Τι δείχνει η διακόσμηση του σπιτιού για τη σχέση σου;

<p style="text-align: justify;"><strong>Το μικροκλίμα της συντροφικής σχέσης τελικά μεταφέρεται στο σπίτι όπου μορφοποιείται όπως ακριβώς χαράζεται στα πρόσωπα με τις ρυτίδες το κυρίαρχο συναίσθημα. Στην συνέχεια, όμως, η διαμορφωμένη κατάσταση στο σπίτι γίνεται το πλαίσιο που καθορίζει και την συντροφική σχέση.</strong></p>
<p lang="el-GR"><strong><span>Γράφει ο Δημήτρης Καραγιάννης, ψυχοθεραπευτής – παιδοψυχίατρος </span></strong></p>
<p lang="el-GR"><strong><span><img src="/thumbnail?filepath=/uploads/2012/12/karagiannis.jpg&amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Καραγιάννης" width="99" /></span></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι μουσείο.</strong> Το παρελθόν είναι παντού ορατό. Τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει. Κανένας ήχος δεν ακούγεται. Οι κάτοικοι υπάρχουν για να υπηρετούν το χθες. Τα παιδιά είτε δεν θα υπάρχουν, είτε δεν θα είναι παιδιά. Ο έρωτας είτε δεν θα υπάρχει, είτε θα είναι άυλος. Οι φίλοι και οι γνωστοί είτε δεν θα υπάρχουν, είτε θα συμμορφώνονται με τους άκαμπτους κανόνες.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι αποθήκη.</strong> Η εγκατάλειψη του σπιτιού που παραπέμπει στην προσωπική παραίτηση και στην ανυπαρξία προσωπικών σχέσεων. Η λειτουργικότητα κάθε μορφής έχει εξαφανιστεί προ πολλού, αλλά δεν έχει να κάνει με οικονομική δυσκολία, αλλά μόνο με προσωπική μιζέρια. Τα παιδιά εδώ είναι εγκαταλειμμένα, αλλά κάποια από αυτά διασώζονται, καθώς βρίσκουν τον τρόπο να αναζητήσουν την φροντίδα και την αναγνώριση έξω από το σπίτι, στα πλαίσια της κοινότητας. Ο έρωτας έχει εξαφανιστεί, κάτω από το γενικό χάος.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι νοσοκομείο.</strong> Εδώ κατοικούν μόνο ασθενείς και νοσηλευτικό προσωπικό. Οι ασθενείς έχουν βέβαια προτεραιότητα. Γι’ αυτό και προνόμιο στις σχέσεις αυτές έχουν όσοι δεν νιώθουν καλά. Τα ρολά κατεβασμένα. Τα θερμόμετρα, τα πιεσόμετρα, τα κουτιά με τα φάρμακα, οι ιατρικές εξετάσεις είναι τα πολύτιμα αξεσουάρ. Οι συζητήσεις αφορούν πονοκέφαλους, υπερτάσεις, χοληστερίνες, κοιλιακά άλγη και υγιεινή διατροφή. Η φυσιολογική παιδική ζωντάνια ενοχοποιείται. Ο έρωτας αναβάλλεται επ’ αόριστον και, όταν συμβαίνει, έχει μόνο παρενέργειες. Η σωματική επαφή επιτρέπεται μόνο με εντριβές και αγγίγματα που αναζητούν τις εστίες του πόνου.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι περιοδικού life style.</strong> Όλα είναι «άψογα». Όλα είναι μελετημένα. Τίποτα δεν πρέπει να ξεφύ-γει από το concept του διακοσμητή. Η εικόνα που κυριαρχεί. Η αισθητική που επιβάλλει την κυριαρχία της και δεν επιτρέπει την αμφισβήτηση. Η παράσταση που έχει στηθεί και απαιτεί την παρουσία θεατών που θα επευφημήσουν. Τα παιδιά δυσκολεύουν με την παρουσία τους και γι’ αυτό αναβάλλονται, είτε γίνονται μέρος του show. Ο έρωτας αισθητικά άψογος, αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτος, που για να υπάρχει, απαιτεί την παρουσία των τρίτων.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι πεδίο μάχης.</strong> Πολεμική αντιπαράθεση και κλίμα εμφυλίου πολέμου. Οι εντάσεις, η λεκτική και η σωματική βία. Οι ανταγωνισμοί. Οι προσβολές. Οι υποτιμήσεις. Το κάθε τι μπορεί να γίνει αφορμή για να ξεσπάσει η επιθετικότητα. Η ηρεμία εδώ είναι πιο απειλητική από την ένταση, καθώς είναι ο χρόνος προετοιμασίας της επόμενης επιθετικής ενέργειας. Βέβαια και οι δύο σύντροφοι αισθάνονται ότι αμύνονται, αλλά μήπως και όλα τα υπουργεία πολέμου, όλων των κρατών, δεν ονομάζονται υπουργεία Άμυνας; Τα παιδιά εδώ είναι οι παράπλευρες απώλειες. Η σεξουαλικότητα είναι έντονη, για να μπορεί να διασφαλίζει ότι οι αντιμα-χόμενοι δεν θα χάσουν το ενδιαφέρον τους για τη συνέχεια του πολέμου.