Κακοποίηση στη σχέση: Γιατί δε φεύγει η γυναίκα

<p><strong>Ενας υγιής, λειτουργικός άνθρωπος νιώθει αποτροπιασμό, αβάσταχτο πόνο, έντονη οργή και αδυναμία κατανόησης του γεγονότος της κακοποίησης, όταν βλέπει μια γυναίκα να παραμένει σε συμβίωση με τον θύτη της.</strong></p>
<p>Γράφει ο παιδοψυχίατρος, <strong>Δημήτρης Καραγιάννης</strong></p>
<p><a class="no-eff img-link lightbox" href="/uploads/2012/12/karagiannis.jpg"><img class="alignnone size-thumbnail wp-image-6428" title="karagiannis" src="/uploads/2012/12/karagiannis-150×150.jpg" alt="" width="150" height="150" /></a></p>
<p>Είναι αφόρητα δυσβάστακτο να βλέπεις έναν άντρα που έχει επιτεθεί με καταστροφικό τρόπο στη σύντροφό του, στη συνέχεια να πέφτει στα πόδια της. να της ζητά συγνώμη και να της δίνει ατελείωτες υποσχέσεις και όρκους παντοτινής αγάπης, μα στη συνέχεια να της ξαναεπιτίθεται.</p>
<p>Τι συμβαίνει λοιπόν στη δυναμική αυτών των ζευγαριών; Γιατί αντέχουν αυτές τις καταστάσεις; Γιατί δεν χωρίζουν; Γιατί ανέχεται η γυναίκα αυτή την επιβολή; Γιατί δεν τον παρατά οριστικά;</p>
<p>Αυτά είναι τα συνήθη ερωτήματα των νέων εκπαιδευόμενων ειδικών της ψυχικής υγείας, όταν έρχονται σε επαφή με τέτοια περιστατικά συντρόφικής κακοποίησης.</p>
<p>Η κακοποίηση είναι το ορατό αποτέλεσμα, η κορυφή του παγόβουνου. Σύμφωνα με την συστημική θεώρηση, η εξουσία δεν είναι ιδιότητα ενός ανθρώπου. αλλά εξαγόμενο μιας σχέσης. Η άσκηση εξουσίας εξαρτάται και από τους δύο συμβαλλόμενους, και από αυτόν που την ασκεί αλλά και από αυτόν που την δέχεται, και ταυτόχρονα από το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ζουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι.</p>
<p>Η ανοχή σε μια τέτοια σαδομαζοχιστική σχέση μποοεί να σχετίζεται με ανασφάλεια ως προς την προσωπική ταυτότητα. Η απάντηση βρίσκεται στο παρελθόν. Στις αναφορές – διαδρομές στην πατρική οικογένεια, τότε που ο καθένας, μεγαλώνοντας μέσα στο πατρικό σπίτι, στιγματιζόταν από βιώματα που θα καθόριζαν την μετέπειτα στάση του απέναντι στην ζωή.</p>
<p>Η γυναίκα-θύμα επιτρέπει να δέχεται την προσβλητική συμπεριφορά ως τιμωρία, για κάτι που ίσως συνειδητά δεν γνωρίζει, αλλά που της έχει δημιουργήσει μια αίσθηση ενοχής.</p>
<p>Αποδεχόμενη την ανεπάρκειά της, αποσύρεται απο την σχέση, δίχως βέβαια να χωρίζει, γιατί αυτό θα απαιτούσε ως δεδομένο την ύπαρξη ενός άλλου στηρίγματος ενός  άλλου συντρόφου. Η απόσυρση και η καταφυγή της σε άλλες πηγές παροχής αναγνώρισης και φροντίδας κινητοποιούν τov ανασφαλή σύντροφο που δεν θέλει να την χάσει, όχι γιατί την εκτιμά, αλλά γιατί θα αποδειχτεί η δική του ανικανότητα.</p>
<p>Σε συνειδητό επίπεδο η γυναίκα θύμα μπορεί να βρίσκει δικαιολογίες για την άρνησή της να αποφασίσει την διακοπή της σχέσης, όπως το να επικαλείται την ύπαρξη παιδιών και να ονομάζει το βούλιαγμά της θυσία- αλλά η αυτοκαταστροφή δεν σχετίζεται καθόλου με την αυταπάρνηση.</p>
<p>Η αυθεντική θυσία δεν είναι μια μαζοχιστική στάση που επιζητεί τον πόνο. αλλά μια συνεπής ανυποχώρητη στάση που είναι προσανατολισμένη προς το δικαίωμα μιας ακέραιης ζωής. Η αυθεντική θυσία είναι η ανάδειξη ενός εαυτού που υπερβαίνει τα όρια της επιβίωσης και τα δεσμά της ατομικότητας και πετά στους ουρανούς της ελευθερίας.</p>
<p>Απόσπασμα από το βιβλίο Έρωτας ή Τίποτα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός. </p>

Σχετικά άρθρα