Από τον
ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΤΣΑΡΟ

Οι τελευταίες εμφανίσεις φέτος, της ομάδας που έγραψε ιστορία υπό τις οδηγίες του Φέργκιουσον για κάτι περισσότερο από δυόμιση δεκαετίες, θυμίζουν πάλι εκείνο το εκπληκτικό σύνολο. Με τη στόφα η οποία απλωνόταν στο χορτάρι επιβλητικά, χωρίς να αφήνει στον αντίπαλο το περιθώριο ούτε καν να σκεφτεί πως θα μπορούσε να αντιδράσει.

Η United του Φαν Χάαλ, σε αντίθεση με την προηγούμενη του Μόιες, βρήκε ξανά τον τρόπο να πηγαίνει πρώτη στη μπάλα, να διεκδικεί και να κερδίζει τις περισσότερες μάχες στην άμυνα και στα χαφ και να θυμίζει πολύ σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο την ομάδα του Φέργκιουσον. Την ομάδα εκείνη δηλαδή που ακόμα και στην μέτρια έως κακή ημέρα της, ακόμα και με ποδοσφαιριστές που έλεγες πως δεν είναι δυνατόν να φορούν την φανέλα της και μάλιστα ως βασικοί, κέρδιζε παιχνίδια και τίτλους σε όλα τα επίπεδα και τις διοργανώσεις.

Η φιλοσοφία του Ολλανδού προπονητή, με την οποία συνοδεύει όλες τις ομάδες που έχει προπονήσει στην καριέρα του, είναι αυτή του νικητή. Εκείνη δηλαδή η οποία ταιριάζει απολύτως με την αγγλική, γι αυτό και φέρνει τελικά αποτελέσματα στο club των «κόκκινων διαβόλων». Φάνηκε στο Liverpool, κόντρα στην A. Villa, φάνηκε και τώρα σε αυτό το υποτιθέμενο ντέρμπι της πόλης που έχει μάθει να ζει με ποδόσφαιρο μία ολόκληρη ζωή.

Ο αναγεννημένος Φελαϊνί είναι δικό του αποτέλεσμα, σε μία στιγμή που ο Βέλγος έδειχνε να εγκαταλείπει την προσπάθεια να πείσει ότι μπορεί να σταθεί σε αυτό το διαφορετικό επίπεδο. Δεν το κατάφερε με τον προπονητή που τον πήγε στο Ολντ Τράφορντ από την Έβερτον, δεν έδειξε πως θα το καταφέρει ποτέ και με κανέναν. Ο Φαν Χάαλ δεν ξέρει ωστόσο πως χάνονται τέτοια στοιχήματα και έβγαλε αυτό το ματς κόντρα στη Σίτι με πασπαρτού και κορυφαίο τον σε όλες τις φάσεις από τη μέση και μπροστά εμπλεκόμενο Φελαϊνί. Με τον Γιανγκ να παίζει και πάλι τόσο καλά και να αποτελεί ένα από τα καλύτερα και πιο χρήσιμα «εργαλεία». Σε βαθμό που δεν πιστεύεις ότι αυτός ο παίκτης παίζει τόσο ώριμα και παραγωγικά. Κι αυτή είναι μία συνταγή που θυμίζει τον Φέργκιουσον. Και όλα αυτά χωρίς Φαν Πέρσι και χωρίς Ντι Μαρία, που πέρασε αλλαγή στο τελευταίο δεκάλεπτο.  Νίκησε με νίκη –θρίαμβο το ντέρμπι δηλαδή με τους καλύτερους σε επίπεδο ονομάτων εκτός γηπέδου και με τους πιο χρήσιμους και παραγωγικούς εντός.

Την ίδια ώρα η ομάδα του Πελεγκρίνι έδειχνε να μην γνωρίζει τι να κάνει το γρήγορο προβάδισμα του όγδοου λεπτού, καθώς από εκείνη τη στιγμή και ύστερα οι παίκτες της έχασαν κάθε προσωπική μονομαχία στη μεσαία γραμμή, με χειρότερο παίκτη τον Τουρέ, ο οποίος έμοιαζε με παλαίμαχο, με περιττά κιλά και ό,τι αρνητικό θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί σε μία υπερβολική σκέψη, με  τον Κλισί επίσης να φέρει ευθύνη και στα πρώτα δύο γκολ των γηπεδούχων, την ίδια ώρα που και το κεντρικό αμυντικό δίδυμο έδειχνε τελείως μόνο απέναντι στις αντεπιθέσεις των παικτών των γηπεδούχων. Με αποτέλεσμα ο Πελεγκρίνι να αλλάξει μετά από 45 λεπτά τον Κομπανί, ο οποίος έτσι κι αλλιώς έπρεπε να είχε αποβληθεί. Είχε κι ένα τράβηγμα, όμως εάν ήταν εντός αγώνα μάλλον θα έσφιγγε τα δόντια για να συνεχίσει.

Δεν συνέχισαν σε καλύτερο ρυθμό οι «πολίτες» ούτε στο δεύτερο ημίχρονο, όταν εξακολούθησαν να επιλέγουν αργές έως και εκτός λογικής του συγκεκριμένου παιχνιδιού κινήσεις και έμειναν στο ματς μόνο επειδή η ομάδα του Φαν Χάαλ ήθελε να κρατήσει το σκορ υπέρ της, παρά να διεκδικήσει με περισσότερη επιμονή μία νίκη- θρίαμβο. Κάτι που στο ποδόσφαιρο πληρώνεις όταν το επιλέγεις κι ενώ η άμυνα της Σίτι έδειχνε πιο προβληματική από κάθε άλλη φορά σε τέτοιο local derby τα τελευταία χρόνια.  Με αργές και επικίνδυνες κινήσεις και με έναν Χάρτ σε τελείως διαφορετικό κλίμα και ψυχολογία από τα καλά του Champions Legaue, όπως εκείνο το απίθανο στη Βαρκελώνη.

Το 3-1 ήρθε πάντως τελικά, στο 67’ από τον Μάτα και έσβησε δικαίως την αμφιβολία για το ποια ομάδα θα νικούσε και το τελικό 4-2 τελείωσε το αρνητικό σερί των «κόκκινων διαβόλων» στα μεταξύ τους παιχνίδια.  Δεν είναι όμως ζήτημα στατιστικής και ιστορίας, αλλά ότι ο Πελεγκρίνι έκλεισε τον κύκλο του στην ομάδα του Σεϊχη Μανσούρ. Όχι επειδή έχασε ένα μεγάλο παιχνίδι αλλά επειδή οι ποδοσφαιριστές του δεν θυμίζουν πλέον σε τίποτα τον καλό τους εαυτό όταν πρέπει.

Το επόμενο ραντεβού της United είναι με την Chelsea και εάν συνεχίσει από τις τελευταίες εμφανίσεις και συνδυάσει το αποτέλεσμα θα μπορεί να λέει ότι την επόμενη χρονιά θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα.