Για το Σαββατοκύριακο: Ένα έργο κραυγή, κριτική του Θανάση Λάλα‏

<p style="text-align: justify;"><strong>Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις.</strong><br /><strong> Κοινωνικό της Λένας Κιτσοπούλου Διαρκεια : 80 ' </strong><br /> <br /><strong> Σκηνοθ.:Λ. Κιτσοπούλου </strong><br /><strong> Ερμηνεύουν: Γ. Κότσιφας, Λ. Κιτσοπούλου. Σκην.-κοστ.: Ν. Λάτση.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="http://www.avmag.gr/av/wp-content/uploads/2015/01/21.jpg" alt="" width="600" height="400" /><br /> <br /> Μεσα σε έναν κλειστό χωρο όλη η δράση. Μιά φυλακή του ανούσιου τρόπου ζωής που ζουμε και μας δημιουργεί ένα γκρεμό αναμεσα στο κανονικό και την νεύρωση. Δυο ήρωες, ενας άντρας και ένα κορίτσι, καθησμένοι ο ένας πλάι στον άλλο, με τα βασικά εξαρτήματα της επικοινωνίας πλάι τους, τα όπλα της αποξένωσης τους – κινητό, λαπτοπ, τςιγάρο, καφές. Συζητούν γιά το ανουσιο και ξαφνικά σαν αστραπή το ανούσιο μετατρέπεται σε απύθμενο κενό που δεν εχει που να κρατηθείς και σε ρουφάει στην απόγνωση. Τα ονειρα είναι μέρος του ανούσιου ή απουσιάζουν εντελώς, κανουν ό,τι κάνουν οι ηρωες χωρίς να ξερουν γιατί το κανουν, σαν να προσπαθουν να ζησουν μόνο γιά να πεθανουν, είναι μαζι αλλά ο καθένας μόνος του, μιλάνε για το έξω μέχρι την στιγμή που το μέσα τους διαμαρτύρεται και πυροβολεί πρωτα τους ιδιους και μετα τον απέναντι. Τελικώς η βία είναι ένα στοιχείο του παιχνιδιού για αυτό και δεν επηρεαζει τη συνέχεια, είναι μέρος της εκτόνωσης αλλά δεν συνιστά απανθρωπισμό, είναι πια μέρος του τέρατος που εχει εκτραφεί μέσα μας. Η γλώσσα μικρή σχεδον καχεκτική, δεν λέει τίποτα, απλώς μικραίνει την σκέψη και αφήνει ασκεπη την ψυχή. Η Κιτσοπούλου για μένα είναι περίπτωση. Με μιά κινηση της έχει την δύναμη να αποκαλύψει το τίποτα που είναι κρυμένο σε κινήσεις, επαναλήψεις, λόγια, συμπεριφορές δήθεν άνετες και οικείες σε σχέσεις ιδανικές που κρύβουν χωματερες.<br /> Ένα έργο κραυγή. Πού πάμε; Τι αδιέξοδο τραβάμε; Πώς πέφτουμε χωρίς να ανησυχούμε στον τοίχο με εκατό; Ένα εργο πολεμος του εντός μας με αυτό που παρασταίνουμε εκτός μας. Ενα τέστ αντοχής του κενού ως τρόπος ζωής. Στο έργο δεν υπάρχει καταγωγή, ηθικός κώδικας, συγγένειες… Ο άνθρωπος και πως καταφερε να μείνει άστεγος, χωρίς νου και ψυχή να στεγάσει το χάος του, την απόγνωση του, το φόβο του, τις ενοχές του, τις αδυναμίες του, τη δυναμή του. Βράχοι που ξαφνικά μετατρέπονται σε κινούμενους όγκους μεγατώνων εναντίον ο ένας στον αλλο.<br /> Μου άρεσαν και ο Κοτσιφας και η Κιτσοπούλου στους ρόλους τους. Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα οτι ήμουν μέσα στο διαμέρισμά τους κι όχι στο θέατρο. <br /> <br /> Και επιτέλους ένα θέατρο καταστάσεων που το γέλιο πηγάζει από τον φυσική του πηγή που είναι το τραγικό κι οχι ευφυιολογηματα για να υπογραμμιστεί η βλακεία ως είδος ικανό να βραβευτεί.</p>
<p style="text-align: justify;">Θανάσης Λάλας</p>
<h2> </h2>
<h2>Τέχνης «Κάρολος Κουν»</h2>
<p style="text-align: justify;">Φρυνίχου 14,Πλάκα<strong><br />Τηλ : </strong>2103222464<br /> <strong>Παραστάσεις : </strong>Mέχρι : 5/4/2015<br /> <strong>Πληροφορίες : </strong> Απόγ.: Βραδ.: Δευτ. 8 μ.μ. Παρ. 9.15 μ.μ., Σάβ., Κυρ. 9.30 μ.μ. <br /> <strong>Τιμη : </strong>€ 16, 12 (Σάβ.-Κυρ.), 15, 10 (Παρ.), 10 (Δευτ.).</p>

Σχετικά άρθρα