<p style="text-align: justify;">Αναγνώστριά μας ρωτά: </p>
<p style="text-align: justify;" align="LEFT"><span style="color: #000000;"><span style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span><strong>Πως να χειριστει μια γυναικα που ειναι μόνη στα 35 το άγχος οτι δε θα κάνει ποτέ οικογενεια αν δε βρει σύντροφο τα χρόνια παιρνούν και νιώθεις ότι πρεπει να βρεις οσο πιο γρηγορα συντροφο και ολο αυτό για μια γυναίκα που θέλει να κανει οικογένεια και να ζήσει τη χαρα της μητροτητας ειναι βασανιστικό αν δεν τον έχει βρει τι κάνουμε λάθος και μενουμε μόνες;</strong></span></span></span></p>
<p style="text-align: justify;" align="LEFT"><span style="color: #000000;"><span style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </strong></span></span></span></p>
<p style="text-align: justify;" align="LEFT"><span style="color: #000000;"><span style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">Στην αφήγησή σας υπάρχει το προσωπικό στοιχείο αλλά διέκρινα και κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι είναι δικό σας ακριβώς. Λέτε συγκεκριμένα: "τα χρόνια<span class="il">περνούν</span> και νιώθεις ότι πρέπει να βρεις όσο πιο γρήγορα σύντροφο". Τα χρόνια<span class="il">περνούν</span> σίγουρα κι ο χρόνος γίνεται παράγοντας άγχους όμως το συναίσθημα δεν είναι "πρέπει". Δηλαδή αναρωτιέμαι ποιό είναι το δικό σας συναίσθημα πίσω από το "πρέπει" στο οποίο αναφέρεστε. Το να βρείτε όσο πιο γρήγορα σύντροφο και να εκπληρώσετε την ανάγκη της μητρότητας σίγουρα είναι ευκταίο όμως περιλαμβάνει ένα πρόσωπο που "πρέπει" να ταιριάξει στο χρονοδιάγραμμά σας, "πρέπει" να θέλει παιδιά και "πρέπει" να τα θέλει σύντομα. Αυτό είναι απρόσωπο και ασυμβίβαστο με μια προσωπική σχέση. Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε αυτός ο υποψήφιος σύντροφος να είναι ταυτόχρονα και ελεύθερος να τα θέλει όλα αυτά όταν πιέζει τόσο ο χρόνος. Θα θέλατε εσείς να είστε με έναν τέτοιο σύντροφο; Μετά σκέφτομαι μια αντιστροφή κατά την οποία εσείς θέλατε ή θέλετε ακόμα άλλα πράγματα αλλά ο χρόνος ή άλλες συνθήκες σας πίεσαν να προσαρμοστείτε στο "πρέπει" θυσιάζοντας αυτά τα θέλω σας. Αυτό μοιάζει να προκαλεί θυμό. Και μου μοιάζει ότι το άγχος κυριαρχεί σαν συναίσθημα μέσα από αυτό το σενάριο. Το άγχος ότι αυτά που θέλετε δεν ταιριάζουν σ'αυτά που πρέπει να γίνουν με αποτέλεσμα πότε να μεταθέτετε αυτά που πρέπει για να κάνετε αυτό που θέλετε και πότε να μεταθέτετε αυτό που θέλετε γι'αυτό που πρέπει. Με λίγα λόγια μοιάζει το "πρέπει" να είναι ασυμβίβαστο με το "θέλω". Έτσι το "θέλω" όταν εκπληρώνεται δεν είναι ευχάριστο γιατί φουντώνει η ενοχή πίσω του. Σίγουρα έχετε ένα δικό σας χρονοδιάγραμμα μέσα απ'το οποίο ορίζετε τι πρέπει και τι θέλετε. Μα νιώθω και κάποιο άλλο πρόσωπο να ορίζει κάπως αυτό το "πρέπει" και να σας αποξενώνει από την ηρεμία σας. Η ηρεμία και η αίσθηση ότι "όλα έχουν τον τόπο και το χρόνο τους" είναι αφενός η βασική προϋπόθεση για να μη νιώθετε άγχος και άρα να ευχαριστιέστε τη ζωή σας και αφετέρου η συνθήκη που θα σας δώσει την ευκαιρία να βρείτε με ξεκάθαρο μυαλό έναν άνθρωπο που να σας δώσει σαν σύντροφος αυτά που χρειάζεστε. Μιλήστε γι'αυτά τα "πρέπει" και προσπαθήστε να δείτε από που ξεκίνησαν. Ποιός ήταν ο φορέας τους και γιατί έπρεπε γι'αυτόν η αυτήν να είναι έτσι. Επικοινωνήστε ξανά για ό,τι περεταίρω.</span></span></p>