Αποτελεί μια συνέχεια του προηγούμενου άρθρου (με τίτλο «προσοχή μη σκίσετε κανένα καλσόν»). Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν όλες τις ομάδες με το ελληνικό εθνόσημο σε όλα τα αθλήματα. Και χαίρομαι στις νίκες, και λυπάμαι στις ήττες, και βλέπω και τα καλά του αντιπάλου, και υπογραμμίζω και τα στραβά τα δικά μας. Αλάθητο δεν έχει κανείς. Ούτε ο Πάπας ασφαλώς. Και σίγουρα όχι οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί (συχνά συνδυάζεται).
Δυστυχώς στη χώρα του αχταρμά προσπαθούμε να φέρουμε στα άθλια μέτρα μας δύο εθνικές ομάδες που δεν έχουν καμία σχέση με τα μούτρα μας. Την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου των τελευταίων 12 ετών και την εθνική ομάδα μπάσκετ με τα πάνω και τα κάτω της τα τελευταία 27 χρόνια.
Θλίβομαι γιατί από την Κυριακή το απόγευμα παρακολουθώ ένα αέναο «ξεκατίνιασμα» ανθρώπων που επαγγέλλονται δημοσιογράφοι . Όπως επίσης και μια διαρκή ωραιοποίηση των καταστάσεων. Κλασικά για την Ελλάδα πήγαμε στα δύο άκρα. Λες και είναι αδύνατο να… μιλήσουμε με γεγονότα.
Στο μπάσκετ η ομάδα δεν είχε ηγέτη αφού έλειπαν και ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης . Αυτό αρχικώς φάνηκε να λειτουργεί καλά. Όλοι υπογράμμιζαν πόσο ομάδα είναι και πόσο καλή δουλειά κάνει ο Κατσικάρης . Αναφέρονταν σε σύνολο που εκπέμπει υγεία. Έφτασαν σε σημείο να παρακαλούν ή για δύο νίκες (όπως και συνέβη) ή για δύο ήττες με Κροατία και Αργεντινή ώστε να αποφύγουμε την Ισπανία μέχρι τα ημιτελικά! Διάλεγαν ως πιο εύκολο αντίπαλο τη Σερβία.
Ουδείς άκουγε τον πιο σοφό παίκτη της εθνικής ομάδας όπως έχει φανεί όλα τα προηγούμενα χρόνια, τον Νίκο Ζήση που έλεγε μετά το ματς με την Κροατία «τώρα αν κερδίσουμε την Αργεντινή όλοι θα νομίζουν ότι πάμε για μετάλλιο αλλά δεν είναι έτσι» και μετά το ματς με την Αργεντινή «έχουμε 5-0 αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα γιατί την Κυριακή είναι ένα και μόνο παιχνίδι».
Και τελικά η Σερβία ήταν (πολύ) καλύτερη. Τελεία και παύλα. Και πήγαμε σπίτι μας. Όπως και όλες οι ομάδες του ομίλου μας που κοντραρίστηκαν με τον όμιλο της Σερβίας. Γεγονός προφανώς ότι το 2-3 των Σέρβων και το 5-0 των δικών μας δεν είχε την ανάγνωση που έγινε από πολλούς. Πιθανώς εάν «σταύρωνε» με τους άλλους ομίλους να πήγαινε (πολύ) παρακάτω. Αλλά με υποθέσεις εργασίας δεν κάνουμε δουλειά.
Είναι μια νέα ομάδα αυτή του μπάσκετ; Με τη λογική ότι έχει νέο προπονητή που θέλει χρόνο να περάσει τη φιλοσοφία του η απάντηση είναι «ναι». Γιατί κατά τα λοιπά ούτε πολλούς νέους παίκτες έχει (με λίγες συμμετοχές) ούτε πολλούς νεαρούς σε ηλικία. Επιτυχία; Όχι. Αποτυχία; Για όσα μας έχει συνηθίσει και όσες προσδοκίες καλώς ή κακώς δημιουργήθηκαν, ναι. Έχει δρόμο μπροστά της και μπορεί να επανέρθει στις επιτυχίες. Με δουλειά ασφαλώς.
