Ο Θεμιστοκλής Τζημόπουλος τις τελευταίες ημέρες βλέπει τους κόπους μιας ολόκληρης ποδοσφαιρικής καριέρας να πιάνουν τόπο.
Εκτός  του ότι αποτελεί αναντικατάστατο μέλος του ΠΑΣ Γιάννινα από το 2010 και μετά, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην αγωνιστική άνοδο του «Άγιαξ της Ηπείρου»,  ο μέσος της ομάδας των Ιωαννίνων σε περίπου τρεις εβδομάδες θα ετοιμάσει την βαλίτσα του για να φορέσει για πρώτη φορά την φανέλα της Εθνικής ομάδας της Νέας Ζηλανδίας.
Η κλήση του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας από την οποία κατάγεται η μητέρα του, αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για τον ίδιο όπως δήλωσε, ενώ την 1η Απριλίου θα αγωνιστεί με την Νότια Κορέα σε ένα από τα γήπεδα που φιλοξενήθηκαν αγώνες του Μουντιάλ του 2002.
Ο 30χρονος ποδοσφαιριστής του ΠΑΣ μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας και αναφέρθηκε στην νέα πρόκληση που του παρουσιάστηκε στην καριέρα του.
«Είναι κάτι που το ονειρευόμουν από μικρός. Μια συμμετοχή στην Εθνική νομίζω ότι αποτελεί ξεχωριστή τιμή για κάθε ποδοσφαιριστή.  Η κλήση μου στην Εθνική Ζηλανδίας με γεμίζει με χαρά και ικανοποίηση και μου δίνει δύναμη για να βελτιώνομαι συνεχώς αγωνιστικά. Νομίζω ότι είναι τιμή όχι μόνο για μένα, αλλά και για τον ίδιο τον ΠΑΣ Γιάννινα, καθώς το όνομα της ομάδας ακούγεται και στο εξωτερικό.
Προς το τέλος του μήνα θα ταξιδέψω στη Νότια Κορέα όπου και θα γνωρίσω τον νέο μου προπονητή καθώς και τους συμπαίκτες μου. Θα προσπαθήσω να μπω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην φιλοσοφία της ομάδας για να βοηθήσω και εγώ από την πλευρά μου».
Για το πώς προέκυψε η κλήση του στην Εθνική, ο Τζημόπουλος ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Το 1963 οι παππούδες μου ταξίδεψαν στη Νέα Ζηλανδία, ενώ ένα χρόνο μετά γεννήθηκε η μητέρα μου. Το 1981 ήρθε στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια την πορεία μου και την εξέλιξη μου και πριν από λίγο καιρό μου γνωστοποίησαν την επιθυμία τους να συμπεριληφθώ στην Εθνική ομάδα. Η κλήση αυτή με χαροποίει για ένα ακόμα λόγο. Στη Νέα Ζηλανδία ζει η γιαγιά μου και η οικογένεια του θείου μου. Έτσι θα μου δίνεται η ευκαιρία να βρίσκομαι κοντά τους καθώς ένα τέτοιο ταξίδι δεν είναι εύκολο να γίνεται συχνά.»