<p> </p>
<p>Άν οι γυναίκες έγιναν ψυχρές, είναι ίσως εξαιτίας τής διαπαιδα­γώγησής τους ή ασυνείδητων μπλοκαρισμάτων, («δέν θέλω νά εί­μαι αντικείμενο ικανοποίησης») ή ακόμα εξαιτίας τής απόστασης πού υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνο πού περίμεναν από τή σεξουαλι­κότητα καί σέ μιά πραγματικότητα πού τή δυσαρεστεί, ή τέλος από τούς φόβους τους (μητρότητα, αρρώστιες…). Αλλά μήπως υπάρχει καί κάτι άλλο εξίσου αποφασιστικό;</p>
<p>Κάτι πού όλες ξεχνάνε επειδή είναι πεισμένες γιά τήν ευθύνη τους καί γιά τήν μή κανονικότητά τους; Πού τό ξεχνάνε γιατί οι ένοχες δέ μπορούν νά γίνουν κατήγοροι!</p>
<p> </p>
<p>Αυτό τό άλλο είναι ο άντρας. Ο σύντροφος μέ τόν οποίο κά­νουμε έρωτα. Οι γυναίκες πού λέγονταν ψυχρές, καταλαβαίνουν τώρα, πώς η άγνοιά τους γίνεται σοβαρότερη εξαιτίας τής άγνοιας τού συντρόφου, εξαιτίας τής δικής τους υποταγής και τής δικής του αυταρχικότητας, εξαιτίας τής αντίληψής τους γιά θυσία καί γιά «θηλυκότητα», εξαιτίας τού δικού του «αντρι- σμού»…</p>
<p> </p>
<p>Κείμενο της συγγραφέως Μαρί Καρντινάλ. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις θυμάρι για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.</p>
<p> </p>
<p>33 ετών, παντρεμένη</p>
<p> </p>
<p>«Νομίζω πώς άν οι γυναίκες δέν είναι ικανοποιημένες από τή σεξουαλική τους ζωή, αυτό σέ μεγάλο μέρος οφείλεται ατούς άντρες. Νά κάνεις έρωτα… νά κάνεις καλά έρωτα!… Αυτό δέν εί­ναι έμφυτο. Αυτό μαθαίνεται… Συχνά λέμε “δέν υπάρχουν ψυ­χρές γυναίκες, αλλά γυναίκες άαχημα χαϊδεμένες’’ κι αυτό είναι μιά μεγάλη αλήθεια… Οι άντρες θάπρεπε νά καταλάβουν πώς μιά γυναίκα “μαθαίνεται”! Πρέπει νά τήν ξέρεις, νά ξέρεις τί τής αρέ­σει τί δέν τής αρέσει… τί περιμένει καί τί ελπίζει… Ποιός άντρας ενδιαφέρεται πραγματικά; Πόσα ζευγάρια δέν περνάνε “ξώ­φαλτσα’’ επειδή δέν ήξεραν νά βρούν ο ένας τόν άλλο, απλά απο­μακρύνθηκαν μεταξύ τους… Δέν αρκεί νά κάνεις έρωτα γιά νά νιώθεις καλά. Υπάρχει επίσης τό θέμα τής τρυφερότητας… σαρκι­κή επαφή… λόγια… βλέμματα… πού πολλοί άντρες τά ξεχνάνε ή τά αγνοούν, πράγμα πού δημιουργεί τόσα προβλήματα στίς σε­ξουαλικές σχέσεις».</p>
<p> </p>
<p>34 ετών, παντρεμένη</p>
<p> </p>
