<p style="text-align: justify;"><strong>«Γυάλινος Κόσμος»</strong><br /><strong>Δράμα του Τενεσί Ουίλιαμς </strong><br /><strong>Διαρκεια : 150 ' </strong><br /><strong>Σκηνοθ.:Ελ. Σκότη </strong><br /><strong>Ερμηνεύουν: Δ. Καταλειφός, Θ. Μπαζάκα, Κ. Γώγουλος, Στ. Βογιατζάκη. Σκην.: Εύα Μανιδάκη. </strong><br /><strong>Κοστ.: Μ. Λιακατά. </strong><br /><strong>Μουσ.: Στ. Γασπαράτος.</strong><br /><strong>Θεατρον «Εμπορικον»</strong><br /><br /><span>Eνα έργο που παρακολουθώ πολλά χρόνια όπου το πετυχαίνω εδώ η΄στο εξωτερικο. Δεν ξέρω γιατι, αλλά με γοητευει τόσο πολύ ο κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς, ότι κι αν εχω δει αυτού του συγγραφέα μοιάζει σαν να εξομολογείται αυτό που δεν αντέχει, η ψυχή του σε κοινή θέα, το πρόβλημα σαν ασήκωτο μενίρ στα χέρια του, μιά προσπάθεια να ειπωθεί το ανείπωτο με όλες τις αντιθέσεις του. Ενας παρατηρητής ο συγγραφέας αυτου του τίποτα που μας καθορίζει. Αλλωστε και στη γραφή του, στον «Γυάλινο Κόσμο» εν προκειμένου, όλα γύρω μοιαζουν ανώδινα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κι όμως, όσο εξελείσεται το έργο και η πλοκή, φανερώνονται οι αντιθέσεις στις σχέσεις, οι αγίτρευτες πληγές των ηρώων, τα κρυσφήγετα που βρίσκουν οι ήρωες και βρίσκουμε ο καθενας από μας τους θεατές, γιά να κρύψουμε αυτά που μας καθορίζουν την ζωή αλλά δεν θα θέλαμε να υπάρχουν. Ολα αυτά αποτελουν το πολυτιμο υλικό κάθε φανατικού ψυχοθεραπευτή, όλα αυτά είναι τα υλικά που συνθέτουν την εννοια οικογένεια. Ο Ουίλιαμς έχει εμμονή με  την έννοια οικογένεια. Ο συγγραφέας μας γράφοντας προςπαθεί να φωτίςει την γκρίζα περιοχή των οικογενειακών σχέσεων εκεί που πράγματα δεν είναι μαύρα και άσπρα και κυρίως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Αυτή είναι όμως η αλήθεια των σχέσεων! Η αλήθεια των σχέςεων δεν είναι ουτε μαυρη ουτε ασπρη…. είναι γκρίζα! Μπορεί να θεωρείς πως έχεις βρει τον ιδανικό συντροφο της ζωής σου αλλά αυτό να είναι ένα κάςτρο χτηςμένο στην αμμο. Μπορεί να πιστευεις πως είσαι η καλύτερη μάνα του κόσμου, και τα παιδιά σου να πιστευουν ακριβώς το αντίθετο. Όπως και να ’χει, ο “Γυάλινος Κόσμος” του Τένεςι Ουίλιαμς σπάει το αυγό της οικογένειας και ξαναξεκινουν όλα από εκεί που όλοι πιςτευουν πως είχαν τελειώςει. </span><br /><br /><span>Η Σκότη σκηνοθετησε το περίφημο αυτο εργο του Ουίλιαμς, με εναν μοναδικο τρόπο. Το κυριοτερο γιά μένα ευρημα είναι η ηλικία του Τομ… Γιά πρωτη φορά βλέπω τον ρόλο αυτο να τον υποδύεται ένας ηθοποιός πολυ μεγαλύτερης ηλικίας, ο εξαιρετικός Δημήτρης Καταλειφός. Το σκηνοθετικό αυτό ευρημα, αποκαλύπτει μια αλλη πιο στεραιη ερμηνεία του εργου, δίνει μια αλλη διασταση στο θεατρικο κειμενο. Νοιώθεις ότι ο Τομ διηγείται ή ξαναθυμαται τις στιγμές που τον αναγκασαν να φύγει γιά πάντα από το σπίτι του. Το εργο μοιάζει μιά επιςτροφη στο παρελθον μέςω της μνήμης του Τομ που τωρα μεγαλος πιά ζει μονος γραφοντας, μέ μόνη συντροφιά το αλκοολ. Είναι σχεδον σιγουρο γιά μένα ότι αυτή ήταν η ματιά της Σκότη και όχι η υποχρέωςη της να δουλέψει τον «Γυαλινο Κόςμο» με τον περιοριςμό να υποδυθεί τον Τομ ο Καταλειφός. Αλλωςτε η ίδια η Σκότη έχει πει γιά τον Καταλειφό και τον ρόλο του Τομ: «Αυτός είναι ο Τομ της παράστασης που είχα σκοπό να κάνω. Το είχα πρωτοπροτείνει