<div class="Section1">
<p class="30" style="text-align: justify;">Ο ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Στάνλει Σαπίρο μας απαντά δίνοντάς μας ένα παράδειγμα από την κλινική του εμπειρία. </p>
<p class="30" style="text-align: justify;">Αν και τα παιδιά λύνουν τις διαφορές τους και σταματάνε τους καυγάδες μόνα τους, κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουν -ή δεν τους αρέσει η λύση που βρέθηκε- και ζητούν τη βοήθεια ενός μεγάλου. Ας δούμε τι μπορεί να γίνει, τότε.</p>
<p class="210" style="text-align: justify;">Τα παιδιά κάθονται απέναντι οχον ενήλικα και, πριν ξεκινήσουν να διηγούνται το τι συνέβη, ο ενήλικας τους εξηγεί τον μοναδικό, αλλά πολύ σημαντικό κανό­να του παιχνιδιού: Μόνο όποιος κρατάει ένα συγκεκριμένο αντικείμενο -π.χ. μια κουτάλα- μπορεί να μιλάει. Έτσι, ο ενήλικας δίνει πρώτα την κουτάλα στον Τί- μο. Ο Τίμος ξεκινά να διηγείται τα γεγονότα που σχετίζονταν με τον καυγά και να εξηγεί πώς ένιωσε. Ο ενήλικας ζητάει απ’ τον Τίμο να μιλάει όσο το δυνατόν πιο ήρεμα. Όταν το παιδί τελειώσει τη διήγησή του, ο ενήλικας το διαβεβαιώνει πως άκουσε προσεχτικά τα όσα του είπε – όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τα συ­ναισθήματα που εκδηλώθηκαν. Έτσι, ο ενήλικας λέει, π.χ.: “Ακούγεσαι σαν να σου άρεσε πολύ το παιχνίδι. ΤΗσουν, όμως, τόσο απορροφημένος που δεν κατά­λαβες τι ήθελε ο Θωμάς από σένα. Αλλά καθώς αυτός σε χτύπησε, έφτασες να κλάψεις, και να θυμώσεις για τα καλά”.</p>
<p class="210" style="text-align: justify;">Μετά έρχεται η σειρά του Θωμά να πάρει την κουτάλα και να διηγηθεί τη δι­κή του εκδοχή, η οποία σίγουρα θα διαφέρει από την πρώτη. Μετά ο ενήλικας αναφέρει και πάλι τι κατάλαβε από τα συναισθήματα του Θωμά. Εκεί φροντίζει να εξηγήσει ότι κατάλαβε για ποιό λόγο ο Θωμάς έφτασε να χτυπήσει τον αδερφό του. Αυτό θα μπορούσε να γίνει ως εξής:</p>
<p class="210" style="text-align: justify;">“Ήθελες, λοιπόν, να σταματήσει να φωνάζει ο Τίμος για να μπορέσεις να του μιλήσεις, αλλά καθώς αυτός δεν καθόταν να σ’ ακού­σει, εσυ θύμωσες τόσο πολύ που τον χτύ­πησες”. Μετά ρωτάει τα παιδιά τι χρειάζο­νται για να ξαναβρουν το κέφι τους και να συνεχίσουν να παίζουν μαζί. Τις περισσότε­ρες φορές αρκεί στα παιδιά να αισθανθούν ότι ο ενήλικας τα κατάλαβε κι ότι, τώρα, κανένας τους δεν είναι θυμωμένος, αφού κι αυτά κατάλαβαν ότι άλλο νό­μιζε ο ένας κι άλλο ο άλλος. Κι ότι ο καθένας τους και δίκιο είχε αλλά και έφται­γε λίγο.</p>
</div>