Plissken Festival: Ένα μουσικό event που δεν πρέπει να χάσεις

<p>Δύο ημέρες (5-6/6 ), 65 γκρουπ και καλλιτέχνες, τέσσερις σκηνές στο Κτίριο 56 του Ελληνικού Κόσμου. Με πλήθος facilities και πάντα μοντέρνα εμφάνιση και ­διαρρύθμιση, το Plissken μας δίνει την ευκαιρία της επιλογής από μια πληθώρα μουσικών events με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Και ακριβώς αυτό κάνουμε – επιλέγουμε τα 16 που δεν θα χάσουμε με τίποτα.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/580.jpg" alt=" Tony Allen " width="600" /></div>
<div>Tony Allen</div>
<p><strong>Tony Allen</strong> Βετεράνος σταρ του afrobeat, η καρδιά και ο παλμός της μουσικής του Fela Anikulapo Kuti. Μέσα από την πλούσια προϊστορία του στην jazz, τη soul και στο dub ή το hip hop, παραμένει ένα από τα διαχρονικά must και standards κάθε είδους αφρο-μείξης και fusion. <br /><br /><strong>Ariel Pink</strong> Καλλιτέχνης με ευρεία μόρφωση η οποία εκφράζεται στα επιμέρους έργα του, που μπορεί να εκτείνονται από τον απλό pop κώδικα περασμένων δεκαετιών μέχρι τη ζαπική concrete αντίληψη – για το καλό της μουσικής πάντα. Top! <br /><br /><strong>Austra</strong> Ατμοσφαιρικό trance τρίο από τον Καναδά, που παίζει όχι μόνο με το αιθέριο της φύσης αλλά και με overtones και αναμνήσεις της παλιάς rock ψυχεδέλειας. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η φωνή της Katie Stelmanis.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_AddSpace"> </div>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/583.jpg" alt=" Ariel Pink" width="600" /></div>
<div>Ariel Pink</div>
<p><strong>Brodinski </strong>Γάλλος hip hopper ηλεκτρονικάνθρωπος, ο οποίος μπορεί να ελέγχει με τα beats το σώμα και το μυαλό του πλήθους που θα αφεθεί αμαχητί στις σειρήνες των ηχητικών του μειγμάτων. Καλή περίπτωση σύγχρονης techno-αντίληψης. <br /><br /><strong>Mikal Cronin</strong> Το «California dreamin’» μέσα από τον rock νεοκυματισμό των ’80s, μπολιασμένο με άφθαρτες garage και power pop αισθητικές. Στενός συνεργάτης του Ty Segall, δείχνει έναν απολαυστικό μουσικό δρόμο/τρόπο. Ακούστε το φετινό «MCIII».</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl03_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/584.jpg" alt=" Perfume Genius" /></div>
<div>Perfume Genius</div>
<p><strong>Gonjasufi </strong>Τον ξέρουμε, τον ξέρετε­ – και μας ξέρει και αυτός! Το νεο­ψυχεδελικό groove της μουσικής του και οι lo fi κινηματογραφισμοί της cool μελοτροπίας του μας «πιάνουν» μέσα από τις yogi-κες πρακτικές του. Ο Gonjasufi είναι στον κόσμο του! <br /><br /><strong>The Horrors</strong> Εξαιρετικοί. Οι δίσκοι τους («Strange House», «Primary Colours», «Skying», «Luminous» ) ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Βρίσκονται σε συνεχή εξέλιξη και είναι σίγουρο ότι γι’ αυτούς το σήμερα είναι πιο μπροστά από το χθες.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl04_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/585.jpg" alt=" Austra" width="600" /></div>
<div>Austra</div>
