<p><strong>Αναγνώστης μας ρωτά: </strong></p>
<p><span>Συνήθως όταν μιλάω στην παρέα νιώθω βαρετός ότι δε μου δίνουν σημασία ή ότι δεν ενδιαφέρονται γι αυτά που έχω να πω. Μάλλον το προκαλώ αλλά τι πρέπει να κάνω για να μην είμαι βαρετός ή να δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον γι αυτά που λέω μέσα σε μια παρέα ή σε μια κοπέλα που μου αρέσει ευχαριστώ πολύ. </span></p>
<p><span>Αργύρης, 31 ετών </span></p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά</strong></em></p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητέ αναγνώστη:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Νομίζω ότι το "πρόβλημά σας" είναι αρκετά διαδεδομένο και πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν. Το ότι δεν φαίνεται ευρέως έχει να κάνει με το ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι αρκετά σιωπηλοί. Έβαλα τη λέξη πρόβλημα σε εισαγωγικά γιατί στην ουσία δεν υπάρχει πρόβλημα ως προς το αν είστε "βαρετός" ή όχι. Το συναίσθημα είναι πραγματικό και πολλές φορές, τις περισσότερες θα έλεγα, όταν βαριόμαστε δεν έχουμε τί να πούμε. Αν παρ'όλα αυτά προσπαθήσουμε να κρύψουμε την αμήχανη πλην βαριεστημένη σιωπή μας λέγοντας κάτι οι πιθανότητες είναι α) ότι θα φανεί ως μια αποτυχημένη απόπειρα β) ότι θα καταφύγουμε σε μια κοινοτυπία. Η συνέπεια είναι αυτή που παρατηρείτε κι εσείς: "Δεν ενδιαφέρονται". Εδώ πρέπει να αναρωτηθείτε εκ νέου για το αν είστε πραγματικά βαρετός ή αν στην πραγματικότητα σας είναι αδιάφορο το τι λέγεται στην παρέα σας. Ένα παράδειγμα μου έρχεται συνειρμικά από τα παιδιά στο σχολείο: Μια παρέα είναι αχώριστη και ξαφνικά ανακαλύπτει τη χαρά του ποδοσφαίρου. Όμως ένα από τα παιδιά τυχαίνει να φοράει γυαλιά και δεν μπορεί να παίξει από φόβο μη του σπάσουν. Ίσως έχει τύχει να τον χτυπήσει και μια-δυο φορές η μπάλα στο πρόσωπο. Όσο περνά ο καιρός τα παιδιά βελτιώνονται, αποκτούν βιώματα απ' το ποδόσφαιρο, το βλέπουν στην τηλεόραση, το ακούν στο ράδιο, παίζουν στοίχημα και λοιπά… Όταν βρίσκονται όλοι μαζί μιλάνε γι'αυτό. Το παιδί που φοράει γυαλιά προσπαθεί στην αρχή, παίζει υπό τις ειδικές συνθήκες που του αναλογούν, βλέπει κι αυτό αγώνες στην τηλεόραση… Μα δεν έχει την ίδια απόλαυση που αντλούν οι άλλοι. Το ξέρει. Το βλέπει… Νιώθει σαν να του κάνουν χάρη. Γιατί όλοι οι άλλοι παίζουν υπό τις ίδιες συνθήκες αλλά αυτός παίζει "με προσοχή". Τελικά αφού προσπαθήσει πολύ κάνει πίσω και σταματά να ασχολείται. Οι άλλοι εξελίσσονται σ'αυτό. Το συζητάνε συνέχεια και αυτός δεν έχει να πει πολλά. Σημαίνει ότι είναι αντικοινωνικός, απροσάρμοστος ή βαρετός; Όχι! Όμως η απογοήτευση ίσως τον αναγκάζει να νιώθει ως τέτοιος. Η απογοήτευση σε συνδυασμό με τη μοναξιά δε, είναι τα στοιχεία που δεν του επιτρέπουν να εξερευνήσει τον εαυτό του και να βρει τα δικά του αληθινά ενδιαφέροντα: Αυτά που του δίνουν ευχαρίστηση ακριβώς με βάση αυτό που είναι. Με τίποτα παραπάνω. Αυτό είναι άλλωστε το μυστικό για να νιώθουμε επαρκείς. Το να δείτε τί σας ενδιαφέρει φυσικά είναι μια εξαιρετικά κοινωνική διαδικασία. Κάντε το παρέα με τους φίλους-φίλες σας! Αμφισβητήστε αυτό που λένε! Αναρωτηθείτε γιατί το θεωρούν ενδιαφέρον μαζί τους. Κάντε ερωτήσεις. Μη φοβάστε να κάνετε ερωτήσεις! Στην αρχή θα φαίνεται δύσκολο μα όσο περνά ο καιρός θα γίνεται όλο και πιο εύκολο αρκεί να μην απογοητεύεστε και φυσικά να μη θεωρείτε εκ προοιμίου ότι "δεν μπορείτε να παίξετε", δηλαδή ότι "είστε βαρετός". </div>
<p><span><br /></span></p>
<p><span><br /></span></p>