<p style="text-align: justify;"><span>Αναγνώστης μας ρωτά: </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Καλησπερα σας. Εδω και τρία χρονια μένουμε οικογενιακος στο εξωτερικό. Ειμαστε σε διασταση εδω και 9 μήνες με την προς το παρων σύζυγο με δικητης πρωτοβουλια. Μια και χρονια πισω δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τα προβληματα του γαμου μας. Μιας και ήταν παντα μονόπλευρη η προσπάθεια μου Δεν υπαρχουν αισθήματα απο την πλευρά της για με να θελει να κανει την ζωη της με λιγα λόγια Ο γαμος μας κρατά 12 χρονια με δυο υπέροχα αγόρια τα παιδιά μας 12 και 8 ετών Το θεμα της απόμακρο της μου ως τωρα το ξεπερασαμε σχετικά ας πω καλα λογο του οτι μενω πολυ κοντα τους Και εχουμε σχεδων καθημερινά με επισκέπτονται Ομως λογο του οτι κινδυνευω να γυρίσω πισω στην Ελλαδα λογο υψηλής διατροφής και εφορίας. Φοβάμαι πως θα αλαξει αυτο το ήρεμο προς το παρων κλίμα που εχουν μεσα τους Αυτη η συγουρια οτι ειμαι Δυπλα τους τους κρατά ήρεμους και αν αναγκαστο να φύγω δεν ξερω τι θα γινει Το κουβέντιασα με την σύζυγο θελει να βοηθήη να μεινω διπλα στα παιδιά μας αλλα δεν μπορω να στηριχτω μονο σε λόγια ας πουμε μαλλον δεν την ενδιαφέρει νομίζει πως επειδή τωρα ειναι ολα καλα με τα παιδιά αν θα φύγω στην ελλαδα πως δεν θα αλλάξει κατι στην ψυχή των παιδιών μας… Το θεμα χωρισμού μου το ξανακάνει πριν χρονια για τους ίδιους λόγους οταν τς παιδιά ηταν πιο μικρά και ας πουμε πως θα προσπαθούσα με να σώσουμε το γαμο μας αλλα ηταν παντα σε αποσταση απο μενατι να σας πω απο ολα φοβάμαι θα γραψω πολλα. Με ενδιαφέρει σαν πατερας πως θα μιλήσω στα αγόρια μας για την επιστροφή μου στην ελλαδα και καταλαβενετε ποσο Με πονάει που δεν θα τους βλεπω να μεγαλώνουν δίπλα μου Η διασταση έδωσε τα παιδιά στη μαμα Με δική μου συγκατάνευση διότι αν δεν είχε τα παιδιά μαζι τις δεν ξερω αν θα ζούσα δώρα Αντιμετώπισε μετα τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μας κατάθλιψη και απο και πέρα ολα πήραν τον ασχημο δρόμο για τη σχέση μας δεν το καταλαβα οτι απομακρινθηκε σπο κοντα μου Πριν είμασταν ενα πολυ ζηλευτο ζευγάρι Λάθη μου Σας παρακαλώ πως τωρα μπορω να κανω το καλυτερο για ολους μας και ιδιαίτερα για τα παιδιά πως να τα κανω να μην πονεσουνε οπως πόνεσα εγώ απο το διαζυγιο τον γονιών μου… Αν θελετε βοηθήστε με σας ευχαριστω.</span></p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά</strong></em></p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Αγαπητέ αναγνώστη:</div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Είναι μεγάλη η δύναμη και το κουράγιο που επιδεικνύετε στην φάση που βρίσκεστε αυτή τη στιγμή. Κρατάτε μια πολύ τρυφερή και ευαίσθητη ισορροπία με τα παιδιά σας και αυτό δεν μπορεί παρά μακροπρόθεσμα να αναγνωριστεί από αυτά. Όταν λέω "να αναγνωριστεί" δεν αναφέρομαι σε επιφανειακές σκέψεις "απόδοσης μεγαλείου στην πατρική φιγούρα" αλλά σε αποφάσεις ζωής οι οποίες θα παρθούν με γνώμονα το πόσο τα έχετε στηρίξει και πόσο δείχνετε την αγάπη σας σ'αυτά στην τωρινή φάση. </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Το διαζύγιο από τη γυναίκα σας φαίνεται από την περιγραφή σας αναπόφευκτο και εφόσον είναι κάτι που το διεκδικεί καιρό τώρα μάλλον είναι μια απόφαση που δεν διατίθεται να ανακαλέσει. Νομίζω έχετε επωμισθεί το βάρος της ευθύνης του διαζυγίου σε μεγαλύτερο βαθμό απ' αυτόν που σας αναλογεί. Είναι αποσυμφορητικό και ανακουφιστικό για σας να πειστείτε πως η οικογενειακή εστία έχει δύο κολώνες και είναι υπεύθυνες εξίσου για την πορεία της. Αυτό που έχει ουσία το κρατάτε ζωντανό στο νου σας και η ανησυχία σας για το πως θα πάνε τα πράγματα αφής στιγμής γυρίσετε στην Ελλάδα είναι σημαντικό να κρατηθεί σε ρεαλιστικό επίπεδο. Δεν βοηθά ούτε εσάς, ούτε τα παιδιά να την μεγεθύνετε με ενοχές. Οι άνθρωποι, παιδιά ή ενήλικες-δεν έχει σημασία- είναι σε θέση να δουν και να καταλάβουν αυτά που χρειάζονται για να κρατήσουν μια συναισθηματική ισορροπία. Πολλοί άνθρωποι έτυχε να φύγουν σε άλλη χώρα για να βρουν εργασία και όντως στα παιδιά τους έλειπαν όμως τα παιδιά είχαν σε όλες τις περιπτώσεις στο νου τους ότι θα δουν το γονιό τους. Ότι υπάρχει επαφή. Ότι δεν είναι μόνα. Σίγουρα η φυσική παρουσία είναι πολύ δυνατό στοιχείο όμως δεν είναι καταστροφικό για τα παιδιά το να αλλάξετε χώρα για βιοποριστικό λόγο. Αναρωτηθείτε μέσα στις ενοχές που νιώθετε μήπως είναι και η δική σας ανάγκη να βλέπετε συχνά τα παιδιά. Μήπως είναι και ο δικός σας φόβος ότι θα σας λείψουν. Μήπως εν τέλει κι εσείς φοβάστε ότι δεν θα μπορείτε χωρίς αυτά. και φυσικά αν ισχύει κάτι τέτοιο ποιος μπορεί να σας κατηγορήσει; Είναι δυνατόν να είστε μακρυά απ' τα παιδιά σας και να μη σας λείπουν; όμως πέρα από την απενοχοποίηση πρέπει να μπει μπροστά και ο ρόλος σας ως άνθρωπος που είναι και πατέρας. Τί άλλο σας μένει να κάνετε αν χρειάζεται να βρείτε εργασία κάπου και εκεί που βρίσκεστε αυτό είναι αδύνατον; </div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>