<p><em><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Δεν θυμάμαι καν πόσα χρόνια τώρα η οικογένεια μου με λέει κυκλοθυμική αλλά εδώ και εφτά ολόκληρα χρόνια νιώθω πως παλεύω με τον εαυτό μου. Τώρα είμαι 20 χρονών Τέτοια εποχή δευτέρα γυμνασίου ξεκίνησα κάποιους πειραματισμούς Χαρακωνόμουν με διαβήτη με ψαλίδι ή ξυραφάκι σε σημείο που και το καλοκαίρι έβγαινα κάποιες φορές με μακριές μπλούζες Έκανα τεχνιτούς εμετούς τότε ότι έτρωγα ακόμα και αν ήταν λίγες μπουκές φαί Πέρασα όλο μου το λύκειο πίνοντας κάνοντας κρυφά τσιγάρο κάνοντας εμετούς Άλλοτε χανόμουν από το σπίτι όλη την μέρα έξω άλλοτε με έχαναν οι φίλοι μουαυτό τότε ήταν πιο σπάνιο Κάποια θέματα μου δεν μπορώ καν να τα ταξινομήσω στο μυαλό μου πλέον Προσπάθησα να αυτοκτονήσω αλλά με βρήκαν και τις 2 φορές Ήθελα να με βρουν και να δείξουν ότι δεν θέλουν να χαθώ γιατί φοβόμουν ότι κανείς δεν θα με κλάψει Παράλληλα όμως ήθελα να μην έρθει κανείς κάπως απλά να πεθάνω και να εξαφανιστώ λες και η ίδια η ζωη ήταν πολύ βαριά για μένα Πέρασα περιόδους βουλιμίας που δεν προσπαθούσα καν να κάνω εμετό αποδεχόμουν την κατάντια μου και κλεινόμουν στο σπίτι Μετά περιόδους αφαγίας έχω περάσει εώς και 1820 μέρες μόνο με νερό και fanta σαν δωρακι μια στις τόσες Μπορεί να πιανόμουν από ψίλου πήδημα και να πέθαινα από τα κλάμματα αλλά σοβαρά θέματα όπως ο θάνατος του παππού που με μεγάλωσε να προσπαθούσα να τα αντιμετωπίσω με θάρρος Αυτά τα θέματα με κάναν να σπαράζω καιρό μετά όταν ένιωθα πως τα πάντα στην ζωη μου είναι ψεύτικα και πονούσε το στομαχι και ο λαιμός μου από την προσπάθεια να μην κλάψω Όταν μπήκα στην σχολή τα πράγματα έγιναν χειρότερα Περνάω φάσεις που κόβω τον εμετό αλλά κάποτε πέφτω πάλι Είναι όταν θέλω να εξαφανιστώ για μέρες όταν μπορώ να θυμώσω με τα πάντα Όταν βλέπω ψέματα μυστικά ζήλιες και αδιαφορία όπου κι αν κοιτάξω Όταν γίνεται αυτό νιώθω να μισώ τους φίλους την πρωην σχέση μου τους κάποτε συγκατοικους μου Μένω πλέον μόνη γιατί από τις απότομες εναλλαγές της ψυχολογίας μου παραλίγο να χάσω μια καλή μου φίλη γιατί συγκατοικούσαμε και δεν την άντεχα Είναι μέρες που δεν ξερω γιατι κλαίω Τώρα που είμαι αδέσμευτη μένω μόνη μου και έχω τους φίλους μου η σχολή πάει καλά τώρα δεν έχω λόγοαλλά παράλληλα νιώθω ότι έχω Συνήθως δεν αντέχω να μένω μέσα στο σπίτι προσπαθώ να κάνω πράγματα για να μην σκέφτομαι άλλα είναι μέρες που θέλω να κλειδωθώ και να μην δω κανέναν που και τα αγαπημένα μου μαθήματα με πνίγουν Φάσεις που έχω ανάγκη τεράστια να ζωγραφίσω και άλλες που δεν θέλω καν να κρατώ μολύβι Όταν νιώθω πως πνίγομαι γράφω ποιήματα ή μικρά κείμενα μα όταν τα διαβάζω νιώθω τόσο μίζερη Εχω πάει σε 2 ψυχολογους στην ζωη μου αλλά πάντα ντρεπόμουν να μιλήσω να τα πω όλα Άλλα 7 χρόνια τώρα αυτοκαταστρέφομαι και μέχρι να το μετανιώσω ολοκληρωτικά αρχίζω πάλι τα ίδια Πρέπει να πάω σε γιατρό Τι μπορεί να έχω Αυτό δεν μπορεί να είναι απλά βουλιμική ανορεξία Σας ευχαριστω για τον χρονο σας. </strong></em></p>
