Μπορεί ο μισογυνισμός να κρύβει λανθάνουσα ομοφυλοφιλία;

01/04/2015
Ομάδα Σύνταξης
Γυναίκα

<a name="yui_3_16_0_1_1427190315408_2469"></a> O μισογυνισμός και πώς σχετίζεται κάποιες φορές με τη λανθάνουσα ομοφυλοφιλία. Τι ειναι αυτα τα δυο και αν συνδυαζονται καποιες φορες σαν στάση. 
Γράφει ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός
Ο μισογυνισμός είναι μια αρνητική έννοια. Η διαφορά της από μια θετική έννοια είναι πως δηλώνει απουσία ενός χαρακτηριστικού, ποιότητας ή δραστηριότητας ή μια έλλειψη, που στον ανθρώπινο ψυχισμό δηλώνει μια αδυναμία δημιουργικού σχετίζεσθαι.
Ο ορισμός του μισογυνισμού από διάφορες πηγές είναι ο εξής:
α)η προκατάληψη ότι τα δυσάρεστα, αρνητικά ή μη επιθυμητά συναισθήματα, γεγονότα ή/και καταστάσεις προέρχονται κατά βάση από τις γυναίκες ή οφείλονται στις γυναίκες ή είναι κυρίως υπεύθυνες οι γυναίκες. 
β) αποστροφή ή μίσος προς τις γυναίκες 
γ) ένα είδος σεξισμού. Για να μιλήσουμε για το μισογυνισμό πρέπει να έχουμε εικόνα του σεξισμού. Σεξισμός θεωρείται κοινώς η διάκριση εναντίον ανθρώπων βασισμένη στο φύλο τους ή τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. 
δ)Μισογυνισμός είναι το μίσος ή απέχθεια προς γυναίκες ή κορίτσια. Ο μισογυνισμός μπορεί να εκδηλώνεται με πληθώρα τρόπων, περιλαμβανόμενης της διάκρισης μεταξύ φύλων, υποτίμηση των γυναικών, βία εναντίον γυναικών και σεξουαλική αντικειμενοποίηση των γυναικών (πορνεία-trafficking κ.α.). Ο μισογυνισμός μπορεί να βρεθεί σε πολλές μυθολογίες του αρχαίου κόσμου και πολλές θρησκείες. 
Η λανθάνουσα ομοφυλοφιλία ορίζεται ως η κρυφή ερωτική επιθυμία προς έναν άνθρωπο του ιδίου με μας φύλου.
Λανθάνουσα μπορεί να είναι όπως και πολλά άλλα πράγματα γιατί το μυαλό αρέσκεται εξαιρετικά να παίζει κρυφτό με τα πάντα. Με τις έννοιες (σαρδάμ, ξέχασμα λέξεων), με τις εικόνες (αντιμετάθεση αντικειμένων, αλλαγή αιτιότητας κ.λπ), με τους ήχους (επιλεκτική ακοή, ήχοι που δεν ακούστηκαν ποτέ και στον ακραίο βαθμό οι “φωνές” που ακούει ο σχιζοφρενής). Ο λόγος που το μυαλό παίζει κρυφτό είναι γιατί διαρκώς επιθυμεί μα διαρκώς του παρουσιάζονται εμπόδια προς την εκπλήρωση της επιθυμίας του. Αυτά τα εμπόδια μπορεί να είναι φυσικά (θα 'θελα να φάω 20 παγωτά αλλά θα σκάσω… Θα τρώω ένα τη φορά) ή και τεχνητά (πολύ ωραία κοπέλα η ξαδέρφη μου. Κρίμα… Θα βρω μια κοπέλα που να της μοιάζει.)
Έτσι το μυαλό εφευρίσκει τρόπους για να ικανοποιείται όσο πιο γρήγορα αφού το “αμέσως” δεν είναι εφικτό και με το μικρότερο δυνατό κόστος αφού το “δωρεάν” δεν υπάρχει στη φύση και κατ'επέκταση στην κοινωνία. Αυτή τη διαδικασία συμβιβασμού την λέμε “εγώ”. Συνδέει λοιπόν το “Εγώ” πάντα κάτι πραγματικό με κάτι φανταστικό με ένα τρόπο που να ικανοποιεί την επιθυμία, χωρίς να βιώνει φόβο ή ντροπή.