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι εστία – σπιτικό.</strong> Η τρυφερότητα και η ζεστασιά κυριαρχούν. Το νοιάξιμο ώστε όλοι να έχουν την φροντίδα τους. Η σιγουριά ότι είσαι καλοδεχούμενος όπως είσαι. Το θετικό συναίσθημα που απλώνεται, δίχως να διατυμπανίζεται. Τα παιδιά καλοδεχούμενα και φροντισμένα. Ο έρωτας διακριτικός, επικρατεί η αγάπη.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι παιδικός σταθμός.</strong> Η προτεραιότητα είναι τα παιδιά. Οι σύντροφοι δεν υπάρχουν, παρά μόνο ως γονείς. Τα παιγνίδια, τα παραμύθια, τα σχολικά βιβλία, τα αθλητικά παπούτσια, τα παιδικά κλάματα και οι αδελφικοί τσακωμοί είναι το κυρίαρχο σκηνικό. Τα παιδιά υφίστανται ως κυρίαρχα, αλλά και ως βασανιστές. Ο έρωτας του ζευγαριού κάποτε υπήρξε αλλά, μετά την γέννηση των παιδιών, αναζητείται στα απολεσθέντα.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι εργαστήριο ζωής και δημιουργίας.</strong> Η έμπνευση αγγίζει το κάθε τι. Τίποτα δεν είναι ίδιο, παρ’ ότι υπάρχει σταθερότητα. Τα πάντα γίνονται δυνατότητα για σχέση. Το φαγητό είναι έμπνευση και δώρο. Ο καθένας έχει την προσωπικότητά του και τον χώρο του, αλλά επιζητεί το μοίρασμα. Η συνεχής ανανέωση είναι φυσική συνέπεια της προσωπικής ανάπτυξης. Τα παιδιά αποκτούν την δική τους προσωπικότητα, αφού είναι γέννημα του έρωτα και ύμνος προς τη ζωή. Ο έρωτας διαχέεται, δίχως να ονομάζεται, σε όλο τον χώρο και ποτέ δεν είναι ο ίδιος.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι ξενοδοχείο αεροδρομίου</strong>. Η αγωνία των κατοίκων του αφορά την κοινωνική καταξίωση. Λιτό και πρακτικό. Δεν απαιτούνται και πολλά, αφού τα σημαντικά συμβαίνουν εκτός σπιτιού. Τα στοιχειώδη πρέπει να γίνονται, αλλά με το δυνατόν λιγότερο κόστος προσωπικής ενέργειας. Το σπίτι είναι για την εξασφάλιση. Για την χαλάρωση. Για να υπάρχει εκεί, όταν χρειάζεται. Στις δύσκολες στιγμές από τις επαγγελματικές και κοινωνικές αποτυχίες. Τα παιδιά αναγκαία, αλλά να τα αναλάβει κάποιος άλλος. Ο έρωτας παρών, όταν οι άλλες προτεραιότητες το επιτρέψουν.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι καταφύγιο.</strong> Η κοινωνία και οι άλλοι καταγράφονται ως εχθρικοί και γι’ αυτό απαιτείται η προστατευμένη γωνιά της οικογένειας, όπου μόνο εκεί μπορεί να υπάρχει ασφάλεια. Λίγοι συγγενείς και ελάχιστοι φίλοι. Το μαζί και το κοντά είναι τα σημαντικά στοιχεία, καθώς η αυτονόμηση καταγράφεται ως απειλή. Τα παιδιά, όσο είναι μικρά, συμβάλλουν με την φροντίδα που απαιτούν στην διαμόρφωση της οικειότητας, αλλά στην εφηβεία καταγράφονται ως πηγή προβλημάτων. Ο έρωτας λειτουργεί κατευναστικά και γι’ αυτό είναι αναγκαίος, αλλά όχι και συναρπαστικός.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι διερχομένων.</strong> Ανοικτές οι πόρτες του σπιτιού, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι εκεί και οι ιδιοκτήτες. Καλές προθέσεις, αλλά δίχως και σίγουρη δέσμευση. Τα αναγκαία υπάρχουν, αλλά δεν είναι και βέβαιο. Τα πρώτα χρόνια μοιάζει με σπίτι-έμπνευση, αλλά αργότερα με σπίτι-αποθήκη. Οι φίλοι σίγουρα νιώθουν άνετα, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για τα παιδιά. Ο έρωτας είναι φευγάτος.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>- Σπίτι της μοναξιάς.</strong> Ξεχωριστοί χώροι. Παράλληλες ζωές. Ατομικές δραστηριότητες. Περιορισμένες προσδοκίες. Βολεμένες πίκρες. Παγωμένες οργές. Τα παιδιά προσπαθούν να ενώσουν τα διεστώτα με τη δική τους παρουσία ή την δική τους δυσλειτουργία. Ο έρωτας, αν υπάρχει, κατοικεί αλλού…</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"><span>Απόσπασμα από το βιβλίο του Δρ. Καραγιάννη: Έρωτας: Όλα ή τίποτα- Εκδόσεις Αρμός </span></p>

Σχετικά άρθρα