Πάμε στο ποδόσφαιρο. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι έχει ελάχιστες παραστάσεις από Έλληνες παίκτες και ελληνικό ποδόσφαιρο. Συνεπώς στην πρώτη του στον πάγκο της Εθνικής, με άδειο «Καραϊσκάκης» και έναν αντίπαλο που πληγώσαμε στα μπαράζ του Παγκοσμίου Κυπέλλου και έψαχνε μέσω του εγωισμού να αντιδράσει, τα πράγματα εξ αρχής ήταν δύσκολα.
Παραδοσιακά οι αρχές Σεπτεμβρίου δεν ταιριάζουν στους Έλληνες παίκτες. Θυμίζω ότι μετά το θρίαμβο του Euro 2004 χάσαμε από την Αλβανία. Και γενικώς δεν… σκίζουμε αυτό το διάστημα. Χωρίς τους ηγέτες εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου Καραγκούνη, Κατσουράνη η εθνική βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Πολύ φοβάμαι ότι θα διαρκέσει αρκετά αυτό το στάδιο μέχρι να εμφανιστούν προσωπικότητες που θα χαράξουν πορεία.
Ο Ρανιέρι δεν έκανε σωστές επιλογές. Πήγε σε λογικές συμβιβασμού αλλά και σε πειράματα δίχως λογική. Γέμισε την 11άδα με παίκτες εμπειρίας μεν, αλλά δίχως ματς στα πόδια τους και στο όριο του ντεφορμέ (Σαμαράς, Σαλπιγγίδης, Μήτρογλου). Πήρε στην εθνική για πρώτη φορά τον Μάνταλο λόγω του τραυματισμού του Μανιάτη και τον έβαλε βασικό. Τον πρωτάρη Διαμαντάκο όχι απλά τον πήρε αλλά τον έβαλε να του «γυρίσει» το ματς και μάλιστα ως αριστερό εξτρέμ. Άφησε εκτός σε όλο το ματς τον πιο φορμαρισμένο επιθετικό εξ όσων κάλεσε (Αθανασιάδης), κράτησε ώρα εκτός δύο παίκτες με σούπερ παρουσία στο Μουντιάλ (Κονέ, Χριστοδουλόπουλος), προτίμησε να διατηρήσει το σύστημα «πάσα, πάσα, πάσα». Είναι πλέον ξεπερασμένη κουβέντα (και την κάναμε όταν έπρεπε) εάν κάλεσε τους καλύτερους αυτής της εποχής.
Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τη σιγουριά του Ρανιέρι για την πρόκριση μας στα τελικά. Ναι, έτσι όπως τα έκανε ο Πλατινί, πρέπει να γίνουν πολλά για να αποκλειστούμε από τη στιγμή που προκρίνονται οι δύο πρώτοι και μετά πάνε οι καλύτεροι τρίτοι. Σε όμιλο με Ουγγαρία, Βόρειο Ιρλανδία, Φινλανδία, Φερόε. Αλλά πάλι με το «μπλα μπλα» δεν κέρδισε κανείς κάτι.
Γιατρικό υπάρχει γιατί ακόμα είναι νωρίς. Να μείνει ο αλενατόρε στην Ελλάδα, να παρακολουθήσει δια ζώσης όσα περισσότερα παιχνίδια μπορεί και να κατανοήσει ότι η δουλειά που του προσφέρθηκε φαντάζει εύκολη αλλά από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει εξαιρετικά ζόρικη. Ισχύει ό,τι και για την εθνική μπάσκετ. Έχει δρόμο μπροστά της και μπορεί να επανέρθει στις επιτυχίες. Με δουλειά ασφαλώς.