;</strong></p>
<p class="p1">Δεκάδες πράγματα, τι να σου πω… Θα σου πω ένα. Έπαιρνα κάρτες από τα περίπτερα πολύ συχνά, από αυτές για να χρεώνονται τα χρήματα στο λογαριασμό σου. Για πάρα πολύ καιρό, από τη στιγμή που βγήκαν αυτές οι κάρτες, έφευγα από το σπίτι μου ακόμη και στις 5 τα ξημερώματα, για να να βρω περίπτερο, μόνο και μόνο για να βάλω 10 ευρώ στο λογαριασμό μου και να παίξω. Περπατούσα 40 λεπτά και υπήρξαν φορές που έχανα σε μόλις 4 λεπτά. Και ξανά, να παίρνω το μπουφάν και να φεύγω. Εκεί κατάλαβα πως κάτι άλλο με σηκώνει όρθιο και περπατάω, δεν ήμουν εγώ. Κάποια δύναμη με κινούσε, δεν γινόταν αυτό το πράγμα. Να σημειώσω πως ζούσα με τους γονείς μου και κάθε φορά έφευγα σαν κλέφτης. Μπορεί να έκανα αυτό το πράμα 3 και 4 φορές το ίδιο βράδυ, τα ξημερώματα. Για 10 ευρώ. Για 5 λεπτά. Εκεί ένιωθα πως δεν το χω. Δεν είμαι εγώ. </p>
<p class="p1"><strong>Από ό, τι καταλαβαίνω, σταμάτησε να είναι το κυνήγι του κέρδους. Τώρα που το βλέπεις πιο ψύχραιμα, τι πιστεύεις πως κυνηγούσες;</strong></p>
<p class="p1">Θα σου το πω όπως προκύπτει από την θεραπεία. Πριν ένα χρόνο δεν θα μπορούσα να το είχα αντιληφθεί. Σαν τακτική, κυνηγάς να έχεις περισσότερα χρήματα για να παίζεις, όχι για να κερδίσεις. Αυτό που κάνεις, στην ουσία, είναι ότι ο τζόγος κουκουλώνει πολλά και σημαντικά προβλήματά σου. Αυτό που κάνεις παίζοντας και συνεχίζοντας, με το κεφάλι κάτω, είναι να μην θες να δεις και να αντιμετωπίσεις αυτά τα προβλήματα. Αυτό κάνεις;</p>
<p class="p1"><strong>Στρουθοκαμηλισμός, δηλαδή…</strong></p>
<p class="p1">Ακριβώς. Δεν μπορώ να συγκρουστώ με τη σχέση μου, με τον πατέρα μου, δεν μπορώ να πω στη μάνα μου «πώς με κάνατε έτσι, πως με μεγαλώσατε…» και έτσι πάω εκεί. Το οποίο και το είδα και στις υποτροπές μου. Γιατί δεν είναι πως μπήκα στο πρόγραμμα και δεν ξανάπαιξα. Τον πρώτο χρόνο έκανα πολλές υποτροπές. Την έχω διαβάσει πολύ αυτή τη συμπεριφορά, του «έχω ένα θέμα, δεν μπορώ να το λύσω και να το δουλέψω και παίζω». Είναι τρομερή η απομόνωση. Εσύ και ο εαυτός σου. Και δεν κοιτάς παραέξω. Δηλαδή μπορεί να πέφτουν βόμβες κι εσύ είσαι εκεί. Αυτό.</p>
<p class="p1"><strong>Πότε συμπλήρωσες το πρώτο σου δελτίο;</strong></p>
<p class="p1">Ήταν ΠΡΟ-ΠΟ και ήμουν μεταξύ 9 και 10 ετών. Τότε για εμένα ήταν σαν παιχνίδι. Συζητούσα με τον μπαμπά μου, τα λεφτά δεν ήταν δικά μου, ούτε τα κέρδη θα ερχόταν σε μένα. Ο χαμός έγινε όταν ήρθε το στοίχημα, στα 17 μου. Τότε έγινε η αρχή.</p>
<p class="p1"><strong>Και τώρα που έχει Μουντιάλ; </strong></p>
<p class="p1">Αυτή είναι ερώτηση. Τώρα που έχει Μουντιάλ και είμαι δύο χρόνια στο πρόγραμμα και ένα χρόνο «καθαρός», μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω τα παιχνίδια. Χαλαρώνω πάρα πολύ και γουστάρω. Δεν υποστηρίζω κανέναν, εντάξει εκτός από την Εθνική στα παιχνίδια της. Αυτό που με ενοχλεί πολύ, αλλά όχι να μην παρασυρθώ, έχω δυνατές «άμυνες» πλέον… Είναι όλη αυτή η κουβέντα για στοίχημα και για σημεία, όχι από την κάθε «κουτσή Μαρία» που παίζει για πρώτη φορά, αλλά από τις εκπομπές και τα αφιερώματα. Αυτή η εκλογίκευση του πράγματος με ενοχλεί πολύ, για παράδειγμα «είναι πάρα πολύ λογικό το Μεξικό να κερδίσει το Καμερούν κι εμείς το έχουμε μελετήσει πάρα πολύ. Και είστε μαλάκες εσείς αν δεν το δείτε και το παίξετε».  Το συζητούσα χθες με ένα φίλο μου και θέλω να μπει ως γνώμη μου, γιατί το πιστεύω σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσα να κάνω και κόμμα… Όσοι άνθρωποι ασχολούνται προτείνοντας για το στοίχημα ή γράφοντας ή κάνοντας εκπομπές για αυτό, έχουν σαφέστατο πρόβλημα με τον τζόγο. Δεν το λέω από τον καναπέ, αλλά βλέποντας το μάτι τους κι επειδή ήμουν έτσι κι εγώ. Όχι τόσο αυτοί που τους παρακολουθούν, όσο αυτοί που τις παρουσιάζουν. </p>
