<p>Δύο ημέρες (5-6/6 ), 65 γκρουπ και καλλιτέχνες, τέσσερις σκηνές στο Κτίριο 56 του Ελληνικού Κόσμου. Με πλήθος facilities και πάντα μοντέρνα εμφάνιση και διαρρύθμιση, το Plissken μας δίνει την ευκαιρία της επιλογής από μια πληθώρα μουσικών events με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Και ακριβώς αυτό κάνουμε – επιλέγουμε τα 16 που δεν θα χάσουμε με τίποτα.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/580.jpg" alt=" Tony Allen " width="600" /></div>
<div>Tony Allen</div>
<p><strong>Tony Allen</strong> Βετεράνος σταρ του afrobeat, η καρδιά και ο παλμός της μουσικής του Fela Anikulapo Kuti. Μέσα από την πλούσια προϊστορία του στην jazz, τη soul και στο dub ή το hip hop, παραμένει ένα από τα διαχρονικά must και standards κάθε είδους αφρο-μείξης και fusion. <br /><br /><strong>Ariel Pink</strong> Καλλιτέχνης με ευρεία μόρφωση η οποία εκφράζεται στα επιμέρους έργα του, που μπορεί να εκτείνονται από τον απλό pop κώδικα περασμένων δεκαετιών μέχρι τη ζαπική concrete αντίληψη – για το καλό της μουσικής πάντα. Top! <br /><br /><strong>Austra</strong> Ατμοσφαιρικό trance τρίο από τον Καναδά, που παίζει όχι μόνο με το αιθέριο της φύσης αλλά και με overtones και αναμνήσεις της παλιάς rock ψυχεδέλειας. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η φωνή της Katie Stelmanis.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_AddSpace"> </div>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/583.jpg" alt=" Ariel Pink" width="600" /></div>
<div>Ariel Pink</div>
<p><strong>Brodinski </strong>Γάλλος hip hopper ηλεκτρονικάνθρωπος, ο οποίος μπορεί να ελέγχει με τα beats το σώμα και το μυαλό του πλήθους που θα αφεθεί αμαχητί στις σειρήνες των ηχητικών του μειγμάτων. Καλή περίπτωση σύγχρονης techno-αντίληψης. <br /><br /><strong>Mikal Cronin</strong> Το «California dreamin’» μέσα από τον rock νεοκυματισμό των ’80s, μπολιασμένο με άφθαρτες garage και power pop αισθητικές. Στενός συνεργάτης του Ty Segall, δείχνει έναν απολαυστικό μουσικό δρόμο/τρόπο. Ακούστε το φετινό «MCIII».</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl03_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/584.jpg" alt=" Perfume Genius" /></div>
<div>Perfume Genius</div>
<p><strong>Gonjasufi </strong>Τον ξέρουμε, τον ξέρετε – και μας ξέρει και αυτός! Το νεοψυχεδελικό groove της μουσικής του και οι lo fi κινηματογραφισμοί της cool μελοτροπίας του μας «πιάνουν» μέσα από τις yogi-κες πρακτικές του. Ο Gonjasufi είναι στον κόσμο του! <br /><br /><strong>The Horrors</strong> Εξαιρετικοί. Οι δίσκοι τους («Strange House», «Primary Colours», «Skying», «Luminous» ) ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Βρίσκονται σε συνεχή εξέλιξη και είναι σίγουρο ότι γι’ αυτούς το σήμερα είναι πιο μπροστά από το χθες.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl04_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/585.jpg" alt=" Austra" width="600" /></div>
<div>Austra</div>
