Γονείς με κατάθλιψη: Τι να προσέχουν για τα παιδιά τους;

<p style="text-align: justify;"><strong><span style="font-size: small;"><em>Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας: </em></span></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em>Καλησπερα σας. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ημουν παντα καταθλιπτικη. Σχεδον παντοτε περνουσα εντονες κρισεις καταθλιψης απο μικρη. Τωρα ομως αυτες οι κρισεις εχουν χειροτερεψει. Ισως και εγω να μαι πιο κουρασμενη για να τις αντιμετωπισω, ειμαι 27ετων πρωην χρηστρια ηρωινης, εκοψα απ' ολα μονη μου χωρις κανεναν διπλα μου παρα μονο την 2 χρονη τοτε κορη μου. Η οικογενεια μου διαλυμμενη. Ζω απο μικρη μονη κ αυτονομη. Δουλευω οσο μπορω για να μπορεσω να επιβιωσω κ να προσφερω στην κορη μου τα παντα. Ειλικρινα παλευω κ περισσοτερο από οτι ισως αντεχω. Αλλα εχω φοβο. Φοβαμαι. Φοβαμαι αν θα τα καταφερω να μαι καλη μαμα φοβαμαι οτι θα χασω την πριγκιπισσα μου, φοβαμαι πως ολα οσα κανω ειναι τοσο λιγα. Δεν εχω φιλους απο επιλογη μου πλεον γιατί με εκαναν να νιωσω να νιωθω τιποτενια, ψευτικη και το εζησα αυτο με την ηρωινη τοσα χρονια. Δε θελω αλλο. Δεν εχω περα απο την δουλεια μου καμια δραστηριοτητα κ αυτο ειναι κακο κ για μενα κ πολυ περισσοτερο για το παιδι. Δεν δραστηριοποιειται. Μα κολλαω δεν μπορω να βγω, τρεμω για τον αν θα μπορεσω να της προσφερω τα Χριστουγεννα που θελει δεντρα κ ιστοριες…εγω δεν τα ειχα κ θελω να της τα δωσω. Δεν ημουν ετσι παλια, ημουν δραστηρια κοπελα δυνατη. Τωρα νιωθω πως πεφτω και φοβαμαι γιατι ειμαι κουρασμενη νιωθω 50. Πως μπορω να σταματησω αυτο τον φοβο που εχω παντα μεσα μου κ με αγχωνει σε βαθμο να μην τρωω κ να μην κοιμαμαι για μερες, γιατι δεν μπορω να ηρεμησω τι μπορω να κανω, μηπως δεν ειμαι καλη μαμα και δεν το καταλαβαινω;</em></span></p>
<p><span style="font-size: small;"><strong><em>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </em></strong></span></p>
<div><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><span>Αγαπητή αναγνώστρια:</span><br /><br /><span>Από το γράμμα σας είδα μια μεγάλη ανάγκη να με πείσετε ότι είστε καλή σε κάτι. Νομίζω ότι ο φόβος για τον οποίο μιλάτε έχει να κάνει με αυτό το πράγμα. Συγκεκριμένα πιστεύω πως στο νου σας υπάρχει η σύγκριση της δικής σας παιδικής ηλικίας και αυτών που κάνατε για να επιβιώσετε συναισθηματικά, με αυτήν της κόρης σας. Ίσως σας τρομάζει το ενδεχόμενο να "είστε κακή μητέρα" στο βαθμό που θα "αναγκαστεί η κόρη σας" να κάνει ανάλογα πράγματα στο μέλλον ως απόρροια του "κακού τρόπου|" με τον οποίο τη μεγαλώνετε. Είναι αναμενόμενη αυτή η σύγκριση. Όλοι οι άνθρωποι έχουν πρότυπα σχέσεων με τα οποία συγκρίνουν τις τωρινές τους σχέσεις και πράττουν ή αναμένουν τις ανάλογες συμπεριφορές. Σ'αυτή τη σύγκριση που "αναπαράγεται" ο κύκλος των σχέσεών σας ίσως βλέπετε να αναπαράγεται και ο ρόλος της κόρης, που πια για σας είναι το παιδί σας. Αυτή η εικόνα ίσως σας τρομάζει μα δεν συμπεριλαμβάνετε στο νου σας εκείνη την ώρα πως εσείς σπάσατε αυτό τον κύκλο! Είχατε τη θέληση, βρήκατε το κουράγιο, αναπτύξατε δυνάμεις και κόψατε την ηρωίνη! Αυτό είναι μια σαφής ένδειξη πως έχετε την αίσθηση της ευθύνης μέσα σας. Το να έχετε αυτή την αίσθηση είναι βασική προϋπόθεση για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί όπως η κόρη σας, Το παιδί εισπράττει αυτό το χαρακτηριστικό από τον τρόπο που σας βλέπει να συμπεριφέρεστε. Κι αυτό δεν το κάνετε μόνο ως "υπόδειγμα μητέρας" δηλαδή ηθελημένα αλλά και ασυνείδητα αφού έχει περάσει μέσα σας πια και σας διαποτίζει σαν άνθρωπο. Αν όταν είστε με την κόρη σας της αφιερώνετε την προσοχή που ζητάει δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε τόσο. Όχι περισσότερο από τους υπόλοιπους γονείς δηλαδή. Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε ξανά όποτε χρειαστείτε.</span></em></span></p>

Σχετικά άρθρα