Καλός γονιός: Τα 9 πράγματα που πρέπει να κάνει

21/04/2015
Ομάδα Σύνταξης
Οικογένεια

Η πιο σημαντική και ουσιαστική ευθύνη που αναλαμβάνει ένα άτομο κατα τη διάρκεια της ζωής του είναι η ευθύνη για το μεγάλωμα την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση του παιδιού/των παιδιών του, με άλλα λόγια η ευθύνη για τη σωστή άσκηση του γονικού του ρόλου- Η γονική ευθύνη προηγείται αυτονόητα άλλων ειδών ευθύνη -κυρίως επαγγελματικής μορφής- διότι πρόκειται για μια μοναδική δέσμευση όσον αφορά στις ζωές άλλων ανθρώπων, καθώς και για μια άρρητη δέσμευση ως προς το κοινωνικό σύνολο, το οποίο θεωρεί την ευθύνη αυτή αδιαπραγμάτευτη.
Κείμενο της ψυχολόγου Βασιλικής Παππά (σύγγραμμα Επάγγελμα Γονέας)
Πώς όμως θα μπορούσε κανείς να προσδιορίσει τον όρο «γονέας»; Σύμφωνα με τους ευρέως γνωστούς ορισμούς, «γονέας» θεωρείται το άτομο που αποκτά, γεννάει παιδιά ή γίνεται νόμιμα μητέρα ή πατέρας κάποιου παιδιού μέσα από το θεσμό της υιοθεσίας. Εάν ο φυσικός πυρήνας της οικογένειας θεωρείται το βασικό οικοδόμημα της κοινωνίας, τότε οι γονείς πρέπει να αναγνωρίζονται ως οι πρώτοι παιδαγωγοί των παιδιών, παιδαγωγοί μοναδικοί και αναντικατάστατοι, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής -κατά τα οποία οι γονείς είναι σχεδόν οι αποκλειστικοί παιδαγωγοί των παιδιών τους διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό η προσωπικότητα του νέου ανθρώπου 
Η σημαντικότατη συμβολή των γονέων στην ανάπτυξη των παιδιών τους συνοψίζεται σε γενικές γραμμές ως εξής:
α) Η φυσική οικειότητα της σχέσης γονέα – παιδιού ευνοεί την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού. Με τον όρο «προσωπικότητα» εννοούμε τη μοναδικότητα και τον ξεχωριστό προσωπικό τύπο κάθε παιδιού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και την αίσθηση της αυτοαξίας και της αξιοπρέπειας του εαυτού (μια διάσταση που καλλιεργείται με ιδανικό τρόπο κατά τη βρεφική και την πρώτη παιδική ηλικία, για να εκδιπλωθεί πλήρως στα επόμενα αναπτυξιακά στάδια).
β) Οι γονείς είναι οι πρώτοι που εισάγουν το παιδί στην κοινωνία των ανθρώπων, που βοηθούν στην κοινωνικοποίησή του και μεταδίδουν τον τρόπο συμβίωσης με τους άλλους.
γ) Οι γονείς είναι με τα λόγια και τις πράξεις τους οι πρώτοι και βασικοί υπεύθυνοι για τη συναισθηματική σταθερότητα του παιδιού, τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, την ηθικότητά του και την αισιοδοξία του για τη ζωή.
δ) Οι γονείς εισάγουν το παιδί στην έννοια των δικαιωμάτων και των ευθυνών, καθώς και του κοινού καλού, της κοινωνικής ανοχής και της διάστασης του πολίτη.
ε) Οι γονείς εισάγουν το παιδί στον κόσμο του πολιτισμού και των παραδόσεων.
στ) Μέσα από τη σχέση γονέα – παιδιού, η οποία βασίζεται στην αγάπη, οι γονείς αποδέχονται το παιδί ως μοναδικό και ανεπανάληπτο, αποδίδοντάς του τη μοναδική αξία που προέρχεται από αυτό που είναι, όχι από αυτό που μπορεί να δώσει. Αυτή η άνευ όρων αποδοχή έχει πάρα πολύ μεγάλη αξία για την αίσθηση αυτοαξίας του παιδιού (Monagle, 1998). 
Οι γονείς έχουν τρεις κύριους στόχους όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών τους:
Το στόχο της επιβίωσης: Βασικός στόχος των γονέων είναι φροντίδα της υγείας και της ασφάλειας των παιδιών,
β) Τον οικονομικό στόχο: Την εξασφάλιση των παιδιών με την απόκτηση δεξιοτήτων και άλλων προσόντων, ώστε να μπορέσουν να εξελιχθούν σε οικονομικά παραγωγικούς ενήλικες.
γ)Τον πολιτιστικό στόχο: Την εξασφάλιση των παιδιών με βασικές πολιτισμικές αξίες της ομάδας στην οποία ανήκουν (Cole & Cole, 2001). 
Παλαιότερα, επικρατούσε η άποψη ότι η συμπεριφορά του παιδιού συσχετίζεται αποκλειστικά με τη συμπεριφορά των γονέων, και πιο συγκεκριμένα ότι αποτελεί άμεση συνέπειά της. Η άποψη αυτή, που επικράτησε ως τη δεκαετία του '60, σήμερα θεωρείται παρωχημένη. Μετά το 1960 δόθηκε ιδιαίτερη σημασία: α) στον αμφίδρομο χαρακτήρα των σχέσεων των μελών μιας οικογένειας και υπογραμμίστηκε ότι οι συνεχείς αλληλεπιδράσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στα πλαίσιά της δεν μπορούν να διαχωριστούν σε εξαρτημένες και ανεξάρτητες και β) σε άλλους «περιφερειακούς» παράγοντες ενδο- ή εξω-προσωπικούς, που επιδρούν και επηρεάζουν αυτές τις σχέσεις (Καλαντζή, 1990).