Την Ατλέτικο την πρωτοσυνάντησα πριν 20 χρόνια και βάλε στο ΟΑΚΑ. Το ματς ήταν γεμάτο ένταση, είχαν γίνει αρκετοί «τσαμπουκάδες» ανάμεσα στους παίκτες και μετά τη λήξη, στο διάδρομο για τα αποδυτήρια, ο Μίρτσος με τον Παχατούρ είχαν στριμώξει σε έναν τοίχο έναν Ισπανό που έκανε τις πιο πολλές μαγκιές στο γήπεδο. Όποιος περνούσε από τον καβγά έβαζ(αμ)ε κι ένα χεράκι ή ποδαράκι. Έχει περάσει πολύς καιρός, το αδίκημα παραγράφεται.
Λίγα χρόνια αργότερα, ήμουν στη Μαδρίτη για το πρώτο Ρεάλ-Ολυμπιακός στην ιστορία των αναμετρήσεών τους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Την παραμονή αυτού του αγώνα, έπαιζε ο ΠΑΟΚ με την Ατλέτικο. Διπλή ραδιοφωνική περιγραφή, πέντε γκολ στο Μπερναμπέου κι άλλα πέντε στο Βιθέντε Καλντερόν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το πόσο ψηλά από τον αγωνιστικό χώρο ήταν τα μπουθ, όπως και το γκολ του Βιέρι στον Μιχόπουλο από τη γραμμή του άουτ. Έχει περάσει πολύς καιρός, τα σκορ παραγράφονται…
Τώρα, νάτη πάλι… Πιο αστραφτερή από ποτέ, με τρόπαια, με τελικούς, με παράσημα και σεβασμό από κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Με διαδοχικές νίκες επί της Ρεάλ έπειτα από τον περσινό τελικό, με τον Σιμεόνε απόλυτο καθοδηγητή, με την αμυντική ασφυξία που προκαλεί στους αντίπαλούς της, με τον Μάντζουκιτς φόβο και τρόμο στην επίθεση.
Μόνο που κι ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει πολύ. Δεν είναι απλώς μια ομάδα από άλλον πλανήτη για την Ελλάδα, όπως είπε ο Γκατούζο προχτές. Είναι μια ομάδα πολύ δυνατή, που έχει πανίσχυρη έδρα και ξέρει να παίρνει αποτελέσματα, όπως ήρθαν να προσθέσουν ο Σιμεόνε και ο Σουάρεθ.
Ας είναι αυτή η βραδιά από εκείνες που δεν παραγράφονται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι ας ζήσω στιγμές που «δεν… περιγράφονται», όσο θα ξελαρυγγιάζομαι στο μικρόφωνο του Real FM…
H γιορτή (ξαν)αρχίζει κι είναι ευλογία να την (ξανα)ζεις…