Βία στις σχέσεις: Και αν ο άνδρας σηκώσει χέρι;

<p style="text-align: justify;">Aναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας: </p>
<p style="text-align: justify;"><span>Καλησπέρα σας, βρισκομαι σε μεγαλο κενο και θλιψη και θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας ωστε και να παρω και την καταλληλη απαντηση,ειχα μια σχεση εδω και 6 χρονια ο νεαρος 3 χρονια μικροτερος μου γνωριστηκαμε οταν αυτος ηταν στα 20 και εγω κοντα 23 αρχισε φυσιολογικα ολο αυτο, οπως σε ολες τις σχεσεις ήταν  δευτερη σχεση στην ζωη μου οχι και αυτου ήταν η πρωτη σχεση- εδεν είχε μακροχρονια σχέση μονο περιστασιακες.  Απο την αρχη πριν καν κανουμε σχεση μου ειχε αναφερει ο φιλος μου ότι γενικα εχει καποια ασχημα βιωματα απο την οικογενεια του, βια πιεση οικονομικα ασχημα και οτι ολα αυτα του ειχαν στοιχησει δεν εδωσα την βαση που θα επρεπε τοτε και ετσι δεχτηκα να προχωρησω με αυτο τον ανθρωπο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span> Στην αρχη ολα ηταν τελεια εγω ομως ανεκαθεν ημουν ανεξαρτητη δεν ηθελα να υπαρχει καποιος να μου λεει τι να κανω τι να μην κανω να μην ντυνομαι ετσι να πρεπει να δινω αναφορα για το καθε τι να μην μπορω να παω ουτε τουαλετα που λεει ο λογος αν δεν ενημερωσω να μην μπορω να βγω με φιλες να μην θελει να κανω την δουλειά που εκανα ημουν αεροσυνοδος και απλα σταματησα ειχα αρχισει ομως να δένομαι με αυτον τον ανθρωπο και εκεινος νομιζα αρχικα πως ολα γινοντουσαν απο ενδιαφερον μετα ομως ειδα οτι ηταν ψυχολογικα παθιασμενη ζηλια, χωρις να δινω δικαιωματα αναγκαζομουν καποιες φορες απο την πιεση να λεω μικρα ψεματα οπως του τυπου θα παω εκει αλλα δεν πηγαινα και τετοια αυτος παντα με ανακαλυπτε και ετσι αρχισαν οι ανασφαλιες τού να γινονται ολο και πιο εντονες και η εμπιστοσυνη να χανεται μετα αρχισε σιγα σιγα και να σηκωνει χερι πηγα να φυγω την πρωτη φορα χωρισαμε. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Του ειπα οτι εμενα δεν θελω να μου σηκωνει κανεις χερι και οτι εγω ετσι ειμαι αυτος το επαιρνε οτι εγω θελω να το παιξω δυνατη ομως ηξερε οτι εγω ημουν πολυ πιο πανω απο εκεινον και αυτο τον μειωνε και ηθελε να μειωνει και εμενα ηρθε και με βρήκε τοτε εκλαψε και ζητησε συγνωμη εγω παλι γυρισα μετα για 4 επομενα χρονια υπηρχε εντονη βια και ψυχολογικη και σωματικη μπηκαν στη μεση και οι οικογενειες μας μας χωρισαν ομως μετα απο ενα εξαμηνο καμιας επαφης εμεις ξανα βρεθηκαμε και απο τοτε πια κρυβομαστε αυτο μεχρι το 2012. Μετα αποφασισε εκεινος να παει σε καποιο ειδικο παντα φοβοταν τι θα του εελεγε ο ειδικος η αν θα του χορηγουσε αγωγη ομως πηγε σιγα σιγα αρχισε να αλλαζει η ζηλια ομως εμενε αρχισε να βλεπει ποσο κακο μου εκανε και οτι δεν μπορεί αλλο να ειναι μαζι μου ομως ηταν ηδη αργα τον αγαπουσα και αγαπαω αφορητα οπως και εκεινος ασχετως ότι τις στιγμες που ασκουσε πιεση και βια τον σιχαινομουν τωρα εδω και δυο χρονια ειμαστε σε φαση που ολο λεμε τελος οτι δεν μπορει να φτιαξει αυυη η κατασταση παρολο που νιωθουμε τοσα ο ενας για τον άλλο αλλα ολο μαζι είμαστε και βλεπομαστε ομως οχι κανονικη σχεσηνμε το να βγουμε και τετοια πολυ σπανια, ομως εδω και μια βδομαδα ειπαμε να κοψουμε καθε επαφή και να προχωρησει καθενας την ζωη του γιατι τοσα χρονια μενουμε στασιμοι. Δεν εχουμε μιλησει μου ειναι πολυ δυσκολο παλευω με το μεσα μου και λεω γιατι μετα απο ολα αυτα που μπορει να μου εχει κανει αυτος ο ανθρωπος εγω να τον θελω ακομα στη ζωη μου ξερω πως τα ιδια νιωθει και αυτος ομως ειμαστε και οι δυο τοσο εγωιστες… θα το εκτιμουσα αν επαιρνα μια απαντηση σας, ευχαριστώ.</span></p>