<p><strong>Liturgy </strong>Σκληρό νεοϋορκέζικο γκρουπ, σίγουρα μεταλλοπρεπές, που όμως ξέρει να οδηγεί τη μουσική (του ) σε δρόμους δημιουργικούς και λίαν ενδιαφέροντες. Το φετινό τους άλμπουμ «The Ark Work» είναι από εκείνα που θα μπορούσες να τα πεις και υπέροχα. <br /><br /><strong>Mogwai</strong> Από τις σταθερές αξίες της post rock συμπεριφοράς, το εξαιρετικό αυτό γκρουπ από τη Γλασκόβη διακτινίζει εξω- κι εσω-κοσμικές ποιότητες που μας οδηγούν κατευθείαν πίσω στις αρτίστικες rock ρίζες των ’70s αλλά και σε ένα από τα ενδεχόμενα αισθητικά σχήματα που θα έρθουν. Όνειρο είναι! <br /><br /><strong>Mudhoney</strong> Δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς κάτι που εσύ δημιούργησες και η περίπτωση του ιστορικού σχήματος από το Σιάτλ είναι άφθαρτη και «αδιάφθορη» μέσα στο χρόνο. Η λέξη «grunge» μπορεί και να μη σημαίνει πια τίποτα, όμως αντικατοπτρίζεται στη δισκοθήκη μας και σε αυτό που κάνουν οι Mudhoney.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl05_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/582.jpg" alt=" Strand of Oaks" width="600" /></div>
<div>Strand of Oaks</div>
<p><strong>Perfume Genius</strong> Ακόμη μία περίπτωση από το Σιάτλ, αλλά διαφορετικής γκάμας και φάσης. Ο ταλαντούχος Mike Hadreas διατηρεί μια εύθραυστη κι ευαίσθητη ισορροπία στις μουσικές του, που διαπνέονται από πολύ κι έντονο πάθος. <br /><br /><strong>Squarepusher</strong> Με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο ο Tom Jenkinson ανατρέχει σε «παλαιολιθικές» jazz electronica εποχές, από τις αρχές μέχρι τα μέσα των ’70s, όταν η ηλεκτρική jazz fusion όριζε ένα δικό της αξιόλογο mainstream. Όλο αυτό προσαρμόζεται σε σύγχρονες drum ’n’ bass βάσεις και μας προσφέρεται ως «squarepushin’». <br /><br /><strong>Strand of Oaks</strong> Ένα φανταστικό ταξίδι σε έναν κόσμο σύγχρονων μύθων μέσα από storytelling ποιότητας και ουσίας, στα πρότυπα των παλιών­ καλών rockers. Ο Tim Showalter, ως Strand of Oaks, αντλεί από κάθε διαθέσιμη πηγή της rock και folk αμερικάνικης τραγουδοποιητικής παράδοσης και κάνει το δικό του παιχνίδι με χιούμορ κι αίσθημα.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl06_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/581.jpg" alt=" Thee Oh Sees" width="600" /></div>
<div>Thee Oh Sees</div>
<p><strong>Thee Oh Sees</strong> Αναμφισβήτητα και αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους γκαραζιέρηδες της πολυτάραχης και πολυδονούμενης –από μουσικά vibes– νεο-ψυχεδελικής εποχής μας. Αυτή η μουσική μάς πάει στα αυθεντικά pop beats του παρελθόντος και παράλληλα συντηρεί την κιθαριστική χαοτικότητα που απαιτεί αυτό το genre ως σημερινή πραγματικότητα. <br /><br /><strong>The Twilight Sad</strong> Ένα post-everything γκρουπ, το οποίο πραγματικά κάνει βήματα (μουσικής ) προόδου κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να το ακούσουμε. Και με κάποιον τρόπο κάθε φορά συμπτύσσει όλη την προηγούμενη (μουσική ) ουσία του στη φάση που παρουσιάζει. Έτσι κανείς δεν θέλει να λείπει…  <br /><br /><strong>Xylouris White</strong> Το πολύ ενδιαφέρον project του λαουτίστα μας Γιώργη Ξυλούρη (ή Ψαρογιώργη ) με τον Jim White των (πολύ ) ωραίων Dirty Three ανοίγει δρόμους πρώτα (και κυρίως ) στην καρδιά μας και δευτερευόντως στους (όποιους ) world music κραδασμούς. Κυρίως μιλάμε για συγκίνηση…</p>

Σχετικά άρθρα