Απελπισία: Τι να κάνεις αν νιώθεις σε όλα αποτυχημένος/η;

<p style="text-align: justify;"><span style="color: #000000;"><strong><em>Αναγνώστριά μας ρωτά: </em></strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #800080;"><strong><em>Είμαι 18 χρονών και η ψυχολογική μου κατάσταση είναι η χειρότερη που θα μπορούσε να είναι. Απέτυχα στις πανελλήνιες αν και ήμουν μαθήτρια του 19. Έτσι λοιπόν από τον Ιούνιο και μετά άρχισαν όλα μου τα προβλήματα αν και αποφάσισα να ξανά δώσω εξετάσεις. Οι γονείς μου μου συμπεριφέρονται λες και είμαι σκουπίδι και πολλές φορές βιαιοπραγούν εις βάρος μου αλλά αυτό ούτως ή άλλως είναι χρόνιο πρόβλημα μας. Επίσης αν και έχω πολλές ερωτικές κατακτήσεις είμαι κολλημένη με κάποιον μεγαλύτερο ηλικιακά που όμως τους τελευταίους μήνες έχουμε έχουμε απομακρυνθεί λόγω κάποιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Οταν ήμασταν μαζί περίπου 9 μήνες αυτός μου εξέφραζε τα συναισθήματα του για μένα και ήταν αυτός που πάντα μου έστελνε μήνυμα πρώτος αλλά εγώ λόγω των ανασφαλειών μου του συμπεριφερόμουν αρκετά εγωιστικά και πάντα προσπαθούσα να τον κάνω να ζηλέψει. Στην ουσία ήθελα να καλύψω τις δίκες μου ανασφάλειες. Όταν λοιπόν άρχισαν να εμφανίζονται τα δικά του προβλήματα απομακρύνθηκε από εμένα αλλά εγώ δεν έκανα κάποια ουσιαστική κίνηση να τον πλησιάσω. Ωστόσο εδώ και κάποιες εβδομάδες μιλάμε μέσω μηνυμάτων και μου ανοίγει την καρδιά και μου περιγράφει και εκείνος πόσο απελπισμένος νιώθει και είναι πολύ υπερήφανος άνθρωπος και ενώ μου λέει συνέχεια ότι θέλει με δει από κοντά δεν μου έχει πει μια συγκεκριμένη μέρα συνάντησης. Έτσι λοιπόν σχεδόν κάθε βράδυ κλαίω εγώ που δεν έκλαιγα ποτέ και νιώθω πραγματικά απελπισμένη. Τι με συμβουλεύετε να κάνω έτσι ώστε να ηρεμήσω; Σας ευχαριστώ εκ των πρότερων. </em></strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά</strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #800080;"><strong><em><br /></em></strong></span></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Σας νιώθω αρκετά σκληρή και θυμωμένη με τον εαυτό σας. Από τη μία ξεκινάτε με ένα δριμύ "κατηγορώ" εις βάρος σας: "απέτυχα στις εξετάσεις" και από την άλλη αντιμετωπίζετε την βία στην οικογένειά σας σαν κάτι δεδομένο που μοιάζει να το λέτε διαδικαστικά για να πάτε παρακάτω. Βρίσκεστε σε μια αυτοεικόνα λίγο άδικη κατά τη γνώμη μου: Μοιάζει δηλαδή τα εύσημα, αυτά που αναγνωρίζετε στον εαυτό σας, να μην είναι αρκετά για να δείτε κάτι θετικό στη ζωή σας. Αντίθετα σαν να τα χρησιμοποιείτε για να δείξετε πόσο τελικά δεν σας βοήθησαν σε τίποτα, πόσο τελικά ήταν ποιότητες που "δεν έχουν νόημα": Μαθήτρια του 19&lt;Αποτυχία στις πανελλήνιες, πολλές κατακτήσεις&lt;φίλος μεγαλύτερος, ενδιαφέρον από το φίλο&lt;εγωισμός και απομάκρυνση. Ακούγεται μέσα από τα λόγια σας σαν τα προσόντα και οι καλές ποιότητες να αποτελούν "δώρα" που διαχειρίζεστε με "κακό τρόπο". Αυτό είναι η ουσία και η φύση αυτού που λέμε ενοχή. Και αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που σας κάνει να νιώθετε τόσο ένοχη; Γιατί πρέπει όλα τα γίνουν στην μέγιστη ακρίβεια και με αποτελεσματικότητα; Το να επιτύχει κανείς σε ο,τιδήποτε είναι στόχος χαράς, το να "μην αποτύχει" όμως είναι βαρετό, θυμωμένο και ανούσιο. Εσείς τί απ' τα δύο έχετε στο νου σας; Θέλω πάρα πολύ να σας επιστήσω την προσοχή αν θέλετε κι εσείς να πάρετε τηλέφωνο, να μπείτε σε ένα site, να ασχοληθείτε τελοσπάντων με το θέμα της βίας στο σπίτι σας. Σας στέλνω τον παρακάτω σύνδεσμο:  <a href="http://www.domviolence.org.cy/" target="_blank">http://www.domviolence.org.cy/</a></div>

Σχετικά άρθρα