<p>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, <strong>Δημήτρης Κατσαρός.</strong></p>
<p><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="88" /></strong></p>
<div>Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div> </div>
<div style="text-align: justify;">Βρίσκεστε προ ενός διλήμματος το οποίο φαίνεται να σας ματαιώνει όποιο δρόμο κι αν διαλέξετε: Θέλετε να νιώσετε τη μοναδικότητα μιας σχέσης την οποία πήρατε ως απόκριση αλλά με αρνητικό τρόπο. Δηλαδή είχατε συναισθηματικά την αξίωση να νιώσετε την απόλυτη αγάπη και τη βρήκατε στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου. "Στην αρχή" λέτε "ήταν όλα τέλεια". Μετά όμως το ίδιο χαρακτηριστικό της απόλυτης προσοχής έμοιαζε να σας πνίγει και προσπαθήσατε να διαφύγετε απ' αυτό λέγοντας μικρά ψεματάκια. Αυτό κατέληξε σε ένα μπαράζ παρανοήσεων και παρεξηγήσεων με κατάληξη τη βία. Αυτό φυσικά δεν ήταν στις αξιώσεις σας, όμως αφού το συγχωρέσατε έστω για λίγο, βρίσκεται στον ορισμό αυτού που ο σύντροφός σας είδε ως "μοναδικό", δηλαδή ότι τον αποδεχθήκατε παρά τα σοβαρά χαρακτηρολογικά του ελλείμματα. Αυτή είναι η ειρωνεία που διέπει γενικά αυτό που ονομάζουμε "εξαρτητικές σχέσεις" οι οποίες μας καταστρέφουν και όμως δεν φαίνεται πουθενά ένας τρόπος να διαφύγουμε χωρίς να βιώσουμε την τεράστια θλίψη που συνοδεύει το τέλος τους. Είναι δε τόσο μεγάλη αυτή η θλίψη που όπως πολύ παραστατικά περιγράψατε μοιάζει με "κενό". Η τεράστια χωρητικότητά σας, η ικανότητά σας να συγχωρείτε τον άνθρωπο που βιαιοπραγεί εναντίον σας μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο μέσα σε μια συνθήκη βίας. Σαν να λέμε μια πισίνα 120.000 τόνων μπορεί να γεμίσει μόνο με 120.000 τόνους για να είναι πλήρης. Είναι προφανές εξ αυτού ότι σαν άνθρωπος έχετε κι εσείς να δείτε τί είναι αυτό που σας κάνει να νιώθετε πως πρέπει να εξαντλήσετε τη χωρητικότητά σας. Γιατί δηλαδή αναγκάζετε τον εαυτό σας να υποφέρει τόσο για να νιώσετε πληρότητα; Χρειάζεται αυτή η χωρητικότητά σας να γεμίζει μόνο από βιώματα εξαρτητικά και βίαια; Για ποιό λόγο; Με αυτές τις ερωτήσεις δεν προσπαθώ να καταδείξω τη ματαιότητα των πράξεών σας, αλλά να σας οδηγήσω προς το κομμάτι του εαυτού σας που φορτώνει τον υπόλοιπο ψυχισμό σας με αυτό τον καταναγκασμό. Μιλήστε για τη σχέση σας αυτή και για σας σε κάποιον ψυχολόγο-ψυχίατρο και πριν προσπαθήσετε να "αλλάξετε" προτιμήστε να καταλάβετε τί σας συμβαίνει. Άλλωστε, όταν βιώνουμε μια τέτοια απώλεια σαν τη δική σας, η κατανόηση μόνο είναι ο σύντροφος της θέλησης που είναι πραγματικός φορέας αλλαγής του εαυτού. Μη διστάσετε να ξαναεπικοινωνήσετε.</div>
<p><span><br /></span></p>

Σχετικά άρθρα