<p style="text-align: justify;"><em>Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας: </em></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Καλησπερα. Το προβλημα μου προεκυψε μετα την δευτερη εξεταστικη μου. Συνολικα το πρωτο ετος σπουδων μου στο Φυσικο ΑΠΘ ηταν με λιγα λογια μια αποτυχια. Καταφερα συνολικα να περασω μολις 3 μαθηματα και να ερχομαι αντιμετωπη με χαμηλους βαθμους διαρκως γεγονος που αγχωνε τοσο εμενα οσο και τους γονεις μου. Εκεινοι ειχαν συνηθησει απο εμενα καλους βαθμους και επιτυχιες αλλα το φετινο τους εριξε πολυ. Προχτες το βραδυ μετα την αποτυχια της 2ης εξεταστικης βρηκα την μητερα μου να κλαιει λεγοντας οτι φοβαται πολυ για το μελλον μου και οτι δεν ειμαι στη σωστη σχολη και οτι ισως δεν τα καταφερω. Ο αδερφος μου ο οποιος φετος πηρε το πτυχιο του με καθησυχασε λεγοντας μου οτι οντως δεν ειμαι ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια φοιτητρια μακρια απο το σπιτι της που δεν τα παει καλα στο πρωτο ετος. Σκεφτομαι ομως οτι ισως η μητερα μου εχει δικιο. Ισως δεν ειναι το πανεπιστημιο για ολους. Πρεπει να τα παρατησω και να ασχοληθω πιο σοβαρα με το βιοποριστικο κομματι της ζωης μου ή πανικοβαλλομαι χωρις λογο εξαιτιας των γονιων μου δεν ξερω πραγματικα. Απλα δεν θελω να βρεθω σε δυο χρονια με 30 μαθηματα στην πλατη να λεω στους γονεις μου οτι δεν προκειται να βγαλω ποτε την σχολη. Θα χαρω πολυ αν παρω μια απαντηση. Σας ευχαριστω πολυ Φενια.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Aγαπητή Φένια. Απευθύναμε το ερώτημά σου στον ψυχολόγο- ομαδικό θεραπευτή Δημήτρη Κατσαρό. </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" /></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><br /><span>Μοιάζει να υποφέρετε από πολλή ενοχή. Νιώθω την ενοχή να ξεχειλίζει μέσα σας σε σημείο που να μην αντέχετε την επιτυχία σας ότι βρίσκεστε στο πανεπιστήμιο και δη σε μια άλλη πόλη από το πατρικό σας. Οι άνθρωποι που υπήρξαν φοιτητές θα σας μιλήσουν, όπως και ο αδελφός σας, για τα φοιτητικά χρόνια με νοσταλγία και αγάπη. Πολλοί δε απ'αυτούς αναφέρονται σ'αυτά ως "τα καλύτερα χρόνια". Στην φοιτητική ζωή βρίσκεστε σε μια φάση που γνωρίζετε τον κόσμο, τον εαυτό σας και το που εκτείνεστε σε σχέση με αυτά: Τα όρια δηλαδή. Είναι φυσικό να μην είστε η καλύτερη φοιτήτρια. Ίσως ο φόβος της μητέρας σας συντονίζεται με τον πόθο σας να διαπρέψετε κι αυτό δημιουργεί μια πεποίθηση ότι "δεν θα τα καταφέρετε". Μπορεί να είναι αλήθεια ότι οι πιθανότητες να γίνετε "η καλύτερη" είναι μικρές μιας και "το καλύτερο" είναι εξ ορισμού ένα κλάσμα με ελάχιστο αριθμητή και μέγιστο παρονομαστή. Οι καλύτεροι δεν ξεκίνησαν ποτέ σκεφτόμενοι ότι "θα γίνουν οι καλύτεροι". Αυτού του είδους η αυτοπεποίθηση είναι αντιπαραγωγική και όταν αναλωθούν με βάση αυτή την πεποίθηση οι πόροι ενός ατόμου τότε βασιλεύουν οι ενοχές στο νου του και η πίκρα στην καρδιά του. Χαρείτε τη φοιτητική σας ζωή και δώστε με ρεαλιστικό τρόπο τον κόπο που έχετε να δώσετε στο αντικείμενο των σπουδών σας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρωτιά που μπορείτε να πετύχετε. Όλες οι άλλες έρχονται από μόνες τους. Προτιμήστε να μιλάτε με ανθρώπους που έχουν υπάρξει φοιτητές. Επίσης αν θέλετε να μιλάτε με τη μητέρα σας, κάντε το μόνο για να την καθησυχάσετε ότι οι κόποι της δεν πάνε χαμένοι. Αυτό ίσως είναι αγχωτικό κάπως γιατί μαζί με τον καθηγητή νιώθετε και τη μητέρα να σας εξετάζει. Εξηγήστε της ότι αυτό σας βαραίνει. Γιατί νομίζω σας βαραίνει σε σημείο που για να νιώσετε ασφάλεια χρειάζεστε να είστε "η καλύτερη". Αυτό το πλεόνασμα που ζητάτε όμως απ' τον εαυτό σας πρέπει να το αναζητήσετε από κάποιον που ήταν εκεί και ξέρει. Μη διστάσετε να ξαναστείλετε. Θα χαρώ να μάθω την εξέλιξη στο ζήτημά σας.</span></em></p>