Όσοι διαβάζουν τούτη την ακρούλα του Pamesports και του κυβερνοχώρου δεν έχουν παράπονο. Μετά Χριστών προφήτες εδώ δεν υπάρχουν. Αυτοί που εμφανίζονται κάτι βραδιές σαν αυτή της Πέμπτης. Σαν τα σαλιγκάρια. Ή τα πιράνχας έτοιμα να κατασπαράξουν το πτώμα. Μα ο φετινός Παναθηναϊκός δεν (απο)δομήθηκε σε μια νύχτα. Ή σε ένα κακό απόγευμα. Μαζεύτηκαν πολλές άσχημες βραδιές, πολλά άσχημα απογεύματα και ακόμα περισσότερες ημέρες με αρνητικό πρόσημο. Και η αναφορά δεν είναι σε αυτό που βλέπουν οι περισσότεροι στην Ελλάδα, στα αποτελέσματα, μα στην εικόνα. Η εικόνα είναι αυτή που ξενίζει. Γιατί αυτή δίνει το σήμα ότι χρειάζεται ένα μίνι θαύμα για να γυρίσει ο τροχός και να εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός του περσινού δεύτερου γύρου.

Τα έχουμε γράψει ξανά και ξανά. Και για τα περί πληρότητας του Παναθηναϊκού που τόσες πολλές φορές το επεσήμανε το προηγούμενο διάστημα ο Γιάννης Αναστασίου. Και για τα περί μεταγραφικών ατοπημάτων. Και για τα αγωνιστικά λάθη που επαναλαμβάνονται σε κάθε παιχνίδι με τη μονοτονία των χτύπων ενός ρολογιού. Καμία πρόθεση να ξύσει κανείς πληγές.

Μετά το παιχνίδι με τη Ντιναμό Μόσχας αξίζει να πάμε παρακάτω. Και να σταθούμε στο τι μέλλει γενέσθαι μετά και από αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα και από αυτή την κακή εμφάνιση. Ελαφρυντικό ότι ήταν ο πλέον ισχυρός αντίπαλος που αντιμετώπισε φέτος ο Παναθηναϊκός. Μα τούτο δεν μαρτυρά και πολλά διότι οι Πράσινοι δεν τα κατάφεραν με πολύ υποδεέστερες ομάδες όπως η Σταντάρ Λιέγης, ο Λεβαδειακός, η Καλλονή και στο παρά τσακ πήραν τη νίκη αλλά όχι και τις εντυπώσεις με την πιτσιρικαρία του Πανιωνίου. Μόνο με τη Μίντιλαντ τα κατάφεραν. Εκεί «καθάρισε» ο Μπεργκ προτού η μοίρα παίξει άσχημο παιχνίδι στον ίδιο και στον Παναθηναϊκό.

Από εκεί ξεκινάει η αρχή του κακού. Ο Παναθηναϊκός δεν θα μάθει να ζει χωρίς τον Μπεργκ μέχρι ο Σουηδός να επιστρέψει εκεί στο Νοέμβριο. Απλούστατα διότι δεν υπάρχει καν ούτε κατά προσέγγιση παίκτης με την κλάση και την αγωνιστική προσφορά στο χορτάρι του 28χρονου. Μπορεί να καμουφλάρει το κενό; Σε ένα βαθμό. Πώς; Βασιζόμενος στην ταχύτητα του Κλωναρίδη, τον διεμβολιστή από τα άκρα (και όχι σέντερ φορ ή επιτελικό χαφ) Ντίνα, τον δυναμικό Καρέλη αλλά και ό,τι πιο ποιοτικό έχει στα χαφ. Δηλαδή τον Μέντες που στα μισά ματς έχει παίξει στόπερ, τον Πράνιτς και τον Μπαϊράμι εναλλάξ και με διαχείριση γιατί δεν μπορούν πάνω από 30-45 ποιοτικά λεπτά.

Ο Αναστασίου είπε μετά το ματς με τη Ντιναμό «αυτοί είμαστε». Επειδή τώρα πια είναι πολύ αργά για δάκρυα σχετικά με όσα δεν έγιναν το καλοκαίρι στις μεταγραφές, ας κάνει το απλό ο Έλληνας τεχνικός. Ας θυμηθεί πώς ήρθε πέρυσι το καλό διάστημα του Παναθηναϊκού. Με τον Ατζαγκούν να πρεσάρει σαν «σκύλος», με την τετράδα στην άμυνα να μην αλλάζει για κανέναν απολύτως λόγο (φέτος πάλι τα στόπερ αλλάζουν σαν τα πουκάμισα ενώ στο δεξιό άκρο της άμυνας ήδη έχουν γίνει τρεις αλλαγές), με τον Λαγό να μην βγαίνει από την ενδεκάδα. Ναι, δεν υπάρχει πια Αμπεΐντ. Ναι, οι μεταγραφές δεν βοηθούν. Ναι, δεν υπάρχει Καπίνο. Ναι, ο Μπεργκ είναι στα πιτς. Όμως, υπάρχει ακόμα η υπομονή στην εξέδρα, η θετική αύρα στα αποδυτήρια, η διάθεση για δουλειά.

Θα το γράφω μέχρι την τελευταία μέρα που κάποιος θα μου παραχωρεί χώρο για να το πράττω. Στη ζωή το πρώτο και καθοριστικό βήμα για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος είναι η παραδοχή ότι υπάρχει πρόβλημα. Όποιος ψάχνει να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, η κακή του μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη.