Η ισοφάριση της Αϊντχόφεν είναι οφσάιντ. Καθαρό. Ο Παναθηναϊκός έχει χάσει μετά το 2-2 τρεις ευκαιρίες για… θάνατο, εκ των οποίων στις δύο η μπάλα περνάει χιλιοστά δίπλα από το δοκάρι. Ακόμα και στο 90’φεύγα η μπάλα δεν του κάνει το χατίρι. Οι λεπτομέρειες –όπως είπαν άπαντες στις δηλώσεις τους- ήταν με την Αϊντχόφεν. Λέω «ναι» σε όλα τα παραπάνω. Αλλά ας μου επιτραπεί να μην σταθώ σε αυτά τα στοιχεία που είναι δικαιολογίες.
Συγνώμη αλλά εγώ τον Παναθηναϊκό τον έμαθα αλλιώς και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αρκεστεί σε τέτοιες δικαιολογίες. Ούτε φυσικά μπορεί ο Παναθηναϊκός να πανηγυρίζει στις ήττες, να κρατάει τις καλές εμφανίσεις και να ισχυρίζεται ότι μεγαλώνει επειδή κοντράρει ομάδες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ όπως η Ντινάμο Μόσχας ή την πρωτοπόρο Ολλανδίας όπως η Αϊντχόφεν. Αυτά είναι για άλλες ελληνικές ομάδες. Δεν νοείται ο Παναθηναϊκός που έχει γράψει ιστορία στα ευρωπαϊκά κύπελλα να συμπεριφέρεται σαν τον κομπάρσο του θεσμού.
Ξερά πράγματα, λοιπόν. Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Με τέτοιες εμφανίσεις αντίστοιχες της αναμέτρησης με την Αϊντχόφεν ο Παναθηναϊκός δεν θα γκελάρει ξανά στη Λεωφόρο απέναντι στον ΟΦΗ, θα μπει στην πεντάδα του πρωταθλήματος και θα προχωρήσει στο Κύπελλο. Sorry αλλά αυτά τα ξαναείδαμε. Πέρυσι. Και με πολύ πιο ποιοτικό ποδόσφαιρο. Και μην συγκρίνει κανείς τις αντίστοιχες εποχές για να εξάγει το συμπέρασμα ότι φέτος είναι καλύτερα διότι πέρυσι ήταν μια ομάδα που χτίστηκε από το μηδέν ενώ φέτος τα νέα πρόσωπα είναι δύο άντε βία τρία. Δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει ανόμοια πράγματα.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κάνει βήματα μπροστά. Μάλλον για πίσω πάει. Και για να μην κρατάμε μυστικά, εάν δεν νικήσει στην Τούμπα την Κυριακή, θα ξεχάσει τον πρωταθληματισμό από την 9η αγωνιστική και θα βλέπει με το κιάλι και την πρώτη πεντάδα.
Ο Παναθηναϊκός μίκρυνε στην Ευρώπη. Ακριβώς πριν από μια δεκαετία διέλυσε στο ίδιο γήπεδο την Αϊντχόφεν με τέσσερα γκολ και τώρα παίζει με τα 20χρονα της Αϊντχόφεν (οι περισσότεροι έτσι, όχι οι τέσσερις μετρημένοι της ενδεκάδας του Παναθηναϊκού – Τριανταφυλλόπουλος, Λαγός, Καρέλης, Ατζαγκούν) και δίνεται παντού η αίσθηση ότι και τρίτο γκολ να έβαζαν οι Πράσινοι, πάλι ένα παραπάνω θα δέχονταν.
Ιδού ένα απίθανο στατιστικό. Από την τελευταία μεγάλη ευρωπαϊκή βραδιά του Panathinaikos, την άλωση της Ρώμης, το Φεβρουάριο του 2010, ο Παναθηναϊκός μετράει 16 ήττες σε 30 αγώνες! Νίκες; Έξι. Μα διαβάζετε καλά; 6 σε 30 ματς. 20%. Το γράφω και προσπαθώ να το πιστέψω.
Προφανώς τέσσερα χείριστα χρόνια δεν είναι ικανά να σβήσουν όσα πέτυχε δεκαετίες ο Παναθηναϊκός. Αλλά αυτό ήταν πάντα –και σωστά- το μέτρο αυτού του συλλόγου: τι κάνει στην Ευρώπη, εκεί που όλα παίζονταν σε καθαρό περιβάλλον. Ε, λοιπόν, το χειρότερο σημάδι είναι ακριβώς αυτό. Οι 16 ήττες σε 30 ματς. Ο αποκλεισμός από την 4η αγωνιστική σε όμιλο.
Οι ομάδες σε ένα βαθμό χτίζονται. Αλλά και σε ένα βαθμό αγοράζονται. Από τη στιγμή που δεν έχουμε –σε κανένα επίπεδο- την ολλανδική ποδοσφαιρική παιδεία να φτιάξουμε ομαδάρα με παιδιά των ακαδημιών, πρέπει και να αγοράζουμε παίκτες επιπέδου.
Πώς να αγοράσει ο Παναθηναϊκός αφού δεν έχει χρήματα; Υπάρχουν και οι έξυπνες επιλογές τύπου Μπεργκ, Ζέκα, Αμπεΐντ. Νομίζω –για να συνδέσουμε και ένα άλλο σημαντικό γεγονός- ότι η επιστροφή του Νίνη μπορεί να εξελιχθεί σε κίνηση προς τη σωστή πλευρά. Θέλει και αυτή το χρόνο της. Είναι εύκολο, όμως, πια, αφού η σεζόν μπορεί σύντομα να εξελιχθεί σε κάτι το οποίο θα προσφέρεται για να δουλέψει η ομάδα τα λάθη της (όπως αυτό το… εγκληματικό που συμβαίνει με την ευκολία που δέχεται γκολ στις στημένες φάσεις), να «δεθεί» περισσότερο και να ετοιμαστεί για του χρόνου.
Ο Παναθηναϊκός οφείλει να σεβαστεί την ιστορία του. Και επιτέλους να δείξουν λίγο εκνευρισμό και τσαντίλα οι δικοί του άνθρωποι για ήττες από τις Εστορίλ, τους ΟΦΗ και τις Αϊντχόφεν όλου του κόσμου. Όχι άλλες δικαιολογίες.