<p><strong>Liturgy </strong>Σκληρό νεοϋορκέζικο γκρουπ, σίγουρα μεταλλοπρεπές, που όμως ξέρει να οδηγεί τη μουσική (του ) σε δρόμους δημιουργικούς και λίαν ενδιαφέροντες. Το φετινό τους άλμπουμ «The Ark Work» είναι από εκείνα που θα μπορούσες να τα πεις και υπέροχα. <br /><br /><strong>Mogwai</strong> Από τις σταθερές αξίες της post rock συμπεριφοράς, το εξαιρετικό αυτό γκρουπ από τη Γλασκόβη διακτινίζει εξω- κι εσω-κοσμικές ποιότητες που μας οδηγούν κατευθείαν πίσω στις αρτίστικες rock ρίζες των ’70s αλλά και σε ένα από τα ενδεχόμενα αισθητικά σχήματα που θα έρθουν. Όνειρο είναι! <br /><br /><strong>Mudhoney</strong> Δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς κάτι που εσύ δημιούργησες και η περίπτωση του ιστορικού σχήματος από το Σιάτλ είναι άφθαρτη και «αδιάφθορη» μέσα στο χρόνο. Η λέξη «grunge» μπορεί και να μη σημαίνει πια τίποτα, όμως αντικατοπτρίζεται στη δισκοθήκη μας και σε αυτό που κάνουν οι Mudhoney.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl05_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/582.jpg" alt=" Strand of Oaks" width="600" /></div>
<div>Strand of Oaks</div>
<p><strong>Perfume Genius</strong> Ακόμη μία περίπτωση από το Σιάτλ, αλλά διαφορετικής γκάμας και φάσης. Ο ταλαντούχος Mike Hadreas διατηρεί μια εύθραυστη κι ευαίσθητη ισορροπία στις μουσικές του, που διαπνέονται από πολύ κι έντονο πάθος. <br /><br /><strong>Squarepusher</strong> Με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο ο Tom Jenkinson ανατρέχει σε «παλαιολιθικές» jazz electronica εποχές, από τις αρχές μέχρι τα μέσα των ’70s, όταν η ηλεκτρική jazz fusion όριζε ένα δικό της αξιόλογο mainstream. Όλο αυτό προσαρμόζεται σε σύγχρονες drum ’n’ bass βάσεις και μας προσφέρεται ως «squarepushin’». <br /><br /><strong>Strand of Oaks</strong> Ένα φανταστικό ταξίδι σε έναν κόσμο σύγχρονων μύθων μέσα από storytelling ποιότητας και ουσίας, στα πρότυπα των παλιών καλών rockers. Ο Tim Showalter, ως Strand of Oaks, αντλεί από κάθε διαθέσιμη πηγή της rock και folk αμερικάνικης τραγουδοποιητικής παράδοσης και κάνει το δικό του παιχνίδι με χιούμορ κι αίσθημα.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl06_PnlImage"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/2507218/581.jpg" alt=" Thee Oh Sees" width="600" /></div>
<div>Thee Oh Sees</div>
<p><strong>Thee Oh Sees</strong> Αναμφισβήτητα και αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους γκαραζιέρηδες της πολυτάραχης και πολυδονούμενης –από μουσικά vibes– νεο-ψυχεδελικής εποχής μας. Αυτή η μουσική μάς πάει στα αυθεντικά pop beats του παρελθόντος και παράλληλα συντηρεί την κιθαριστική χαοτικότητα που απαιτεί αυτό το genre ως σημερινή πραγματικότητα. <br /><br /><strong>The Twilight Sad</strong> Ένα post-everything γκρουπ, το οποίο πραγματικά κάνει βήματα (μουσικής ) προόδου κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να το ακούσουμε. Και με κάποιον τρόπο κάθε φορά συμπτύσσει όλη την προηγούμενη (μουσική ) ουσία του στη φάση που παρουσιάζει. Έτσι κανείς δεν θέλει να λείπει… <br /><br /><strong>Xylouris White</strong> Το πολύ ενδιαφέρον project του λαουτίστα μας Γιώργη Ξυλούρη (ή Ψαρογιώργη ) με τον Jim White των (πολύ ) ωραίων Dirty Three ανοίγει δρόμους πρώτα (και κυρίως ) στην καρδιά μας και δευτερευόντως στους (όποιους ) world music κραδασμούς. Κυρίως μιλάμε για συγκίνηση…</p>