<p style="text-align: justify;">Αυτές οι Σκέψεις πραγματικά βοηθούν να αδυνατίσεις</p>
<p style="text-align: justify;">Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς όταν δουλεύει με ανθρώπους που αντιμάχονται το βάρος τους είναι πως οι υπέρβαροι, κατ’ ουσίαν, δεν έχουν σχεδόν τίποτα «καταδικό τους» σε καθημερινή βάση. Τίποτα το αξιόλογο και το σταθερό. Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά στη ζωή των θεραπευόμενών μου, διαπίστωνα πως στην πλειονότητά τους δεν διέθεταν καθόλου χρόνο για τον εαυτό τους. Καθόλου χρόνο για να ετοιμαστούν, να ξεκουραστούν, να χαλαρώσουν, να διασκεδάσουν ή, έστω, να κάνουν μια παύση. Δούλευαν συνεχώς και αδιαλείπτως, και, αν όχι μόνο με το σώμα, δούλευαν με το μυαλό, κουβαλώντας χιλιάδες σκέψεις, ιδέες, αγωνίες…</p>
<p style="text-align: justify;">Αν τύχαινε, θα κάθονταν αν τύχαινε, θα ξεκουράζονταν αν προέκυπτε, θα χαλάρωναν αν περίσσευε χρόνος, θα ευχαριστιούνταν αν τύχαινε, θα έτρωγαν θρεπτικά. Ο καθένας ξεχωριστά θύμιζε χώρα χωρίς σύνορα.</p>
<p style="text-align: justify;">Και γιατί μια χώρα έχει ανάγκη από σύνορα; Πρώτα πρώτα για να είναι ασφαλής και να μπορεί να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει (ανεπιθύμητοι, καταζητούμενοι κτλ.), κι έτσι να ορίζει ποιος δεν θα την παραβιάσει. Για να προστατεύεται, έχει τα «δεδομένα» της: τελωνείο, αστυνομία, νόμους, κανόνες λειτουργίας.</p>
<p style="text-align: justify;">Κατά δεύτερον, για να βρει μια θέση στον παγκόσμιο χάρτη. Ένα συγκεκριμένο σχήμα απαραίτητο για να τη βλέπουν και να την υπολογίζουν. Χάρη σε αυτά υπάρχει.</p>
<p style="text-align: justify;">Στον αντίποδα, ο άνθρωπος που υποφέρει εξαιτίας του υπερβολικού βάρους δεν έχει όρια – ούτε στο πόσο θα κουραστεί, ούτε στο πόσο θα πιεστεί, ούτε στο πόσο θα είναι διαθέσιμος για τους άλλους.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν έχει κανόνες, δυσκολεύεται να αρνηθεί, δεν έχει τον έλεγχο της τροφής του. Ο όγκος του είναι τα όρια και το μοναδικό του δεδομένο, καθώς μένει πάντα σταθερός και αναλλοίωτος. Με αυτό το σχήμα εμφανίζεται στον «παγκόσμιο χάρτη», υπάρχει, γίνεται ορατός και υπολογίσιμος. Αν δεν είχε ούτε αυτά τα όρια, θα εξαφανιζόταν θα ήταν ανύπαρκτος- και ποιος δέχεται να μην υπάρχει και να μη ζει;</p>
<p style="text-align: justify;">Ωστόσο, εκτός από τον προφανή λόγο για τον οποίο κάποιος δυσκολεύεται να χάσει βάρος, υπάρχει και η πιθανότητα να μη θέλει να χάσει βάρος (ή, κι αν χάνει, να το ανακτά αμέσως). Συνηθισμένος να βλέπει τον εαυτό του μαζί με τον όγκο του, γνωρίζει πως με αυτόν ακριβώς τον όγκο τον βλέπουν και οι άλλοι. Αυτή είναι η ασφάλεια και η προστασία του, κι ένα θέμα που απαιτεί πολύ σεβασμό.</p>
<p style="text-align: justify;">Γι’ αυτό εφιστώ την προσοχή του θεραπευόμενού μου στο ότι πρέπει να σεβαστεί το βάρος του και να μην το επικρίνει, γιατί είναι σημαντικό, αναγκαίο και αποτελεί μια μορφή ασφάλειας. Σε αυτό οφείλεται και η συνεχής τάση ανασύστασης του όγκου, που ακολουθεί τις πρώτες προσπάθειες αδυνατίσματος.</p>
<p style="text-align: justify;">Ελπίζω τώρα να δικαιολόγησα επαρκώς τους λόγους για τους οποίους αντιτίθεμαι στη στέρηση, στις παραλείψεις και στις περικοπές της τροφής. Αν απαγορεύεται να κάνει κάποιος στερητικές δίαιτες, είναι γιατί αποτελούν μια μορφή παραβίασης και βιασμού. Πρώτα δημιουργούμε τα «κατάλληλα δεδομένα» (τελωνείο, αστυνομία, νόμους και κανόνες) και μετά προχωράμε στην απώλεια του βάρους.</p>
<p> </p>
<p>Απόσπασμα από το βιβλίο Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή- Εκδόσεις όπερα. </p>