<div style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></div>
<div style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></div>
<div style="text-align: justify;"><strong>Είμαι 22 ετων και εχω κρυφη σχεση λιγους μηνες τωρα με εναν συνομηλίκο μου. Εκτος απο την απόσταση που ειναι προβλημα που λύνεται εχω προβλημα με τους γονεις μου δεν θέλουν ουτε το ονομα του να ακουν. Ειχαν ακουστεί πολλα για εκεινον και οτι κοιταει μονο τη καλοπεραση του αλλα αυτο που τους πειραζει περισσότερο ειναι μηπως πει ο χωριάτης οτι κατάφερε την Αθηναία…Σκεφτομαστε σοβαρα να μείνουμε μαζι αλλα δεν μπορώ να μιλήσω στους γονείς μου φοβαμαι την αντιδραση τους. Με το αγορι μου ήμασταν παιδικοι φιλοι λογων των καλοκαιρινών διακοπων στο χωριό και ετσι η συζήτηση με τους γονεις μου εχει μείνει στο οτι μιλάμε φιλικα αλλα νευριαζουν τόσο πολύ μεχρι που λενε οτι τους κανω ξεφτίλα .Μπορείτε να μου δώσετε μια συμβουλή δεν ξερω πως να τους προσεγγίσω. Με τη μανα μου μιλούσαμε σαν κολλητές φιλες τωρα με αυτη τη κατάσταση δεν κάθεται να συζητήσουμε. Τι να κανω;</strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="99" /></div>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Μοιάζει να νιώθετε μια πικρία από τους γονείς σας. Παρ'όλα αυτά φαίνεται η σχέση που έχετε με το φίλο σας να αντισταθμίζει το κενό συνεννόησης και καλής θέλησης ανάμεσα σε σας και αυτούς. Επίσης μοιάζει να το χωράτε μέσα σας ότι μιλάνε άσχημα για το φίλο σας ίσως λόγω του ότι είχαν θέμα μαζί του προτού εσείς βρεθείτε ερωτικά. Παρ'όλα αυτά διακρίνω μια βιασύνη εκ μέρους σας η οποία έχει να κάνει με την απεξαρτητοποίησή σας από τους γονείς. Μοιάζει να επενδύετε σε ένα ερωτικό συναίσθημα για να φύγετε από την οικογενειακή σας εστία, πράγμα το οποίο για μένα μοιάζει κάπως εσπευσμένο. Το μέλλον σας ίσως φοβίζει τους γονείς σας οι οποίοι για λόγους προστασίας σας μπορεί να σκέφτονται πως σας θέλουν ακόμα κοντά τους, ασχέτως από το πως καταφέρονται εναντίον του φίλου σας. Ίσως τους θορυβεί περισσότερο μήπως είστε επιπόλαιη παρά η ένδειξη ότι αλλάζετε μεγαλώνοντας. Ίσως εσείς δηλαδή να θέλετε πολύ το φίλο σας μα η συζήτηση για το να μείνετε μαζί μπορεί να αποτελεί μια αντίδρασή σας απέναντι στο γεγονός πως "δεν τον θέλουν με τίποτα". Σαν κάπως με το να μείνετε μαζί του να αποτελεί ένα πραγματικό επιχείρημα για να τον δεχτούν "έστω και με το ζόρι". Οι γονείς σας έχουν μια εικόνα για σας ότι είστε ακόμα πολύ μικρότερη απ'όσο νιώθετε εσείς. Πριν φτάσετε στο σημείο να τους μιλήσετε για οποιοδήποτε φίλο θα "πρέπει" να τους δείξετε πως έχετε κάνει τα προηγούμενα βήματα. Μπορεί αυτό να σας θυμώνει, γιατί στην ουσία μοιάζει σαν να σας αγνοούν μα στην πραγματικότητα το κάνουν από φοβισμένη αγάπη. Αναλογιστείτε πως μιλούν: Φοβούνται μήπως "σας καταφέρει" ο χωριάτης. Ότι δηλαδή εσείς είστε μικρή και δεν ξέρετε… Και θα "πέσετε" από τα κόλπα ενός χωρικού! Εσείς πως νιώθετε; Ισχύει κάτι τέτοιο; Δεν είστε αρκετά πιο προσεκτική απ' αυτό που φοβούνται οι γονείς σας; Δεν είστε αρκετά πιο όριμη απ'αυτό; Νομίζω σ'αυτό πρέπει να ποντάρετε και να το δείξετε για να μπορέσετε στη συνέχεια να εισάγετε οποιοδήποτε θέμα μεταξύ "φεύγω απ' το σπίτι" και "έχω φίλο". Προσοχή όμως στο βαθμό επιτήδευσης: Αν το δείξετε επί τούτου θα τους μπλοκάρετε κάπως. Θα τους φανείτε παράξενη. Πρέπει να έχετε υπομονή και να το αφήσετε να βγει φυσικά. </div>