Η Κρυσταλλία Πατούλη γράφει “Αν η σεξουαλικότητα παραμείνει Terra Incognita, τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως και η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά -μια έκφραση της σεξουαλικής ζωής- θα συνεχίζει σχεδόν να τρομάζει για λόγους που δεν είναι λογικά κατανοητοί. Η επιστήμη μέχρι σήμερα δεν έχει απαντήσεις πειστικές για την ομοφυλοφιλία, όπως αντίστοιχα δεν έχει και απαντήσεις για την ετεροφυλοφιλία!”
 Ένα παράδειγμα με ψυχοδυναμικά εργαλεία:
 Η παρατήρηση πάντως σε νήπια δείχνει πως ο άνθρωπος είναι πανσεξουαλικό ον. Όχι “πανσεξουαλικό” με την έννοια ότι θα έκανε σεξ και με τα δύο φύλα, δηλαδή “bisexual” αλλά πως θα μπορούσε να αντλήσει ικανοποίηση από ό,τι μπορεί να προσαρμοστεί στην ανάγκη και την επιθυμία του. Την ώρα που ο γονιός, ανεξαρτήτως φύλου, περιποιείται το παιδί του, αυτό μπορεί να ερεθιστεί. Και εν προκειμένω, αφού μιλάμε για αρσενικό, να έχει στύση. Αν ο γονιός αντιμετωπίσει το παιδί με αγάπη προς την ιδιότητά του ως παιδί και εστιάσει σ'αυτήν, τότε το παιδί θα λάβει την κρυφή ευχαρίστηση (που είναι φανερή αλλά γι'αυτό είναι κρυφή καθώς δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει εκείνη την ώρα) και στο μέλλον θα την διοχετεύει με σεξουαλικό τρόπο στο άτομο που επιθυμεί με την ίδια βεβαιότητα ευχαρίστησης αλλά με την ίδια αβεβαιότητα για το “γιατί”. Αν όμως ο γονιός αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο με επίπληξη, καταφρόνια, απογοήτευση ή και συμβουλή τότε κάνει μια τρύπα στο νερό τουλάχιστον! Η στύση είναι εξ ορισμού μια εξαιρετικά ευχάριστη έλλειψη ελέγχου. Πως θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο ελέγχου χωρίς να χάσει τον αυθορμητισμό της και την ηδονική της διάσταση; Πως θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει ένα αστείο αφού το έχει πει σε κάποιον που δε το κατάλαβε και να τον κάνει να γελάσει;
Πάρτε ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή: Έχω για χόμπι το να ζωγραφίζω. Ένας γκαλερίστας βλέπει τα έργα μου και λέει πως θα ήθελε να μου δώσει το χώρο του για να τα εκθέσω εκεί. Όμως έχει προϋποθέσεις: α) να τα ζωγραφίσω σε καμβά β) να μη βάζω λαδοπαστέλ γ) να χρησιμοποιήσω πιο φωτεινά χρώματα. Ξαφνικά λοιπόν βαρέθηκα κι έγινα ατάλαντος. Και μετά από δύο, τρεις μήνες που μου πέρασε η θλίψη αυτή ξανα-ανακάλυψα πως μ'αρέσει να ζωγραφίζω κρυφά, χωρίς θαυμαστές-κριτές-συμβούλους πάνω στο ο,τιδήποτε!
Αυτή η κρυφή κατάσταση είναι μια αντίδραση στην μεγάλη ελεγκτική απόπειρα όπως τη βίωσα ή όπως μου την επέβαλαν. Είναι δε θριαμβευτική γιατί ενώ ένιωσα πως την έχασα, ξαναγύρισε και δε συμβιβάζεται με τίποτα πέρα από αυτό που νιώθω πως θέλω! Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για να νιώθω πληρότητα!
Με λίγα λόγια και για να επιστρέψουμε στο ερώτημα του κειμένου: Ναι, μπορεί ένας λανθάνων ομοφυλόφιλος να μισεί μια γυναίκα γιατί δεν αντέχει να υποβληθεί σε “έλεγχο για το αν είναι αρκετά καλός” αφού κανείς δεν είναι “αρκετά καλός” αν δεν είναι αυθόρμητα καλός. Όμως πρόκειται για ρεαλιστικό ερώτημα; Το θέτει όντως αυτό κάθε γυναίκα; Ή πρόκειται για μια αίσθηση που έχει να κάνει με ένα παλιό τραύμα; (δηλαδή μια προβολή με σκοπό την προστασία από ένα άτομο που “αν μπλέξεις δε γλιτώνεις”)