<p><span>Αγαπητέ αναγνώστη στο ερώτημά σας απαντά η </span> <strong>Μαρκέλλα Καπλάνη </strong><strong>M.A. Κλινικής-Συμβουλευτικής Ψυχολογίας Pg.Cert. Ειδικής Αγωγής, B.Sc. Ψυχολογίας. </strong><strong>Μέλος Αμερικάνικου Συλλόγου Ψυχολόγων. </strong></p>
<p><span><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles_2015/photos/eidikoi/psyxologoi/mkaplani.jpg&amp;amp;amp;amp;amp;width=248" alt="Μαρκέλλα Καπλάνη " width="99" /></strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;">Αυτό που περνάς δεν είναι βουλιμία και μόνο. Αναφέρεσαι στην κυκλοθυμία, αλλά με τα δεδομένα που περιγράφεις δεν θα πληρούσες τη συγκεκριμένη διάγνωση εφόσον αυτή συμπεριλαμβάνει και αρκετές περιπτώσεις όπου ο 'ασθενής' βιώνει υπερβολική χαρά και έκσταση σε σημείο που και πάλι θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα. Αντιθέτως, η διάγνωση που είναι πιο κοντά στα συμπτώματα που περιγράφεις είναι η δυσθυμία ή η μείζων κατάθλιψη ή ένας συνδυασμός και των δύο ο οποίος πολλές φορές αποκαλείται 'διπλή καταθλιπτική διαταραχή'. Στην δυσθυμία υπάρχουνε συμπτώματα κατάθλιψης τα οποία διαρκούνε από δύο χρόνια και πάνω αλλά είναι ήπια. Στην μείζων κατάθλιψη τα συμπτώματα είναι αρκετά πιο έντονα. Στην διπλή καταθλιπτική διαταραχή, ο ασθενής είναι σε δυσθυμία, μα περνάει και περιόδους μείζων κατάθλιψης όπου τα συμπτώματα γίνονται πιο έντονα.</p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">
<div class="gmail_default">
<p>Τα βασικά συμπτώματα της δυσθυμίας περιλαμβάνουν τάση προς απελπισία, δυστυχία, χαμηλή αυτοεκτίμηση, θυμό, όπως και προβλήματα με τον ύπνο, την πρόσληψη φαγητού, μειωμένη ικανότητα διατήρησης προσοχής, ελάττωση του ενδιαφέροντος σε καθημερινές δραστηριότητες, αλλά και αίσθηση έντονης κούρασης. Τα περιστατικά απόπειρας αυτοκτονίας, συμπεριλαμβάνονται στην μείζων κατάθλιψη, ως φάσεις πιο έντονης κατάθλιψης.<strong> Αυτή την ανάλυση την έκανα εφόσον ρώτησες τι μπορεί να έχεις. Σίγουρα μία εμπεριστατωμένη διάγνωση δεν μπορεί να γίνει μέσω γραπτής περιγραφής και γραπτής απάντησης οπότε αν θεωρείς ότι θα σε λύτρωνε να ξέρεις την ακριβή διάγνωση που μπορεί να έχεις, θα σου πρότεινα να κάνεις και ένα ραντεβού με ψυχίατρο, χωρίς αυτό να χρειάζεται να σε στιγματίσει.</strong></p>
<p>Το θέμα, όμως, δεν είναι τόσο στην διάγνωση αλλά στην κατανόηση των συμπτωμάτων, το χρονικό διάστημα στο οποίο αυτά ξεκίνησαν, σε ποιες περιπτώσεις γίνονται χειρότερα καθώς και οι σκέψεις που γίνονται σ' αυτές περιστάσεις. Ουσιαστικά, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα και όχι να το ονοματίσεις.</p>
