Όταν το παιδί σπουδάζει κάτι που δεν του αρέσει

<p style="text-align: justify;"><strong>Aναγνώστης μας ρωτά:</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Ειμαι 24 χρονων και σπουδαζω πληροφορικη αλλα δεν τα καταφερνω και το κυριοτερο δεν μου αρεσει. Αφησα να περασουν 6 χρονια απο την ζωη επειδη δεν επαιρνα αποφαση να την παρατησω. Ολα αυτα τα χρονια εμεινα κλεισμενος μεσα στο σπιτι. το ΤΕΙ ειναι στον τοπο κατοικιας μου δεν εχω χαρει δεν εχω διασκεδασει παρα ΕΛΑΧΙΣΤΑ ολα αυτα τα χρονια. Η μονη μου σκεψη ειναι γιατι διαλεξα αυτην την σχολη ενω θα μπορουσα να παω σε μια αλλη και να με γεμιζε αλλα και να μπορουσα να τα καταφερω. Ετσι περνουσαν τα χρονια και εγω τιμωρουσα τον ευατο μου με πολυ ασχημες σκεψεις. Δεν αντεχω αλλο θα τρελαθω τι θα κανω στην ζωη μου μια ζωη αποτυχημενος θα μεινω…</span></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος – ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητέ αναγνώστη:</p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Από τη στιγμή που γνωρίζετε πως δε σας αρέσει η σχολή σας ίσως πρέπει να βρείτε ένα πιο ρεαλιστικό και λιγότερο σκληρό λόγο για τον οποίο μείνατε σε αυτήν για έξι χρόνια: Μήπως τη χρησιμοποιήσατε σαν άλλοθι για να πείσετε κάποιον ότι "κάνετε κάτι" ενώ στην πραγματικότητα είχατε ανάγκη να μείνετε με τον εαυτό σας; Να ξεκουραστείτε; Ξέρετε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε την ανάπαυλα και την περίσκεψη ως μια "κοροϊδία" ή ως "διακοπές" στην καλύτερη περίπτωση ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από αυτά. Ίσως δε να είναι και ένας χρόνος που αποφασίζουμε τι θα κάνουμε. Μπορεί το στρες και ο θυμός που μας έχει προκαλέσει ένα γεγονός να είναι τόσο δύσπεπτα που να χρειαζόμαστε χρόνο να εντρυφήσουμε στον εαυτό μας προκειμένου να συνεχίσουμε να αλληλεπιδρούμε με την πραγματικότητα γύρω μας. Είναι δύσκολο βέβαια να ξεκουραστεί κανείς όταν έχει τόσες ενοχές μέσα του. Αυτές οι σκέψεις που "τριγυρίζουν το μυαλό" μέρα και νύχτα είναι κουραστικές γιατί δεν μας αφήνουν να χαλαρώσουμε και να αποδεχτούμε το τώρα με τρόπο δημιουργικό -όπως το να σκεφτούμε κάποια σχέδια δράσης για το μέλλον-. Οφείλετε στον εαυτό σας να ορίσετε ποιο είναι το κρητήριο της "επιτυχίας" βάσει του οποίου σας θεωρείτε "αποτυχημένο". Σκιαγραφήστε τον "επιτυχημένο" χαρακτήρα και σκεφτείτε ποιος είναι για σας αυτός; Μήπως ενδόμυχα τον έχετε τοποθετήσει στη θέση του κριτή; Είναι πολύ δύσκολο να επιτύχετε πράγματα όταν έχετε κάποιον που τα έχει ήδη πετύχει να σας λέει "πως να πετύχετε κι εσείς" την ώρα που ψάχνετε το πως. Σαν να σας μαρτυρά "τη συνέχεια της ταινίας", σαν να σας υποτάσσει τη δημιουργικότητα σε μια τυποποιημένη διαδικασία προς το δρόμο της επιτυχίας, η οποία εφόσον του ανήκει μετατρέπεται στο δρόμο της μετριότητας. Σαν να σας κλέβει τη ζωή.</div>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>

Σχετικά άρθρα