Καταντάει βαρετό και ανούσιο πια να τοποθετείται κανείς μετά από αγώνα του Παναθηναϊκού στη φετινή σεζόν. Μοιάζει με πολυπαιγμένη κασέτα. Το κάκιστο για το Τριφύλλι είναι ότι υπάρχει τρικυμία εν κρανίω όσων αποφασίζουν και η μπάλα έχει χαθεί προ πολλού. Στο μόνο που συμφωνούν οι Αλαφούζος, Φύσσας, Νταμπίζας, Αναστασίου είναι να σηκώνουν το χαλί για να κρύβεται το χάλι. Πρόκειται για διαφορά ενός τόνου. Αλλά κάνει τόσο διαφορετική την κατάσταση.
Πέρυσι στο δεύτερο γύρο ο Παναθηναϊκός έκανε πολλά καλά παιχνίδια και τελικά έφτασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Φέτος η δουλειά έμοιαζε στρωμένη. Με χαλί έτοιμο από πέρυσι. Αρκούσαν μερικές ποιοτικές κινήσεις. Δεν έγιναν. Γιατί; Πρώτον, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα για οικονομική επένδυση. Θα πει κανείς «μα, ούτε πέρυσι υπήρξε». Ορθόν, μόνο που δεν γίνεται να υπάρξει άλλη σεζόν με την περσινή μεταγραφική επιτυχία. Δεύτερον, γιατί δεν υπήρξε ταύτιση απόψεων με τεράστιες δομικές διαφορές Νταμπίζα και Αναστασίου. Τρίτον, γιατί χάθηκε κάποια στιγμή η εμπιστοσύνη στον Νταμπίζα – εξ ου και η πρόσληψη Φύσσα- και παράλληλα αυξήθηκε ο βαθμός εμπιστοσύνης της διοίκησης στον Αναστασίου. Η αλλαγή ισορροπίας κόστισε σε χρόνο και φιλοσοφία. Τέταρτον, γιατί η διοίκηση περίμενε πρόκριση επί της Σταντάρ για να κινηθεί εκ του ασφαλούς μεταγραφικά. Όταν δεν συνέβη, μπλόκαρε το σύμπαν. Πέμπτον, γιατί σε κρίσιμο χρονικό σημείο ήρθε η πρόταση από Βέλγιο για τον Αναστασίου. Τον πήγε πολύ πίσω στη σκέψη και καθώς φαίνεται από την εξέλιξη της σεζόν, τον επηρέασε αρκετά.
Εδώ που φτάσαμε και με Γολγοθά 20 ημερών με Αϊντχόφεν εκτός, Ολυμπιακό εκτός, Παναιτωλικό (Κύπελλο) εντός, Ατρόμητο εντός, Αϊντχόφεν εντός, ΠΑΟΚ εκτός, το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτό το διάστημα θα κρίνει σε τεράστιο βαθμό τη χρονιά ολόκληρη. Είναι να απορεί κανείς πως ο Αναστασίου φτάνει στη συνέντευξη Τύπου να προαναγγέλλει νέες αποτυχίες («θα έρθουν και άλλα χαστούκια») και ακόμα περισσότερο να υποστηρίζει ότι η ομάδα δείχνει βελτίωση στο παιχνίδι της απλά δεν έρχονται αποτελέσματα. Προπονητές δεν είμαστε αλλά εάν αυτό που βλέπει ο Αναστασίου το χαρακτηρίζει βελτίωση, μάλλον κάτι… χάνουμε στη μετάφραση!
Ο Παναθηναϊκός έχει τα ίδια αποτελέσματα με πέρυσι στο ξεκίνημά του. Μόνο που πέρυσι είχε μια καινούργια ομάδα ενώ φέτος είναι η ίδια κατά τα 7 με 8/11. Ούτε υπηρετεί κανένα πλάνο με παίκτες από την ακαδημία του (μόνο ο Λαγός έπαιξε με τον ΟΦΗ), ούτε πήρε 2-3 ποιοτικούς ξένους που έλεγαν όλοι στο Τριφύλλι (ο Στιλ δεν κάνει διαφορά από τον Κοτσόλη, ο Μπούι παίζει δέκα λεπτά και αν, ο Μπερίσα ακόμα δεν έχει συμμετοχή), ούτε δείχνει να έχει ομοιογένεια, ούτε έχει προσθέσει πράγματα στο παιχνίδι του. Τουναντίον.
Καλά είναι τα λόγια και οι ντρίμπλες στις ερωτήσεις. Από όλους. Το κακό είναι ότι δεν φέρνουν αποτέλεσμα εντός γηπέδου. Γιατί η δουλειά στις προπονήσεις δεν φαίνεται, η δουλειά του μεταγραφικού σχεδιασμού δεν φαίνεται, η δουλειά στον ψυχολογικό τομέα δεν φαίνεται. Το μόνο που φαίνεται είναι η στήριξη του κόσμου. Σταθερή. Αλλά πλέον και αυτή δοκιμάζει τα όριά της. Ένα είναι σίγουρο: εάν ο κόσμος άρει την εμπιστοσύνη στην ομάδα και τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια όλων, τότε η κατάσταση θα είναι πραγματικά ανεξέλεγκτη.