Κρίση πανικού στις διακοπές: Αν συμβεί τι θα κάνω;

<p><strong>Αναγνώστης μας ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Καλησπέρα σας. Τι πρέπει να προσέχει ένας άνθρωπος που παθαίνει κρίσεις πανικου στις διακοπές; Συχνά σκέφτομαι ότι μπορεί κάτι να συμβει και πρεπει να βρίσκομαι κοντά σε νοσοκομειο σε περίπτωση που εμφανιστούν τα συμπτώματα επίσης σκεφτομαι ότι πρεπει στις διακοπές να είμαι πάντα με κόσμο ή σε πολυπληθές μέρος ούτως ώστε αν συμβεί κάτι κακό να με βοηθησουν ευχαριστω. Λευτερης.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Απευθύναμε το ερώτημά σου στον ψυχολόγο – ομαδικό θεραπευτή, Δημήτρη Κατσαρό. </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em><span><span>Αγαπητέ αναγνώστη:</span><br /><br /><span>Πολλές φορές οι κρίσεις πανικού είναι μια μορφή αυθυποβολής την οποία προκαλούμε στον εαυτό μας για να εκτονώσουμε τις υποψίες ότι κάτι εξαιρετικά κακό θα συμβεί. Είναι σαν να πληρώνουμε το χρέος μας στην ενοχή που κουβαλάμε για κάθε φορά που περνάμε όμορφα και αυτό δεν είναι σύμφωνο με την αξιοθαύμαστη μεν αλλά αδίστακτη ηθική μας. Με αποτέλεσμα να νιώθουμε ανίκανοι να την φτάσουμε αλλά και ανίκανοι να την αφήσουμε. Ένα παράδειγμα τυπικό θα έλεγα είναι η παλιά αγαπημένη φράση των γονιών μας: "φάε όλο σου το φαγητό, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε". Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές να τρώμε από ενοχική απόλαυση και όχι από πείνα. Αποξενωνώμαστε από τις ανάγκες μας στο όνομα μιας χρηστής ηθικής που υποκρύπτει μια αβάσταχτη ενοχή. Τώρα εσείς είστε διακοπές. Και ζητάτε μια συνταγή για να αποφύγετε τις κρίσεις πανικού εκεί. Αναρωτιέμαι αν με τον οποιοδήποτε καθ'υπόδειξη τρόπο θα μπορέσετε να ξεφύγετε από το άγχος σας ή αν θα χρησιμοποιήσετε αυτό τον τρόπο για να σαμποτάρετε ακόμα περισσότερο τον εαυτό σας. Η γενική παρατήρηση αλλά όχι συμβουλή που έχω να κάνω για ανθρώπους που υποφέρουν από κρίσεις πανικού είναι: Μέσα μας βρίσκεται ο τιμωρός και ο κριτής. Αυτός είναι αμείλικτος και όχι ο εξωτερικός κόσμος. Κάθε φορά που βλέπετε τη σχετική ακινδυνότητα όμως του εξωτερικού κόσμου, νιώθετε παράλληλα και μια αβάσταχτη αδιαφορία απ'αυτόν. Οπότε ίσως προτιμότερο είναι να σας κυνηγά και να σας μαστίζει κάποιος παρά να αδιαφορεί παντελώς για σας. Έχει λιγότερη μοναξιά. Μείνετε μόνος μ'αυτή τη σκέψη. Βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.</span></span></em></p>

Σχετικά άρθρα