<p>«Η σεξουαλική μου ζωή άρχισε αργά (στά 29) γιατί είχα πάρει πολύ αυστηρή διαπαιδαγώγηση καί ένιωθα ένοχη σ' αυτόν τόν το­μέα. Περίμενα μέχρι νά ερωτευτώ τρελά έναν άντρα γιά νά τού δοθώ. Αυτός ο άντρας, άν καί έκανε τόν γοητευτικό πρίγκηπα, ήταν αρκετά άθλιος (αυτό τό καταλαβαίνω τώρα πού μπορώ νά κάνω τή σύγκριση). Ποτέ δέν μέ χαΐδευε, σπάνια μέ φιλούσε, ποτέ δέν ήταν τρυφερός. Τόκανε στά σκοτεινά (αυτό τό σιχαίνομαι, θέ­λω νά βλέπω τόν άλλο, αλλιώς μού φαίνεται αφύσικο) καί στά γρή­γορα. Εγώ προσπαθούσα νά τού δώσω νά καταλάβει τίς επιθυμίες μου. Αλλά, χαμένος κόπος… νομίζω ότι στό βάθος μισούσε τίς γυ­ναίκες. Γι' αυτόν όλη η ικανοποίηση μπορούσε νά προέλθει απο­κλειστικά από τή διείσδυση, καί στήν αρχή μ' αυτό τόν τρόπο εγώ δέν αντιδρούσα καθόλου. Μέ έβριζε γιατί δέν είχα οκεφτεί νά προσποιηθώ πώς έχω οργασμό, γιατί άλλωστε; Εγώ ήμουν ευτυχι­σμένη στήν αγκαλιά του (ο οργασμός ήταν γιά μένα δευτερεύων). Μέ έλεγε ψυχρή. Νομίζω πώς η δική μου έλλειψη ικανοποίησης τόν έκανε νά νιώθει υποβαθμισμένος. Επιπλέον, δέν ήθελε ν’ ακούσει τίς ανάγκες μου, έπρεπε εγώ νά ικανοποιώ τίς δικές του».</p>
<p> </p>
<p>34 ετών, χωρισμένη</p>
<p>«Ανικανότητα τού συντρόφου μου νά μέ κάνει ευτυχισμένη. Δέν τού αρέσει νά κάνει συχνά έρωτα. Τόν ενδιαφέρουν περισσό­τερο οι τεχνικές τών διαφόρων στάσεων παρά η αρμονία τών κινή­σεων τών σωμάτων. Δέν είναι αισθησιακός, είναι κλεισμένος στόν εαυτό του, δέν αφήνεται ελεύθερος, δέν δίνεται. Κι από πάνω, έχει καί πρόωρη εκσπερμάτωση.</p>
<p>Θάθελα νά μπορώ νά τού μιλήσω γιά τά προβλήματά μου, αλλά φοβάμαι μή θυμώσει. Υποφέρω».</p>
<p> </p>
<p>24  ετών, παντρεμένη</p>
<p>*Είχα διάφορους συντρόφους, αλλά ποτέ δέν είχα ηδονή. Σ' ακούνε αλλά ποτέ δέν σκέφτονται τί τούς έχεις πεί στή διάρκεια τής πράξης. Σέ σπρώχνουν, σού ανοίγουν τά πόδια, διεισδύουν στόν κόλπο σου, ικανοποιούνται καί τέρμα. Καπνίζουν ένα τσιγά­ρο. σου μιλάνε γιά τό ποδόσφαιρο ή κοιμούνται αφήνοντάς σε στήν πείνα σου. Άν τούς κάνεις κάποια “παρατήρηση" σέ λένε ψυχρή ή νευρωτική.</p>
<p>Νομίζω πώς οι άντρες βιάζονται πολύ νά μάς αποδείξουν ότι μπορούν νά εκσπερματώσουν. Τί φοβούνται;»</p>
<p> </p>
<p>34ετών, ελεύθερη συμβίωση</p>
<p>«Ο τακτικός μου σύντροφος, δηλαδή ο σύζυγός μου, βιάζεται πολύ καί είναι αδέξιος. Έχει πολύ σταθερές ιδέες γι’ αυτό πού μπορεί “νά ικανοποιήσει μιά γυναίκα”! Όταν φέρεται έτσι καί θέ­λει νά αποφασίσει αυτός τί “ταιριάζει σέ μένα”, ή μπλοκάρομαι ή τού εξηγώ πώς νιώθω όταν μέ αγνοεί μ' αυτό τόν τρόπο. Νομίζω πώς δέν ένιωσα ποτέ τόν άντρα μου νά κάνει έρωτα γιά νά μέ ευχαριστήσει, γιά μένα, γιά νά μέ αγαπήσει, τόκανε πάντα γιά νά ικανοποιηθεί αυτός».</p>
<p>40            ετών, παντρεμένη</p>
<p>«Σιχαίνομαι τή σεξουαλική πράξη πού γίνεται μηχανικά: γρή­γορος ερεθισμός, διείσδυση, οργασμός (τού άντρα!) καί μετά ύπνος. Αυτό σημαίνει “κάνω έρωτα;»</p>
<p> </p>