Σαν σήμερα: «Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια»

Πάνε 10 χρόνια από το καλοκαίρι του Euro, από το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων. Από το 2004 της ευημερίας και της απόλυτης ευτυχίας. Μέσα σε τόσες εικονικές καταστάσεις νεοπλουτισμού, μια (και μόνο) ήταν γνήσιος πλούτος και (κυρίως) διαχρονικός. Το έπος της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που (από το πουθένα) σκαρφάλωσε στην κορυφή της Ευρώπης. Δεν το πίστευε κανείς, όμως βήμα-βήμα η ομάδα του Ρεχάγκελ έφτασε μέχρι τον τελικό του Ντα Λουζ. Ο Μπασινάς εκτελούσε το κόρνερ, ο Χαριστέας έπαιρνε την κεφαλιά και… «στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια».
 
Ήταν 4 Ιουλίου του 2004. Ο Ζαγοράκης σήκωνε το τρόπαιο στον ουρανό της Λισαβόνας κι εκατομμύρια Έλληνες ξεχύνονταν στους δρόμους, πανηγυρίζοντας κάτι που δεν χωρούσε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.
 
Ο Νικοπολίδης, ο Φύσσας, ο Καψής, ο Δέλλας, ο Σεϊταρίδης, ο Κατσουράνης, ο Μπασινάς, ο Ζαγοράκης, ο Γιαννακόπουλος, ο Βενετίδης, ο Χαριστέας, ο Βρύζας, ο Παπαδόπουλος, ο Ντέμης, ο «τυπάρας» (ο μεγάλος αρχηγός της επόμενης ημέρας που είχε ανοίξει τον δρόμο στο πρώτο ματς με την Πορτογαλία και μας ανάγκασε να πιστέψουμε)…
 
Παρακαταθήκη; Η Εθνική ομάδα μιας γεμάτης δεκαετίας με ισχυρές βάσεις που μπορεί να συνεχίσει για άλλα τόσα χρόνια, αφού οι βάσεις που μπήκαν τότε ήταν πανίσχυρες σε οργανωτικό και αγωνιστικό επίπεδο. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής που αξίζει, ο Έλληνας παράγοντας που μπορεί. Η ΟΜΑΔΑ που πιστεύει.
 
Όχι δεν είναι καν η Ελλάδα που αντιστέκεται. Αυτά είναι για τα τραγούδια. Η Ελλάδα του 2014 έχει μηδενικές αντιστάσεις. Ούτε καν το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αντισταθεί. Ο Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής όμως ΜΠΟΡΕΙ και το αποδεικνύει. Αυτή η Εθνική ομάδα είναι πρότυπο. Όχι γιατί λύνει τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, όχι γιατί μας κάνει πιο ευτυχισμένους. Διότι ο άθλος της 4ης Ιουλίου του 2004 περνάει το μήνυμα του ομαδικού πνεύματος, της οργάνωσης και κυρίως της πίστης.
 
Ένα μήνυμα που έκανε τον γύρο του κόσμου…
 
 

 

Σχετικά άρθρα