Ο Βίτορ Περέιρα δεν έχει κάποιο μαγικό ραβδί να κάνει τους παίκτες του Ολυμπιακού να αλλάζουν διάθεση από τη μια μέρα στην άλλη. 

 

Κι οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έχουν πλέον διάθεση να «αλλάζουν» τα δώρα που κάνει ο ΠΑΟΚ. Τα παίρνουν και τα στολίζουν στην κορυφή…

 

Η αλλαγή προπονητή στον Ολυμπιακό έπαιξε σαφώς ρόλο ώστε να εμφανιστεί μια διαφορετική εικόνα της ομάδας. Στην πιο παθιασμένη, αποφασιστική και συγκεντρωμένη βερσιόν της. 

 

Οι αμυντικοί είχαν μυαλό και σωστές τοποθετήσεις, με τον Σιόβα να κάνει το καλύτερο παιχνίδι του από τότε που γύρισε από τους τραυματισμούς.

 

Οι πλάγιοι μπακ συνεργάστηκαν καλά με τους εξτρέμ που αυτή τη φορά είχαν μπροστά τους. 

 

Ο Μανιάτης έδειξε πολύτιμος σε ρόλο αμυντικού χαφ, που μπορεί να μην του αρέσει τόσο, αλλά του πάει πολύ. 

 

Ο Κασάμι με τον Αφελάι έβγαλαν την ποιότητα που κρατούσαν κρυμμένη από τις παρεξηγήσεις και τα πέρα δώθε στις σχέσεις τους με τον Μίτσελ. 

 

Ο Ντοσεβί έβαλε το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα, μπαίνοντας περισσότερο από ποτέ στην περιοχή. 

 

Κι ο Μήτρογλου ήταν ο περσινός. Όχι μόνο γιατί έβαλε τα γκολ και συνέχισε ένα σερί που «τρέχει« εδώ και εβδομάδες. Αλλά επειδή ήταν πραγματικά μέλος της ενδεκάδας σε κάθε στιγμή του αγώνα. Με πρέσινγκ στα μπακ, με συμμετοχή σε κάθε επίθεση, με ζωηρή παρουσία στην κυκλοφορία της μπάλας, με σωστές τοποθετήσεις μέσα και μακριά από την περιοχή. Ήταν σούπερ σέντερ φορ, με όλη τη σημασία του χαρακτηρισμού και της θέσης. 

 

Η παρουσία του Περέιρα ήταν εμφανώς ένας σοβαρότατος λόγος για να παίξει ο Ολυμπιακός το ρόλο του πρωταγωνιστή σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες του πρωταθλήματος. Αλλά και ό,τι προηγήθηκε στην Τρίπολη, με τη βαριά ήττα του μέχρι πρότινος πρωτοπόρου, ήταν επόμενο και λογικό να φέρει «το μαχαίρι στα δόντια» των ερυθρόλευκων για τη νίκη στα Πηγάδια και την πρωτιά στη βαθμολογία. Όποιος κι αν καθόταν στον πάγκο τους…