3 κανόνες για να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις πανικού

04/08/2014
Ομάδα Σύνταξης
Κρίσεις πανικού

<div class="im">
 
Aναγνώστης μας ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας:
Καλησπέρα σας και καλή εβδομάδα. Το ερώτημά μου έχει να κάνει για τις κρίσεις πανικού συμβαίνει συχνά στη φίλη μου και φέτος είναι πανικόβλητη με τις διακοπές λόγω ενός περιστατικού που της είχε συμβεί πέρυσι. Φοβάται πολύ να πάμε σε κάποιο μέρος με λίγο κόσμο και ειδικά σε νησί γιατί λέει δεν έχει νοσοκομεία. Πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να την πιέσω ή να την αφήσω να κάνει όπως θέλει εκείνη. Τι να κάνω για να ησυχάσει.
 
</div>
Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχίατρος- Ψυχοθεραπευτής, Γρηγόρης Σίμος.
<img src="/contentfiles/eidikoi/psyxiatroi/grigoris-simos.jpg" alt="" width="88" height="88" />
 
 
Ο φόβος της φίλης σας είναι λίγο-πολύ τυπικός για τους ανθρώπους που πάσχουν από επεισόδια πανικού.
 
Μπορεί να μην απασχολεί το μυαλό σας ή το μυαλό μου το αν το νησί στο οποίο θα πάτε έχει γιατρό, εντούτοις τα άτομα με επεισόδια πανικού θα ήθελαν πολύ να ξέρουν προκαταβολικά αν το νησί έχει ικανοποιητικά στελεχωμένο Κέντρο Υγείας (ΚΥ), αν έχει Αγροτικό Ιατρείο (το οποίο δεν πολυ-εμπιστεύονται σε σχέση με το ΚΥ), αν υπάρχει τακτική σύνδεση με κοντινά και μεγαλύτερα νησιά ή μεγάλα αστικά κέντρα, αν έχει ελικοδρόμιο για αερο-διακομιδές, κι αν ο γιατρός-όπου κι αν δουλεύει αυτός- θα είναι στο πόστο του ή θα λείπει με άδεια τις κρίσιμες(!) εκείνες μέρες που το άτομο με τα επεισόδια πανικού θα βρίσκεται στο νησί της «επερχόμενης καταστροφής».
 
Δεν είναι εύκολο να σας πει κάποιος με δυο λόγια το τι θα έπρεπε να κάνετε. Δείτε προς το παρόν τα παρακάτω:
 
Κανόνας πρώτος: δεν μπορούμε αν ξεπεράσουμε το φόβο μας αν δεν αποφασίσουμε να τον αντιμετωπίσουμε.
 
Κανόνας δεύτερος: Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας ξεκινώντας από τον πιο δύσκολο.
 
Κανόνας τρίτος: Για να είναι η έκθεση μας σε αυτά που φοβόμαστε αποτελεσματική, θα έπρεπε να γίνει με έναν συστηματικό, επαναληπτικό και διαβαθμισμένο ως προς τη δυσκολία τρόπο.
 
Μ’ άλλα λόγια, για να ξεπεράσει τους φόβους της η φίλη σας (που υποθέτω ότι εκτός από το να ταξιδέψει στο νησί, φοβάται και άλλα ίσως πολλά πράγματα ή καταστάσεις) θα έπρεπε να ΕΚΤΕΘΕΙ σε μάλλον λιγότερο δύσκολες καταστάσεις στην αρχή, έτσι ώστε να μπορέσει να φτάσει σιγά-σιγά στον φόβο «διακοπές σε μικρό νησί χωρίς γιατρό».
 
Προς τα παρόν, μάλλον δεν είναι φρόνιμο να την σπρώξετε να κάνει κάτι που μπορεί να αποδειχθεί ένας «καταπληκτικός θρίαμβος» (αν το αντέξει) ή μια «ανεπανάληπτη καταστροφή» (αν δεν το αντέξει και το βάλετε άρον-άρον στα πόδια).
 
Αφήστε την να αποφασίσει η ίδια. Αν δεν είναι έτοιμη να το κάνει φέτος, θα μπορέσει να το κάνει του χρόνου. Με μια προϋπόθεση βεβαίως: δουλεύοντας έναν-έναν τους φόβους της (με την συστηματική έκθεση σε αυτούς, όπως περιγράφηκε παραπάνω) ή αναζητώντας την κατάλληλη για την περίσταση γνωστική (ή γνωσιακή) συμπεριφορική ψυχοθεραπεία σε έναν κατάλληλα εκπαιδευμένο ψυχίατρο ή ψυχολόγο.
 
Γρηγόρης Σίμος, Ψυχίατρος, Αν. Καθηγητής