<p>Είναι θετικό το ότι είσαι ανοιχτή στο να δεις ειδικό και ό,τι έχεις απευθυνθεί στο παρελθόν. Το ό,τι δεν επέλεξες να εκφραστείς ανοιχτά σε ψυχολόγο στο παρελθόν, δε σημαίνει ότι δεν θα μπορέσεις να το κάνεις και στην προκειμένη φάση. Αντιθέτως, στέλνοντας μήνυμα σε εμάς και μιλώντας τόσο ανοικτά, ακόμη και αν είναι ανώνυμα, υποδεικνύει ότι έχεις φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο όπου η σχέση σου με ένα ψυχολόγο θα μπορούσε να είναι πολλή πιο ανοικτή και ειλικρινής, κάνοντας την πιο ουσιώδη και αποτελεσματική για σένα.</p>
<p>Δυστυχώς, δεν υπάρχουν συμβουλές που μπορώ να σου δώσω σε πρακτικό επίπεδο, γιατί αυτό που βιώνεις αρκετά τόσο έντονο ώστε οτιδήποτε πρακτικό και να σου προτείνω να φαίνεται απλοϊκό, και στην πραγματικότητα θα είναι! Αυτό το έχεις κι εσύ καταλάβει πολύ καλά. Η συμβουλή μου, λοιπόν, είναι να μην τα παρατήσεις, και να ψάξεις να βρεις ψυχολόγο με τον οποίο να νιώθεις ότι έχεις χημεία. Δώσε ένα χρονικό διάστημα για να δεις αν θα μπορέσεις να ανοιχτείς, και αν συνεχίσεις να νιώθεις άβολα προσπάθησε να απευθυνθείς κάπου αλλού. Να θυμάσαι πως ο ψυχολόγος είναι ο πλέον ασφαλέστερος άνθρωπος για να μιλήσεις και να ανοιχτείς χωρίς ενδοιασμούς. Υπάρχει ακόμη και νομοθετικό πλαίσιο το οποίο διασφαλίζει και εγγυάται το δικαίωμα σου στην εμπιστευτικότητα των όσων θα πεις.</p>
<p>Θα σου πρότεινα να απευθυνθείς σε κάποιον που να είναι γνώστης της γνωσιακής συμπεριφορικής θεραπείας, ώστε να στοχοποιήσεις τις λανθασμένες πεποιθήσεις και σκέψεις που γίνονται εδώ και χρόνια και σε οδηγούν στην θλίψη. Εάν θέλεις, και σε εκφράζει, καλό θα ήταν να κρατάς ένα ημερολόγιο συναισθημάτων και σκέψεων. Αυτό θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις κι εσύ η ίδια τα μοτίβα που μπορεί να υπάρχουν, και εκ τούτου και ποιες καταστάσεις θα μπορούσες να αποφεύγεις καθώς και ποιες να ενισχύσεις ώστε να είσαι και να νιώθεις καλύτερα. Αν τελικά ξεκίνησες συμβουλευτική, μία τέτοια καταγραφή θα βοηθήσει ιδιαίτερα στην ανακάλυψη των ριζών της κατάστασης που βιώνεις σε βαθύτερο επίπεδο.</p>
<p>Σου εύχομαι ότι καλύτερο! Μη σταματήσεις να προσπαθείς να εξασφαλίσεις ότι καλύτερο για τον εαυτό σου. Το μήνυμα σου στο <a href="https://boro.gr/" target="_blank">boro.gr</a> είναι μία πολύ θετική εξέλιξη στην πορεία σου, μα είναι μόνο η αρχή… Δώσε στον εαυτό σου την φροντίδα που αξίζει και κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου ώστε να μπορέσεις να απολαύσεις την ζωή σου!</p>
<div> </div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>