στον Καταλειφό δέκα χρόνια πριν. Ξερω ο Τομ, παίζεται συνήθως, από νεότερους ηθοποιους. Για μένα όμως, όσο μεγαλύτερος ηλικιακά είναι ο ηθοποιός που παίζει τον Τομ τόσο μεγαλύτερο είναι και το αδιέξοδο, το βάρος της μνήμης που τον στοιχειώνει και τον τυραννά. Γιατί ο Τομ, όπως ακριβώς ο Ουίλιαμς, είναι ένας συγγραφέας που εγκατέλειψε την οικογένειά του για να ακολουθήσει το όνειρό του. Δεν ξαναγύρισε ποτέ κοντά στη μητέρα και την αδερφή του. Έζησε όμως όλη του τη ζωή με τις ενοχές του γι’ αυτήν τη φυγή! Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι ένας γερασμένος Τομ. Συγγραφέας και… πότης. Μπεκρόπινε μέχρι αργά σε ένα μπαράκι στου Ψυρρή. Τα ασταθή βήματά του τον έφεραν τυχαία μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο θέατρο. Πάνω στην έρημη σκηνή θα δει όλη του τη ζωή να ζωντανεύει μπροστά του, σε μια ύστατη προσπάθεια να αναβιώσει και να ξορκίσει τον εφιάλτη που τον κυνηγά. Όπως λέει κι ο Ουίλιαμς: “every life is waiting for a miracle” (“όλοι μας περιμένουμε ένα θαύμα” ). Δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς ελπίδα. Θα συμπληρώσω όμως πως, αν το θαύμα δεν συμβεί ποτέ, δεν πειράζει, δεν αξίζει και να τρελαθούμε!». </span><br /><span>Η Μπαζάκα ίσως σε μιά από τις καλυτερες θεατρικές της εμφανίσεις. Πειστικά νευρωτική με την αγωνία όλων στο μυαλό της, εν ονοματι του καλου των παιδιών της οδηγει τα παιδιά της στην καταστροφη. Ουτε στιγμη δεν νοιώθεις ότι υποκρίνεται τη μάνα. Είναι η μάνα που της ζήτησαν να την παρακολουθουν όσο αυτή ζει με τα παιδια της μέσα στο σπίτι τους. Σωστος χρόνος γιά να νοιωσεις την το αγχος μιας αστοχης και τελικά χαμένης υποθεσης ζωής!</span><br /><span>Ο Κ. Γώγουλος και η Στ. Βογιατζάκη εντος του ρόλου, χωρίς να κάνουν την εκπληξη, αλλά και χωρίς να βάλουν τρικλοποδια στο μοναδικο παιξιμο του Καταλειφου και της Μπαζάκας.</span><br /><br /><span>Για την σκηνοθεσία της Σκότη θα υπογραμμισω και κάτι ακόμα. Για μια ακομα φορά διαπιστωνω ότι είναι ίσως από τις λίγες εξαιρετικές περιπτωσεις στο ελληνικο θέατρο που έχει την ικανοτητα να δουλευει τη δραση πάνω στη σκηνη με όρους αλήθειας. Ξεχνας ότι βλέπεις θέατρο, ακόμα κι αν το κειμενο έχει τα λυρικά στοιχεία του Τενεςι Ουίλιαμς! Ακους τον εντεχνο λόγο σαν καθημερινό.</span><br /><br /><span>Το σκηνικό της Εύα Μανιδάκη ηταν ευρηματικό αν και αφαιρετικό και το βρηκα και μοναδικά λειτουργικό προσαρμοσμένο στην σκηνοθετική ιδέα που ο Τομ διηγειται ή ξαναθυμαται την ζωή του.</span><br /><br /><span>Τα ρουχα της Μ. Λιακατά πολυ καλά με μιά δυο επιλογές της μοναδικές και αποκαλυπτικές εξαιρετικά εναρμονιςμένες με την πλοκή. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><strong>Γράφει ο Θανάσης Λάλας</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><strong></strong><img src="http://www.neolaia.gr/wp-content/uploads/2015/02/thumbnail.jpg" alt="" width="400" height="370" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><img src="http://www.athinorama.gr/lmnts/events/theatre/10043571/%CE%93%CE%A5%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3-%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3_%CE%95%CE%9C%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%9D_2.jpg" alt="" width="600" height="413" /></span></p>