Ερωτικές Ιστορίες Αναγνωστριών: Kάνουμε σεξ μια φορά το χρόνο… Γιατί;

<p><strong>Aναγνώστριά μας ρωτά:</strong></p>
<p><em>Είμαι 32 ετών και ειμαι μαζί με το σύζυγο μου απο το1999. Πρόσφατα παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε μια κορούλα η οποία ειναι τριων ετών. Απο την ημέρα που έμεινα έγκυος κατόπιν δικών του πιέσεων να προσθέσω η συμπεριφορά του έκανε στροφή 180 μοιρών. Έγινε γκρινιάρης κ τρομακτικά αδιάφορος. Όλο το διάστημα της βρεφικής ηλικίας της μικρής το πέρασα όλο μοναχή καθώς ο σύζυγος μου δεν ήθελε να έρχεται στο σπίτι. Ακόμα κ σήμερα μετα απο τόσο καιρό η κατάσταση δεν εχει αλλάξει πολυ. Δε ότι αφορά το σεξ ίσως οι συνευρέσεις μας απο τοτε να μην ξεπερνούν τις πέντε τα τελευταία χρονια. Ανακάλυψα επίσης και πλήθος διαδικτυακών περιπετειών σε σελίδες εξωτερικού με γυμνές φωτο του αλλα κ συνομιλίες με άντρες και γυναίκες. Έχω καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να τον προσέγγιση ξανά του έχω μιλήσει ανοιχτά αλλα ειλικρινα δεν αντέχω άλλο…</em></p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά</strong></em></p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<p><span><br /></span></p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Λέτε "δεν αντέχω άλλο" και αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που κρατάτε τόσο καιρό μέσα σας αφής στιγμής έχετε μιλήσει ανοιχτά στο σύζυγό σας. Εγώ πάντως ακούω ένα μεγάλο θυμό και αναρωτιέμαι αν αυτό βγαίνει όταν μιλάτε με το σύζυγό σας. Το συναίσθημα δίνει υπόσταση στο λόγο μας όπως τα χρώματα στα σκίτσα. Το σίγουρο είναι πως μια νέα μητέρα σαν εσάς έχει πολλές ανάγκες και χρειάζεται να νιώθει ασφαλής κυρίως για τον πρώτο καιρό που δεν είναι σίγουρη και μαθαίνει τους ρυθμούς του μωρού της. Ίσως αυτές οι αυξημένες ανάγκες είναι που φοβίζουν τον σύζυγο ο οποίος ως πατέρας αναγκαστικά έχει μια πιο αποστασιοποιημένη σχέση με το παιδί. Καθίσταται λοιπόν ο "κουβαλητής" ή τέλος πάντων αυτός που εκτελεί εντολές κατά κάποιο τρόπο κι όμως δεν μετέχει στη σχέση άμεσα. Αυτή η αποστασιοποίηση έχει και τον παράγοντα ότι τον περισσότερο καιρό το μικρό παιδί έχει ανάγκη τη μητέρα του και το ενδιαφέρον εκδηλώνεται ανάμεσα στη δυάδα μητέρα-παιδί. Από αυτή τη δυάδα εύκολα μπορεί ένας σύζυγος να νιώσει αποκλεισμένος με τον ίδιο τρόπο που αργότερα ένα παιδάκι νιώθει αποκλεισμό όταν οι γονείς κλείνουν την πόρτα του υπνοδωματίου και δεν του επιτρέπουν να μπει μέσα. Αυτό αποτελεί μια ματαίωση η οποία αφήνει μια αίσθηση πικρίας. Φυσικά δεν σας λέω το σενάριό μου προς δικαιολόγηση του συζύγου σας. Απλά το αναφέρω για να αναρωτηθείτε μαζί μου μήπως ο σύζυγός σας έχει αυτή την αίσθηση. Αν την έχει τότε ίσως είναι χρήσιμο να έχετε κατά νου ότι δεν αντιδρούν όλοι με υπομονή και επιμονή στην ματαίωση αυτού του είδους. Ο σύζυγός σας σας είχε ολότελα δικιά του και ξαφνικά ένα μικρό χαριτωμένο πλάσμα σας έκλεψε την καρδιά. Το εγωιστικό πλήγμα μπορεί να είναι μεγάλο. Και εφόσον ο θυμός δεν μπορεί να εκδηλωθεί στον άμεσα εμπλεκόμενο, γιατί το πλάσμα αυτό είναι το παιδί του, τότε δεν είναι απίθανο να γίνετε εσείς ο αποδέκτης του θυμού αυτού ως πιο μεγάλος και ανθεκτικός άνθρωπος. Ένας θυμωμένος άνθρωπος δεν αποκλείεται να καθρεφτίζει την αιτία του θυμού του. Θυμηθείτε: Μιλάτε για αδιαφορία εκ μέρους του, μα μήπως πρώτα ένιωσε αυτός αποκλεισμό από τη σχέση σας με το παιδί; Δεν έχει σημασία αν είναι δίκαιο ή άδικο αυτό. Εφόσον είστε μέσα στη σχέση, το λογικό βρίσκεται πάντα σε διαλεκτική σχέση με το παράλογο και πρέπει να αφουγκράζεστε και τα δύο για να είστε μαζί σαν ζευγάρι. Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε ξανά αν χρειαστείτε.</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p><span><br /></span></p>

Σχετικά άρθρα