<p class="p1"><strong>Όταν έφαγε γκολ το Βέλγιο σκέφτηκα «τώρα πρέπει να βάλω 10 ευρώ στην ανατροπή». Εσύ σκέφτεσαι έτσι, παρακολουθώντας τώρα αγώνες του Μουντιάλ;</strong></p>
<p class="p1"> Όχι. Σκέφτομαι ακόμη με στοιχηματικούς όρους και νομίζω θα συμβαίνει για πάντα. Ας πούμε, μου άρεσε πάντα να παίζω over/under σε σκορ αγώνων μπάσκετ. Στο μυαλό μου είχαν «κλειδώσει» ακριβώς οι πόντοι που πρέπει να μπαίνουν σε κάθε περίοδο, για να βγει το αποτέλεσμα. Τώρα, εάν δω έναν αγώνα μπάσκετ και είναι στην πρώτη περίοδο το σκορ 23-22, είναι αυτόματη η σκέψη πως αυτό είναι over. Όχι, «αχ να το παιζα». </p>
<p class="p1"><strong>Προσπαθείς να μην έχεις φίλους που παίζουν;</strong></p>
<p class="p1">Στη θεραπεία, αλλά και μετά, είναι πολύ βασικό να μην έχεις φίλους που παίζουν. Εγώ δεν είχα. Το πολύ πολύ να παίξουν κάτι για πλάκα, αλλά μέχρι εκεί. Όταν μια φορά ο κολλητός μου είχε παίξει, αλλά μου είπε πως δεν θα μου πει τι. Και δεν με ένοιαζε. Αλλά με ανθρώπους που είναι στη φάση μου, δεν μπορώ να κάνω παρέα. Με άρρωστους τύπους σαν κι εμένα και να τους βλέπω να αγχώνονται… Ευτυχώς δεν είχα τέτοιους ποτέ στη ζωή μου.</p>
<p class="p1"><strong>Βλέποντας όλη αυτή τη ζωή που έκανες, πώς είσαι τώρα; Πιο ήρεμος και κατασταλαγμένος; Αντιμετωπίζεις τα θέματά σου που συνεχώς κουκούλωνες;</strong></p>
<p class="p1">Είναι σαν να βγαίνω από ένα τσόφλι αυτή τη στιγμή και να ανακαλύπτω τον κόσμο. Την αδρεναλίνη του τζόγου μπορεί να μην τη βρω με τίποτα. Όσο πιο οριακά παίζεις, τόσο μεγαλύτερη είναι η αδρεναλίνη. Μπορεί να μην την αντικαταστήσω, αν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν με νοιάζει. Είμαι σταθερά καλά, κάνω πράγματα για μένα, βλέπω ανθρώπους, δουλεύω… Είναι πολύ περίεργο, όταν για παράδειγμα έχεις να παίξεις 10 ημέρες λες «έλα μωρέ, ας παίξω, δεν έγινε και τίποτα». Είσαι πιο αδύναμος. Όταν έχεις να παίξεις ένα χρόνο, αντιμετωπίζεις τα προβλήματα και είσαι εκεί. Δεν είναι όλα τέλεια. Η πιο τρομακτική διαφορά, όμως, είναι στα επίπεδα της ειλικρίνειας. Μπορεί να έχω πει ψέματα ακόμη και σε σένα, που δεν σε ξέρω. Για να δανειστώ λεφτά, να βρω, να λύσω το πρόβλημά μου, έχω πει εκατομμύρια ψέματα. </p>
<p class="p1"><strong>Έχασες φίλους έτσι;</strong></p>
<p class="p1">Όχι. Ευτυχώς. Για τους φίλους τα ψέματα ήταν τύπου «μαλάκα σήμερα έχω πυρετό, δεν είμαι καλά, δεν θα βγω» και όλο αυτό για να κάτσω μέσα και να παίξω. </p>
<p class="p1"><strong>Έχεις μετανιώσει για όλο αυτό;</strong></p>
<p class="p1">Ναι, έχω μετανιώσει για τον πόνο που μου έχω προκαλέσει. Γιατί έχει πολύ πόνο, δεν είναι αστείο. Έχει τρελές στιγμές απόγνωσης. Αλλά δεν μετανιώνω για τίποτε, από την άλλη, γιατί έχω φτάσει σε ένα επίπεδο τώρα, να διαχειριστώ πράγματα για τον εαυτό μου που δεν υπήρχε περίπτωση να διαχειριστώ. Να μπω σε ένα δρόμο ειλικρίνειας, να προσπαθώ για πράγματα… Αν δεν είχα παίξει ποτέ, δεν ξέρω καν, πως θα ήμουν τώρα. Μπορεί να ήμουν ένας τύπος που βαριέται να λύσει τα προβλήματά του και κρύβεται. Ένα άβουλο ον. </p>
<p class="p1">Πηγή: <a href="http://www.vice.gr">www.vice.gr</a> </p>